اگر می‌خواهیم با قدرت به راه خود ادامه بدهیم باید روی پای خودمان بایستیم

به نام قدرت مطلق الله

مسافر عباس از لژیون ششم در مشارکت مکتوب با موضوع "دراستحکام پایه های مالی و علمی کنگره 60 من چه کرده ام ؟" چنین گفت:

سلام دوستان عباس هستم یک مسافر، کنگره امن‌ترین و بهترین مکان برای من مسافر می‌باشد حال اگر کمی با تفکر به این موضوع توجه کنیم و تحقیق کنیم که این جایگاه امن چگونه بنا شده است؛ منابع مالی و علمی آن چگونه به وجود آمده است؟
من مسافر هرگز نباید گذشته خود را فراموش کنم که با چه شرایطی به کنگره وارد شدم.
در آن زمان که من دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتم و همه چیز خود را بر اثر اعتیاد از دست داده بودم حتی پدر و مادر  همسر و فرزند من هم دیگر به من توجه نمی‌کردند و از همه جا طرد شده بودم و غرق در تاریکی ناامیدی بودم تا اینکه اجازه ورود به کنگره به من داده شد در یک جمعی حضور یافتم که حتی یک نفر راهم نمی‌شناختم ولی مثل اینکه تمام بچه‌های کنگره من را می‌شناختند و هر کدام به طریقی سعی می‌کردند که من در جلسه بعدی هم شرکت کنم شاید باور نکنید اولین چای  در کنگره برای من خوشمزه‌ترین چای بود که بعد از یک زمان طولانی نوشیده بودم و چقدر اون چای برای من لذت بخش بود راهنمای تازه واردین به قدری با من با محبت برخورد کرد که بعد از جلسه لحظه شماری می‌کردم که زودتر به جلسه بعدی بروم.
اول فکر می‌کردم که خوب دولت یا یک مجموعه‌ای هزینه‌های کنگره را پرداخت می‌کند و انسانهایی که به مسافرین خدمت می‌کنند از جایی حقوق می‌گیرند.
ولی بعد از مدتی فهمیدم که نه اصلاً چنین چیزی وجود ندارد و همه هزینه‌ها را خود بچه‌ها تامین می‌کنند و دست نیاز به کسی دراز نمی‌کند و کاملاً مستقل عمل می‌کند و این چقدر موضوع مهمی می‌باشد که ما به کسی نیاز نداریم و یک گروه قدرتمند هستیم.
کنگره راه قدرتمند شدن و بی‌نیاز شدن را به من آموزش داد وقتی فهمیدم جناب مهندس و خانواده محترم ایشان چه تلاش‌هایی برای شکل‌گیری این مجموعه انجام دادند به خودم افتخار کردم که من هم جزئی از این مجموعه هستم حالا نوبت من است که به گونه‌ای در این مجموعه بدهی خود را ادا کنم به هر شکل که می‌توانم هزینه‌های مالی کنگره کم نیست و ما هم نمی‌خواهیم زیر نظر هیچ ارگانی قرار بگیریم وگرنه خود مهندس چندین سال پیش این کار را کرده بودند و این از هوشیاری و دوراندیشی جناب مهندس بود که اجازه چنین کاری را ندادند اگر این کار انجام می‌شد ما دیگر یک گروه مستقل و قدرتمند نبودیم یک مجموعه‌ای بودیم که باید دیگران برای ما تصمیم می‌گرفتند خوب این گروه مستقل از خود ما تشکیل شده است و اگر می‌خواهیم با قدرت به راه خود ادامه بدهیم باید روی پای خودمان بایستیم به گفته خود جناب مهندس هرکس به اندازه خود باید در این کار مشارکت کند. امروز ما باید به درگاه خداوند سجده شکر به جای آوریم برای اینکه به ما اجازه داد که در این جمع حضور داشته باشیم و به شکرانه آن باید همانگونه که بخشش را از مهندس دژاکام عزیز یاد گرفته‌ایم به آن جامعه عمل بپوشانیم و اگر این کار را نکنیم واقعاً به خود ظلم کرده‌ایم به امید روزی که با کمک همدیگر بتوانیم  کنگره ۶۰ را جهانی کنیم که یکی از آرزوهای مهندس دژاکام عزیز هم می‌باشد انشاالله.