خود کرده را تدبیر است

مشارکت همسفران لژیون پنجم در برداشت از دستورجلسه «وادی سوم (باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند) و تأثیر آن روی من»:

همسفر پوران:

قبل از این‌که وارد کنگره۶۰ شوم برعکس وادی سوم فکر می‌کردم که هر مشکل و گرفتاری که پیش می‌آمد به دست بستگان نزدیکم حل می‌شود. خودم هیچ مسئولیتی را قبول نمی‌کردم و انتظار زیادی از آن‌ها داشتم. اجازه داده بودم همه در زندگی من دخالت کنند. وقتی‌که متوجه شدم مسافرم اعتیاد دارد، از اقوام نزدیکم کمک خواستم و همه در منزل ما جمع شدند، هرکس به خیال خودش راه‌حل می‌داد. یکی می‌گفت: دست و پاهایش را بشکنیم، یکی می‌گفت: ببریم گاوداری او را ببندیم، یکی می‌گفت: کتکش بزنیم. خلاصه کاری کردند که مسافرم اقدام به خودکشی کرد و می‌خواست خودش را از پنجره طبقه‌ سوم پایین بیندازد که همسرم او را نجات داد. همیشه افسوس می‌خورم و می‌گویم: ای کاش راه کنگره۶۰ را زودتر پیدا می‌کردم و این‌قدر مسافرم را اذیت نمی‌کردم. الان با آموزش‌های کنگره۶۰ متوجه‌ شدم که هیچ‌کس نمی‌تواند مشکل منِ پوران را حل‌کند. وادی سوم به من می‌گوید: باید دانست هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند. من با آموزش‌هایی که از راهنمای خوبم گرفتم و آن‌ها را کاربردی کردم، در حال حاضر می‌دانم اگر خودم جست‌وجو نکنم، حتی اگر با همه کاوشگران ماهر همنشین باشم به راه‌حل واقعی نمی‌رسم. منِ پوران، باید بدانم برای حل مشکلاتم بیش‌ترین بار بر دوش خود من است و خود من باید با تفکر، کوشش، تلاش و صبر برای مشکلم راه‌حل پیدا‌ کنم؛ زیرا من به این حیات آمده‌ام تا روش حل مشکلاتم را بیاموزم.

همسفر زهرا:

باید دانست، هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن‌ خویش فکر نمی‌کند. ما بایستی بدانیم که برای حل هر مشکل، بیش‌ترین بار بر دوش خود ما می‌باشد و خود ما‌ بایستی بیش‌ترین تفکر و کوشش را برای حل آن بنماییم. نقش اول مسئولیت‌ها یا وظیفه حل‌ مشکلات بر عهده خودمان است؛ زیرا ما به این حیات آمده‌ایم تا روش حل مشکلات‌ را بیاموزیم؛ پس بایستی با تفکر، سعی‌، تلاش و امیدواری، برای پیدا کردن کلید مسائل غیرقابل حل کوشش‌ کنیم تا کلید را بیابیم. اگر امروز ما دچار مشکلات‌ جسمی، روحی، روانی، عاطفی، اقتصادی و ... هستیم، به‌راستی این دردها و رنج‌ها چه مفهومی دارند؟ یک مفهوم آن این‌ است‌ که ممکن‌ است ما در گذشته درست عمل نکرده‌ایم و دانسته یا ندانسته‌ مرتکب‌ اشتباه شده‌ایم و این اوضاع‌واحوال‌ کنونی‌ در اثر کاشت بذرهایی هستند که‌ ما با دست خودمان در گذشته آن‌ها را کاشته‌ایم و سال‌ها آبیاری نموده‌ایم؛ پس‌ خیلی‌ طبیعی می‌باشد که امروز با انبوهی از گیاهان تلخ و زهراگین مواجه باشیم. به هرحال این سؤال مطرح است که چه باید کرد؟ آیا باید بگوییم: خود کرده را تدبیر نیست؛ یعنی همه‌چیز را‌ رها کنیم یا این‌که بگوییم: خود کرده را تدبیر است؟ بله بایستی گفت: خود کرده را تدبیر است؛ یعنی از این به بعد با تفکر و تدبیر در مورد از میان برداشتن مشکلات خودمان به آرامی اقدام کنیم. این وادی تنها وادی است که دستوری به من می‌گوید؛ باید بدانم که هیچ‌کس به اندازه خود انسان به خودش فکر نمی‌کند.

رابط خبری: همسفر پری رهجوی راهنما همسفر الناز (لژیون پنجم)
ویرایش: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون هفتم) دبیر اول سایت
ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی شهرری