در پس هر تاریکی روشنایی است

در تمامی وادی‌های کتاب عشق، ما انسان‌ها راه‌ و رسم زندگی را می‌آموزیم. روزگاری در این تفکر به‌سر می‌بردیم که دیگران باید مسائل و مشکلات ما را حل کنند و مسئولیت مشکلات خودمان را به گردن دیگران می‌انداختیم؛ اما کم‌کم دریافتیم که چنین نیست و خود من هستم که بالاترین نقش را دارم و باید در حل مسائل و مشکلاتم، نقش اول آن خودم باشم. وادی سوم می‌گوید: «باید دانست که هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند» و این مسئله را کاملاً برای من روشن می‌کند که قطعاً و حتماً باید این را بدانم و ایمان داشته باشم که اگر با دانشمندان ماهر هم نشست‌وبرخاست داشته باشم هیچگاه دانشمند نخواهم شد؛ مگر اینکه خود من در این مسیر باشم، آموزش بگیرم، تجربه و تفکر کنم تا خودم با تمام وجود آن را حس کنم. این وادی به من می‌گوید که همه چیز به خواست من و بذری که می‌کارم برمی‌گردد و مسئولیت افکار و اندیشه و اعمال من به‌عهده کسی نیست جز خودم و اگر این مسئله را نپذیرفتم همیشه به‌دنبال مقصر می‌گردم و تا آخر به حال خوش نخواهم رسید؛ چون دیگران را نشانه گرفته‌ام.

موضوعی که در این وادی اشاره می‌کند این است که برخلاف بک‌سری باورها و اعتقادات که می‌گفتند: «خودکرده را تدبیر نیست»، می‌گوید: خودکرده را تدبیر هست»؛ کسی که روزی مرتکب اشتباه شده، می‌تواند با تدبیر و تفکر خود موضوعات را حل کند و در واقع این وادی روش حل مشکلات را به من می‌آموزد. حال گاهی اوقات می‌گوییم تقصیر من نبوده و یا من دوست نداشتم به این دنیا بیایم و تقصیر زمین و آسمان و پدر و مادر است که مرا به دنیا آورده‌اند؛ در اینجا می‌توان با تکرار این افکار بنشینیم، بسوزیم‌وبسازیم و همچون مرداب باشیم و دائم دیگران را مقصر بدانیم و آن‌ها را سرزنش کنیم یا می‌توانیم به این نکته توجه کنیم که هیچ موجودی به‌اندازه من به خود من فکر نمی‌کند؛ پس برخیزم و با تفکر، صبر و استقامت نسبت به حل مسائلم اقدام کنم و باور و ایمان داشته باشم که در پس هر تاریکی، روشنایی است و ستارگان برای درخشش به تاریکی نیاز دارند.

در اینجا لازم است که نیروهای بازدارنده خود را ابتدا شناسایی کنیم و اجازه ندهیم الهامات و القائات منفی، درون ما رخنه کند و بدانیم که طبیعتاً برخورد منفی با مسائل، هیچگاه از درد من کم نمی‌کند. شکایت و ناله کردن، تنها سیاهی‌های درونم را زیادتر می‌کند؛ پس نباید ناامید بود و باید مثل درختان ایستاده باشیم و تا لحظه مرگ از تلاش خود دست برنداریم. در این مسیر نباید شتاب و عجله داشت؛ بلکه بایستی به‌صورت پله‌پله و تدریجی سدها را از میان برداشت. در نتیجه؛ این وادی به من می‌آموزد که کلیه سختی‌ها را با جان‌ودل بپذیرم و بدانم که نقش اول مسائل و مشکلات و حل آن‌ها بر عهده خود من می‌باشد؛ پس مسئولیت را قبول کنم و البته از انسان‌های صالح مشورت بگیرم؛ اما در نهایت تصمیم نهایی با خود من است.

نویسنده: راهنما همسفر منیره (لژیون پانزدهم)
رابط خبری: همسفر مائده رهجوی راهنما همسفر منیره (لژیون پانزدهم)
عکاس خبری: همسفر مرضیه رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون پنجم)
ارسال: راهنما همسفر زهرا نگهبان سایت
همسفران نمایندگی سهروردی اصفهان