یش از آنکه به کنگره کمک کنیم، به خودمان و پایه‌های مالی زندگی‌مان کمک کرده‌ایم

به نام قدرت مطلق الله

در استحکام پایه‌های علمی و مالی کنگره ۶۰، چه کرده‌ایم؟
یکی از سؤالات متداول درباره پایه‌های مالی کنگره ۶۰ این است که منِ مسافر یا همسفر، در قبال دریافت آموزش‌ها و رسیدن به درمان، چه‌کار باارزشی انجام داده‌ام یا می‌توانم انجام دهم؟ برای پاسخ به این پرسش، باید ابتدا جایگاه کنگره را بشناسیم. کنگره ۶۰ نهادی مردمی است که بر پایه کمک‌های اعضای خود، یعنی مسافران و همسفران، بنا شده و اداره می‌گردد. این یکی از اهداف اساسی و ارزشمند کنگره است.

اما این مسئله به‌هیچ‌وجه به معنای نقص در ساختار کنگره نیست که ما با کمک خود، بخواهیم آن را ترمیم کنیم؛ بلکه کنگره بدون ما نیز مسیر خود را ادامه خواهد داد. چه بسیارند افرادی که پس از درمان، راه خود را رفته و از مسیر خدمت فاصله گرفته‌اند. اگر دستور جلسه را به‌درستی درک کنیم، درمی‌یابیم که ما پیش از آنکه به کنگره کمک کنیم، به خودمان و پایه‌های مالی زندگی‌مان کمک کرده‌ایم. جبران آنچه دریافت کرده‌ایم، وظیفه‌ای انسانی، اخلاقی و معنوی است.

هنگامی‌که آقای مهندس دژاکام، بنیان‌گذار کنگره، اعلام می‌کنند که خود را بدهکار کنگره می‌دانند، حجت بر همه ما تمام می‌شود. کنگره ۶۰ به هیچ‌کس بدهکار نیست؛ این ماییم که تا ابد خود را بدهکار آموزش‌ها و نعمت‌های کنگره می‌دانیم. مهم‌ترین فعالیت کنگره، درمان اعتیاد است که با روش درمان تدریجی DST و به دست بنیان‌گذار آن طراحی و به اجرا درآمده است. من، زمانی که باحال خراب وارد کنگره شدم، با آغوشی باز، بدون هیچ‌گونه چشم‌داشتنی، مورد پذیرش قرار گرفتم.

کنگره ۶۰ دارای سرپناهی امن، امکانات رفاهی، وسایل سرمایشی و گرمایشی مناسب بود و حتی پذیرایی رایگان انجام می‌داد. در قانون یازدهم نیز هیچ اجباری برای مقدار کمک مالی نبود؛ هرکس به‌اندازه توان خود کمک می‌کرد. اگر به گذشته بنگرم، پس از لطف خداوند که نعمت زندگی دوباره را به من عطا کرد، این کنگره بود که مرا از مرداب اعتیاد بیرون کشید و با آموزش‌های ناب خود احیا کرد. امروز، به شکرانه این نعمت، کمترین کاری که می‌توانم انجام دهم، شرکت در لژیون سردار و کمک به استحکام پایه‌های مالی کنگره است.

مطمئنم که این کار، بدون اجر و ثواب نخواهد بود. چرا که خداوند وعده داده است: اگر ببخشید، دوچندان بازخواهم گرداند. کمکی که در کنگره ۶۰ انجام می‌گیرد، نه از بین می‌رود و نه محو می‌شود؛ بلکه همچون چراغی، تا ابد روشن و ماندگار خواهد ماند و در دفتر باقیات الصالحات ثبت خواهد شد. ما باید بکوشیم تا در هر شهر و استانی، جایگاهی در خور شأن کنگره و مسافران و همسفران فراهم آوریم؛ چنان‌که پیشینیان کاشتند و ما بهره‌مند شدیم، ما نیز بکاریم تا آیندگان بهره‌مند شوند.

هیچ‌کس جز خداوند نمی‌داند فردا چه خواهد شد؛ شاید روزی یکی از عزیزانمان محتاج همین بستر درمان و آموزش باشد. پس بیاییم با همدلی و احساس مسئولیت، دِینی را که کنگره بر گردن ما نهاده است، با رضایت و عشق، ادا کنیم. مطمئن باشیم این مشارکت، خیروبرکت آن در زندگی ما و خانواده‌مان بازخواند گشت؛ چه در زمان حضورمان و چه پس از ما. امروز، همان روزی‌ست که در دوران مصرف، آرزو داشتیم دارایی خود را بدهیم تا در کنار خانواده، در آرامش باشیم.

اکنون که به درمان رسیده‌ایم، اگر کاری انجام دهیم، در حقیقت به خودمان خدمت کرده‌ایم، نه دیگران. ما نباید فقط از نجات خود لذت ببریم، بلکه باید زمینه درمان دیگران را نیز فراهم کنیم؛ کاری که آقای مهندس انجام دادند و فرمودند: «کنگره باید روی پای خود بایستد.» ما همه دارای خلاقیت‌هایی هستیم که در دوران اعتیاد فراموش شده‌اند. اکنون که حس‌های درونی‌مان بیدار شده‌اند، باید آن‌ها را در مسیر سازندگی به کار گیریم.

هدف ما، درمان اعتیاد است، و این هدف نیازمند حمایت همگانی است. بیاییم به شکرانه سلامت، هرچند اندک، به کمک پایه‌های مالی کنگره بشتابیم و در لژیون سردار شرکت کنیم. در پایان، امید است که قدر موهبت‌های کنگره ۶۰ را بدانیم و با گام‌های هرچند کوچک، در پیشبرد اهداف آن بکوشیم. به امید روزی که در هر شهر و استان، جایگاهی شایسته نام بزرگ کنگره ۶۰ و انسان‌هایی باشد که در مسیر نور گام برمی‌دارند.
با احترام: مسافر حسین

ویرایش: مسافر عباد لژیون سوم
ارسال مطلب: مرزبان خبری مسافر رضا
گروه خدمتگزاران سایت نمایندگی گیلان پارک محتشم