مقاله در مورد وادی دوم و تأثیر آن روی من

بعد از وادی اول که قدرت تفکر برای ساختن ساختارهای درست فکری و عملی هست، انسان در می‌یابد که این ساختار درست یا نادرست نتیجه افکاری است که پشت آن قرار دارد که به وادی دوم یا همان وادی امید می‌رسیم. در این وادی بیان می‌گردد که هیچ مخلوقی جهت بیهودگی پا به حیات نگذاشته و برای آن خلقت هدفی تعریف شده است.
در این وادی به علت عمومیت آن گاهاً انسان به جهت افکار نادرست به آن‌جایی می‌رسد که  از بهشت برین دور و دورتر می‌گردد و به دوزخی می‌رسد که نتیجه آن چیزی جز ناامیدی، یاس و نخوت نیست. همین که می‌گوییم هدف از این خلقت چیست! چرا فلان موجود یا فلان جسم خلق و به وجود آمده‌است یا هدف از خلقت من چه بوده‌است؟ در این بیکران ناامیدی هرچه بیشتر دست و پا می‌زنیم بیشتر در ظلمت و تاریکی فرو می‌رویم و این فرو رفتن در تاریکی به همت نیروهای بازدارنده یا همان ضدارزش‌ها پررنگ‌تر می‌شود؛ اما آن‌جایی که خداوند می‌فرماید ما بندگان را به خود واگذار نخواهیم کرد و یار و یاور آنان هستیم؛ «یخرجون من الظلمات الی النور» نبرد خود را با اهریمن شروع کرده و از جرقه‌ها و ذرات نور به منشأ آن که همان نور الهی است هدایت می‌شویم و درست همین‌جاست که نیروهای اهریمنی تمامی سعی و تلاش خود را برای انحراف به کار می‌برند تا با نیروی یأس و ناامیدی به خواسته‌های خود برسند و آن‌چه را که ما به نام انرژی ذخیره نموده‌ایم را به تاراج ببرند. همان‌گونه که جناب مهندس در گفتارها و نوشتارها از مناظرات بین ساکنین در آسمان‌ها و جانشین در زمین می‌گوید خداوند از انسان به عنوان جانشین خود یا بخشی از وجود خود در زمین به مباهات سخن به میان می‌آورد. این‌جاست که انسان با حرکت به سوی نور از ضد‌ارزش‌ها دور و با امیدی که در ابتدا مقاله گفته شد وارد مسیری روشن و هدفمند شده و  به قله‌های رفیع انسانیت پا گذاشته و همانند خود خداوند که بندگانش را هیچ‌گاه بی هیچ نیافریده حتی اگر خود به هیچ بیندیشند آنها را از ظلمت نجات می‌دهد. همین بندگان نماینده‌ای برای قدرت مطلق می‌شوند تا راه نجات و نور هدایتی باشند برای سایر بندگان دیگر و خود نیک می‌دانیم که حاصل فکر و اندیشه نادرست باعث تخریب و نابودی شهر وجودیمان شده‌است؛ اما فی‌الحال درصدد آبادی این ویرانه‌های برجای مانده از شلیک افکار زشت و جهل و اعتیاد هستیم. آمده‌ایم تا نه‌تنها خود را از بند جهالت نجات دهیم و دانایی را به دانایی مؤثر تبدیل کنیم بلکه شاه‌چراغی شویم برای هدایت دیگران تا راه را از بی‌راهه تمیز دهند و سلسله وار برای آبادی زمین از هر آنچه که باعث زشتی، پلیدی و نامیدی می‌شود تلاش نماییم.

نویسنده: مسافر حسن(لژیون چهارم)
ویرایش متن: مسافر محمود(لژیون پنجم)
ارسال: سايت نمایندگی ملاصدرا