نقش اول زندگی، بر عهده خودمان است

سلام دوستان بتول هستم، یک همسفر                                 

آقای مهندس حسین دژاکام برای رسیدن ما به آرامش ۱۴ وادی را ترسیم کردند و این وادی‌ها؛ مانند آبادی‌هایی هستند که ما برای رسیدن به آرامش و یا همان مدینه فاضله، باید یکی یکی این‌ها را به خوبی پشت سر بگذاریم. این وادی‌ها چراغ راه می‌باشند؛ باید به عمق آن‌ها برویم، روی آن‌ها خوب تفکر کنیم، تا آن‌ها را بفهمیم و بتوانیم به خوبی اجرا کنیم. وادی اول تفکر کردن را به من آموخت، که برای کوچک‌ترین و حتی کم اهمیت‌ترین مسئله در زندگی باید تفکر کنم. در وادی دوم آموختم؛ هیچ موجودی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌گذارد، این وادی به من امید می‌دهد که اگر در بدترین شرایط زندگی هم قرار گرفتم، بدانم باید امیدوار باشم؛ چون من برای هدفی قدم به این حیات گذاشتم و بیهوده آفریده نشدم. وادی سوم می‌گوید: «باید دانست؛ هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند.»

چیزی که مهم است، کلمه باید را به کار برده است؛ یعنی این یک قانون است و قطعی می‌باشد، حالا چه قبول داشته باشیم، چه نداشته باشیم. این مسئله وجود دارد، که هیچ کس به اندازه خودمان به فکر ما نیست. این وادی می‌گوید که خودم باید به فکر خودم باشم؛ هیچ کس به اندازه خودمان دلسوز ما نیست. از هیچ کس توقع نداشته باشی؛ حتی نزدیک‌ترین افراد به تو مثل پدر، مادر، خواهر، برادر، همسر و فرزند نمی‌توانند، برای تو کاری بکند و مشکلات تو را حل کنند. می‌توانی مشورت کنی، مشاوره بگیری؛ ولی تصمیم نهایی را باید خودت بگیری. نقش اول زندگی بر عهده خودم می‌باشد، باید مسئولیت کار، زندگی و مشکلات خودم را بپذیرم. هرگز نباید این تصور را داشته باشم که دیگران بیایند، مشکلات من را حل کنند؛ اگر این تصور را داشته باشم، کاملاً در اشتباه هستم.

باید برای حل مشکلاتم تفکر کنم و به درون خودم بروم، حرکت و تلاش کنم و تمام سختی‌ها را با جان و دل بپذیرم. روی پاهای خودم بایستم، منتظر هیچ کس ننشینم، به گذشته خودم برگردم، اشتباهات و خطاهای خودم را بررسی کنم و ببینم این مشکلاتی که الان برایم پیش آمده، علتش چه بوده، کجا راه را اشتباه رفتم. نقاط قوت و ضعف خود را پیدا کنم، توانایی‌های خود را بشناسم و اینکه حالا چگونه می‌توانم، راه درست را پیدا کنم و چه کارهایی باید انجام بدهم. تمام این مسائل بر عهده خودم است و این را بپذیرم که وجود مشکلات به خاطر راه اشتباه و یا همان تفکر غلط بوده است. در این صورت است که به مقصد می‌رسم، در غیر این صورت هرگز موفق نمی‌شوم. حالا بعضی اوقات به جای اینکه مسئولیت تمام کارهایم را بپذیرم، تمام آن‌ها را به دوش دیگران می‌اندازم و دیگران را مقصر می‌دانم.

مثلاً من که مصرف کننده شدم، تقصیر فلان شخص بود که به من مواد مخدر داد. یا اگر تمام عالم جمع شوند و بخواهند، یک مصرف کننده مواد مخدر را از بیماری اعتیاد رها کنند، تا خود آن فرد نخواهد، هیچ کس نمی‌تواند برای او کاری انجام دهد. در تمام مسائل دیگر زندگی هم به همین صورت می‌باشد، تا شخصی خودش نخواهد، هیچ‌کس نمی‌تواند، برای او کاری انجام دهد و در نهایت خودش را نابود و تباه می‌کند.

رابط خبری: همسفر صوفیه، راهنما همسفر سمیه(لژیون چهارم)
عکاس: همسفر سمیه، مرزبان خبری
ویراستار و ارسال: همسفر فاطمه، رهجوی راهنما همسفر فرزانه نگهبان سایت
همسفران نمایندگی گوجان