هستی هیچ جایگاهی را بدون دلیل به کسی نمی‌دهد

دوازدهمین جلسه از دوره شصت و ‌دوم از کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ ویژه مسافران و همسفران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر، با استادی مسافر حسین، نگهبانی مسافر اسماعیل و دبیری مسافر عبدالرضا، با دستور جلسه «وادی دوم و تاثیر آن روی من»، روز پنج‌شنبه 11 اردیبهشت ۱۴۰۴ ساعت 16 آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان حسین هستم یک مسافر.
تبریک عرض می‌کنم خدمت مرزبانان دوره جدید در قسمت همسفران و مسافران و یک خدا قوت هم به مرزبانان دوره قبل می‌گویم.

خداوند را شاکرم بابت نعمت سلامتی. گاهی به این موضوع فکر می‌کنم که اگر هنوز مواد مصرف می‌کردم، الان کجا بودم و چه جایگاهی داشتم؟ همه ما باید به این مسئله فکر کنیم، بخصوص آن‌هایی که درمان شده‌اند. جدا از درمان اعتیاد، سیگار و نیکوتین را هم به واسطه کنگره توانستم درمان کنم، که قرار بود در صورت ادامه، خیلی از بیماری‌ها را در من به وجود بیاورد.

با هر بار مصرف ناس، سیگار یا قلیان، بسیاری از سلول‌های بدن ما نابود می‌شود که در دراز مدت باعث بروز بیماری‌های مختلفی در ما خواهد شد. پس من باید همیشه و در همه حال خداوند را شاکر و سپاسگزار باشم. با تمام وجودم باید از جناب مهندس و خانواده محترم ایشان تشکر کنم که چنین بستر امنی برای همه ما فراهم کرده‌اند. امیدوارم همه ما قدر این مسیر و بستر امن را بدانیم.

وادی دوم به من می‌گوید ما بدون دلیل پا به این هستی نگذاشته‌ایم و حتماً برای یک سری کارها و مسائل پا به حیات قدم گذاشته‌ایم. در مرحله اول برای یک مسافر سفر اولی، درمان اعتیاد، بعد از آن درمان نیکوتین و اگر مشکل اضافه وزن داشته باشد، لژیون تغذیه سالم در اولویت می‌باشند. این‌ها همه برای یک مسافر نقص هستند. بعد از حل و رفع این نقص‌ها، یک بستر فراهم می‌شود که آمادگی پیدا می‌کنیم تا یک سری نواقص درونی را برطرف کنیم. اصل موضوع و هدف اصلی خلقت هم همین است.

وقتی که این کار انجام بشود، قطعاً تأثیرگذار خواهیم شد، ابتدا برای خود و در ادامه برای جامعه؛ باید به این شکل باشد که من، وقتی یک مشکلی را حل می‌کنم و وقتی وارد سفر دوم می‌شوم، به واسطه اینکه من این مسیر را رفته‌ام، می‌توانم برای دیگران یا یک سفر اولی هم تأثیرگذار و مفید باشم.
حالا تمامی مشکلات هم به همین صورت است. در این مسیر قرار است یک سری مشکلات سر راه هر کدام از ما قرار بگیرد که قرار است ما را ارتقا بدهند؛ ارتقا فردی و شخصیت درونی، در مرحله اول برای خود، خانواده و سپس دیگران و جامعه و اینکه من باید قدر این همه لطف که به واسطه جناب مهندس به من شده را ببینم و بدانم.

در هستی هیچ جایگاهی را بدون دلیل و مجانی به هیچ کس نمی‌دهند. قطعاً بهای آن باید پرداخت شود، چه در مسیر خدمت در کنگره و چه در سطح اجتماع و جامعه. فرض کنیم یک نفر از نظر مالی در سطح بالایی قرار دارد. خب، باید دانست که قطعاً بهای آن را پرداخت کرده است. حالا اگر من بخواهم در این مورد حسادت بکنم، که آن هم یک نقص است، اولین کسی که آسیب خواهد دید، بدون شک خود من خواهم بود.

یک نفر به یک جایگاهی می‌رسد و من حسادت می‌کنم، خودم صدمه می‌بینم. وقتی به این شکل به این موضوع نگاه می‌کنم که اگر هر کسی به یک جایگاهی رسیده یا موقعیتی کسب کرده، به خودم می‌گویم بدون شک بهایش را پرداخت کرده است. وقتی دیدگاه به این شکل باشد، حال خودم بهتر خواهد شد. چرا که اگر من هم خواهان جایگاه یا آرامش و آسایش هستم، باید بهای آن را پرداخت کنم. نه اینکه با قضاوت و جنگ درونی شرایط را برای خودم بد و بدتر بکنم.

من هم در حال گام برداشتن در این مسیر و حل نواقص درونی خود هستم و امیدوارم همه ما در این راه موفق و مستدام باشیم. از همه شما متشکرم.

نگارش: مسافر صادق (لژیون هفتم)
ثبت: مسافر اسماعیل