هر انسان یک گله‌دار است

جلسه هفتم از دوره پنجم لژیون سردار نمایندگی یحیی زارع میبد به استادی دستیار محترم دیده‌بان مسافر اسماعیل و نگهبانی  مسافر مسلم و دبیری موقت راهنما مسافر حجت با دستور جلسه «وادی دوم و تأثیر آن روی من»، سه‌شنبه نهم اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

وادی دوم عنوان می‌کند که هیچ مخلوقی بیهوده قدم به حیات نگذاشته و هیچ‌کدام از ما به‌هیچ نیستیم؛ حتی اگر چنین تصور کنیم که بی‌ارزش یا بی‌فایده‌ایم. این وادی به ما می‌آموزد که باید امید داشته باشیم. هر شخصی که خواهان رهایی‌ست، باید چهارده وادی را پشت سر بگذارد تا بتواند آنچه را می‌خواهد به دست آورد.

زمانی که در این وادی گفته می‌شود «هیچ مخلوقی»، یعنی هر آنچه که خلق و آفریده شده است؛ و وقتی می‌گوید «هیچ‌کدام از ما»، منظور انسان است. تمام مخلوقات در این دستگاه عظیم خلقت، در حال کار و تلاش هستند و همه موجودات باید در پی یافتن هدف خود باشند. در کتاب «۶۰ درجه»، جایی درباره قانون هشتم صحبت می‌شود که همان وادی دوم است؛ و این نشان از اهمیت والای این وادی دارد، چرا که مهندس در دو مقطع به آن اشاره کرده‌اند.

هر انسان، یک گله‌دار است؛ یعنی چوپان سلول‌های خویش. بدن، زمانی که در تسخیر نفس باشد، فرمان‌های ما را اجرا نمی‌کند. بنابراین ما باید با دانش و آگاهی، نفس را مهار کنیم. در کنگره، با شناخت اندازه‌ها و حدود، می‌توان به خودشناسی رسید. گاهی ما دارای مال یا ثروتی هستیم و گمان می‌کنیم مالک واقعی آنیم؛ و زمانی که آن را در راه کمک به دیگران خرج می‌کنیم، خود را بخشنده می‌دانیم.

اما این‌گونه نیست، چرا که تنها بخشنده واقعی، خداوند است. مالی که نزد من است، متعلق به من نیست، بلکه امانتی‌ست تا با اجرای فرمان، به وظیفه‌ام عمل کنم. اگر فرمان را اجرا کنم، به صلح و آرامش می‌رسم؛ و اگر نکنم، به سوی تاریکی‌ها کشیده خواهم شد.

در ابتدای ورود به کنگره، ما به رهجو «امید» را آموزش می‌دهیم. هر جلسه‌ای که رهجو وارد کنگره می‌شود، برای منِ راهنما حامل پیامی‌ست؛ یعنی «من می‌خواهم». هرچند نیروهای منفی قدرتمند هستند، اما من امید دارم، باور دارم به رهایی، به درک روشنایی‌ها، و به نزدیک شدن به فرمان عقل.

تایپ: مسافر محمدتقی لژیون دوم
ویراستاری: مسافر عباس لژیون دوم
عکس: مسافر محسن لژیون ششم
ارسال خبر: مسافر سعید لژیون دوم