حرکت سالم کلید کم رنگ شدن نا امیدی

به نام خدا
وادی دوم: هیچ مخلوقی بیهوده قدم به حیات نمی‌نهد، هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم. در کنگره ۶۰، سفر درمان اعتیاد تنها به ترک مصرف مواد محدود نمی‌شود، بلکه سفر از ظلمت به نور، از نادانی به دانایی و از ویرانی به آبادانی است. در این مسیر، وادی‌ها به عنوان سنگ بناهای تفکر صحیح و زندگی سالم شناخته می‌شوند. وادی دوم با پیام عمیق خود، نقش بسزایی در بیدار کردن امید و مسئولیت‌پذیری در درون انسان ایفا می‌کند. پیام وادی دوم بسیار روشن و پرمعناست: هیچ موجودی در هستی به هیچ نیست این بدان معناست که انسان موجودی منحصر به فرد است که قدرت اختیار، حق انتخاب و قدرت تفکر دارد. هر انسانی، با هر میزان از خطا، اشتباه یا سقوط، همچنان در درون خود بذر نجات و بازسازی را دارد. بسیاری از انسان‌ها، به ویژه مصرف‌کنندگان مواد مخدر، زمانی که در تاریکی اعتیاد فرو می‌روند، خود را بی‌ارزش، بی‌آینده و تمام شده می‌پندارند. اما وادی دوم به روشنی اعلام می‌کند که هیچ‌کس برای همیشه سقوط نکرده است، مگر این که خود چنین بخواهد. مادامی که انسان قدرت تفکر دارد، فرصت بازسازی و بازگشت به مسیر روشنایی برای او مهیاست. در این وادی، انسان به مقام والای خود پی می‌برد. او درمی‌یابد که مسئول تغییر شرایط زندگی خویش است و نباید منتظر نیرویی از بیرون باشد تا نجاتش دهد. کمک دیگران لازم است، اما نیروی اصلی تغییر از درون انسان برمی‌خیزد.نقش وادی دوم در پروسه درمان اعتیاد، امید به درمان و باور به توانمندی خویش است. بدون این باور،  درمانی صورت نمی‌گیرد. وادی دوم بذر این امید را در دل سفر اولی‌ها می‌کارد. به آنان می‌آموزد که گذشته‌ی پرخطا، آینده‌ی روشن را نفی نمی‌کند؛ بلکه می‌توان با تفکر صحیح و حرکت درست، از گذشته پلی برای رسیدن به رهایی در آینده ساخت. در کنگره ۶۰، روی این اصل طلایی تأکید زیادی می‌شود که انسان باید بداند که هیچ نیست و مسئولیت اعمال و سرنوشت خویش را بپذیرد. وادی دوم این مسئولیت‌پذیری را در بطن آموزش‌های خود جاری می‌سازد.
لذا این نتیجه را می‌گیریم که وادی دوم، تلنگری است به تمام کسانی که در ورطه ناامیدی اسیر شده‌اند. این وادی می‌گوید که تغییر، نجات و صعود ممکن است؛ اما کلید آن در دستان خود انسان قرار دارد. با پذیرش این اصل، انسان می‌تواند مسیر بازسازی را آغاز کرده و به آرامی از تاریکی به سوی نور حرکت کند. همان‌طور که در کنگره ۶۰ بارها گفته می‌شود: "هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند"؛ پس بیاییم خود را باور کنیم و برای ساختن فردایی روشن‌تر، گام برداریم.
منبع: کتاب عشق(۱۴وادی)

متن: مسافر رضا زبر دست