فرصتی برای رشد و بازنگری

جلسه دوم از دوره پنجم سری کارگاه‌های هماهنگی راهنمایان و خدمت‌گزاران ویژه همسفران آقا کنگره۶۰ شعبه شیخ‌بهایی، با استادی همسفر دانیال، نگهبانی همسفر محمدجواد و دبیری همسفر جواد با دستور جلسه "وادی دوم و تأثیر آن روی من" راس ساعت ۱۵:۴۵ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد؛
وادی‌ها به ما مسیر و هنر زندگی کردن را می‌آموزند. هرچه بیشتر آن‌ها را درک کنیم، ظرفیت درونی‌مان بیشتر می‌شود. مثلاً اگر یک لیوان آب داشته باشیم و چند قطره چای در آن بریزیم، سریع تغییر رنگ می‌دهد، اما اگر ظرف وجودی‌مان مانند یک دریاچه باشد، حتی با چند لیوان چای هم تغییر نمی‌دهد. این مثال برای من یادآور این است که اگر ظرفیتم را بالا ببرم، مشکلات کمتر مرا دچار آشفتگی می‌کنند.
همان‌طور که آقای مهندس می‌فرمایند، همه‌ی انسان‌ها مشکلات خاص خودشان را دارند و مهم این است که چقدر روی خودم کار کرده‌ام و چقدر ظرفیت درونی‌ام را بالا برده‌ام تا بتوانم بر مشکلات غلبه کنم.
وادی دوم می‌گوید: "هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم." در ابتدای وادی، موضوعی تحت عنوان "جنگ نرم" مطرح می‌شود؛ جنگی که نه با سلاح، بلکه با افکار و اندیشه‌ها صورت می‌گیرد. بیشتر افکار ما از ضمیر ناخودآگاه سرچشمه می‌گیرد و باید آن‌ها را بشناسم، ماهیت‌شان را درک کنم و متوجه شوم از کجا می‌آیند.
وقتی برای اولین بار می‌خواستم وارد صراط مستقیم شوم، احساس ناامیدی زیادی داشتم. اما با کار کردن روی وادی اول و تفکر درست، متوجه شدم بسیاری از مشکلات به‌ دلیل تفکر نکردن من بوده است. این ناامیدی در ابتدا شاید ترسناک باشد، اما چیز بدی نیست؛ بلکه فرصتی است برای رشد و بازنگری.
طبق فرمایشات آقای مهندس، غم، شادی، ترس، نگرانی و ناامیدی، همه اجزایی هستند که به زندگی ما معنا می‌دهند. گاهی اوقات ممکن است بگویم:"چرا با وجود این همه آموزش، هنوز ناامید می‌شوم؟" اما حقیقت این است که زندگی ترکیبی از همین احساسات است که آن را زیبا و قابل درک می‌کند.
برای مثال، ضلع "ترس" در مثلث جهالت، مانند وقتی که در خیابان مراقب عبور و مرور هستم نگهدارنده است. یا حتی منیت، اگر در حد تعادل باشد، می‌تواند اعتماد به نفس ایجاد کند. ناامیدی هم اگر کنترل‌شده باشد، می‌تواند مفید باشد. گاهی چند روز ناامیدی باعث می‌شود با خود خلوت کنم، فکر کنم و برنامه‌ای برای بهتر زیستن بیابم.
این وادی به من آموزش می‌دهد که من برای هدفی به این دنیا آمده‌ام. خداوند من را بی‌هدف نیافریده و باید احساس ارزشمند بودن داشته باشم تا بتوانم در هستی مفید و تأثیرگذار باشم. هر روز می‌توانم کارهای کوچک اما مؤثری انجام دهم که به گردش چرخه هستی کمک کند.