دیده‌بان‌ها الگوی ادامه مسیر هستند

جلسه نهم از دوره ششم لژیون ماهشهر، به استادی مسافر احسان، نگهبانی مسافر محمود و دبیری مسافر کریم با دستور جلسه « هفته دیده‌بان » جمعه ۲۶ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ ساعت ۸:۰۰ در پارک فردوس ماهشهر آغاز به کار کرد.

سخنان استاد:

سلام دوستان احسان هستم مسافر

هفته دیده‌بان را به آقای مهندس، همه دیده‌بان‌ها و خانواده بزرگ کنگره ۶۰ تبریک می‌گویم.  

برای من افتخار و خوشحالی بزرگی بود که این هفته میزبان آقای ترابخانی بودیم و توانستیم با هم این جشن را برگزار کنیم.  

همان‌طور که آقای ترابخانی گفتند، افراد برای شرکت در جشن‌ها و کنگره باید دعوت شوند. انشاالله عملکرد هرکدام از ما به‌گونه‌ای باشد که همیشه در مراسمات، جشن‌ها و حتی جلسات کارگاه‌ها دعوت شویم و این مسیر را ادامه دهیم.  

برای من بسیار خوشحال‌کننده بود و فوق‌العاده لذت بردم. حس‌های جدیدی را با هم تجربه کردیم که قطعاً برای دیگر دوستان نیز همین‌طور بوده است.  

در آبادان، خدمت آقای ترابخانی بودم و به این فکر می‌کردم که هویت ما در کنگره ۶۰ یک هویت جمعی است. ما به‌عنوان اعضای کنگره ماهشهر، یک جمع هستیم. ما "احسانِ تنها" نداریم، بلکه "احسان، عضو کنگره ماهشهر" داریم. هرکدام از ما به‌تنهایی معنا نداریم، بلکه در کنار هم معنا می‌یابیم.  

به همین دلیل در کنگره می‌گوییم: تنبیه برای همه است و تشویق برای یکی، تشویق برای همه. وقتی یک نفر به موفقیت می‌رسد، همه لذت می‌برند. وقتی کسی در آزمون راهنمایی قبول می‌شود، همه شاد می‌شوند. همچنین، اگر برای کسی مشکلی پیش بیاید، همه متأثر می‌شوند.  

کنگره و آقای مهندس همیشه به ما آموزش می‌دهند که گذشته را رها کنیم و از آینده نترسیم. الگوی آینده را در مقابل خود ببینید: شما آقای مهندس را دارید، دیده‌بان‌ها را دارید و مسیر روشنی پیش رو دارید.  

سفر اولی‌ها الگوهای یک هفته، شش ماه، یک سال و حتی رهایی کامل را پیش رو دارند. هرچه بخواهید، می‌توانید در این مسیر پیدا کنید.  

این جشن‌ها و مراسمات برای این هستند که حضور داشته باشیم و تجربه کنیم. کسانی که در جشن شرکت نکرده‌اند، باید بدانند که حضور در این جمع چقدر ارزشمند است. وقتی من در جشن حاضر می‌شوم و از احساسات و برداشت‌هایم می‌گویم، این می‌تواند انگیزه‌ای برای دیگران باشد. اما اگر نباشم، مثل این است که فقط شنیده‌ها را دارید، نه حس واقعی را.  

کنگره بر پایه جهان‌بینی استوار است. ۹۵٪ درمان در کنگره مربوط به جهان‌بینی است و فقط ۵٪ آن جسمی است. جهان‌بینی یعنی طرز فکر، بخشش، رفتار و آموزش‌هایی که هر هفته در جلسات می‌بینیم. این درک با تجربه و احساس به‌دست می‌آید.  

ما در کنگره با قلب حرکت می‌کنیم. یک بار که انتخاب می‌کنید، مسیر خودش را نشان می‌دهد. روز اول نشستن روی این صندلی سخت بود، اما وقتی تصمیم گرفتم ادامه دهم، همه چیز آسان شد.  

دیدبان‌ها الگوی ادامه مسیر هستند. من باید مسیر دیده‌بانی را از آقای ترابخانی یاد بگیرم: هم امروز او را ببینم، هم حسش را درک کنم، هم جهان‌بینی ۲۴ ساله‌اش را تجربه کنم. من ۱۴ سال از ایشان عقب‌تر هستم، اما باید از مسیرشان درس بگیرم.  

در کنگره، نباید بپرسیم "چرا فلانی این کار را کرد؟" چون این "چرا"ها ما را از مسیر خارج می‌کند. اگر بخواهیم بدانیم چرا، زندگی ما را در شرایطی قرار می‌دهد که پاسخ را خودمان تجربه کنیم.  

استاد امین در سی‌دی‌ها تعریف می‌کنند که منیت یعنی خود را بالاتر یا پایین‌تر از آنچه هستیم ببینیم. درمان اعتیاد یک نبرد است، اما نبرد با تفکر و جهان‌بینی.  

حضور در جلسات و گوش دادن به مشارکت‌ها بسیار مهم است. شاید یک کلمه از آقای ترابخانی نیاز امروز من باشد. حتی اگر برای آب خوردن بلند شوم و ذهنم منحرف شود، ممکن است همان نکته مهم را از دست بدهم.  

نیروهای منفی سعی می‌کنند ما را از مسیر خارج کنند، اما کنگره می‌گوید: "حرکت کن، مشارکت کن، دستت را بالا ببر!" این نبرد بین نیروهای تخریب‌گر و درمان است.  

جشن‌ها به ما تنوع حس می‌دهند. اگر کسی حضور نداشته باشد، آن حس کامل نیست، چون حس ما جمعی است.  

آقای ترابخانی گفتند که ده سال اول در هیچ مراسم عروسی یا عزایی شرکت نکردند، چون انتخاب کردند حالشان با کنگره خوب باشد. ارتباط در سفر اول شکل می‌گیرد و با هم‌سو شدن قوی‌تر می‌شود.  

دیده‌بان قانون‌گذار کنگره است و بهترین الگوی اجرای قانون. ما باید قانون را رعایت کنیم و به کسانی که قانون‌شکنی می‌کنند، تذکر دهیم. کنگره بر اساس محبت است، اما تا جایی که قوانین رعایت شوند.  

در کنگره، همه مثل یک مشت واحد حرکت می‌کنیم. اگر کسی جدا حرکت کند، از جمع خارج می‌شود. قدرت ما در جمع بودن است.  

هدف کنگره پرورش استاد است. این به انتخاب ما بستگی دارد. راهنما انتخاب کرده که در جایگاه خود باشد، و کنگره به ما فرصت رشد داده است.  

اعتیاد یک فرهنگ بود، و مثلث درمان یک فرهنگ جدید است. باید رفتارهای گذشته را کنار بگذاریم و طبق آموزش‌های کنگره عمل کنیم. حتی نحوه نوشیدن آب و گذاشتن لیوان دلیل دارد.

به رفتار راهنما نگاه کنید. چرا آقای مهندس می‌گویند سمت چپ راهنما بایستید؟ یا جلوتر از او راه نروید؟ این‌ها هنر زندگی کردن است که باید تجربه کنیم.  

امسال در جشن هفته دیده‌بان شرکت کردیم و انشاالله سال بعد با همت همدیگر آن را در شعبه خودمان برگزار کنیم.

گروه سایت نمایندگی ماهشهر 

تایپ مطلب: مسافر علی، مسافر مصطفی، مسافر علی لژیون ماهشهر 

ویرایش مطلب: مسافر فضیل لژیون ماهشهر 

ارسال مطلب: مسافر محمد صادق