ما در هستی تنها و بدون پشتوانه نیستیم

سلام دوستان نسرین هستم، یک هسفر؛
وادی دوم می‌گوید: هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد، هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم. اگر ما به هستی نگاه کنیم، امکان ندارد چیزی را پیدا کنیم که بیهوده خلق شده باشد. این وادی به ما می‌آموزد که اگر درونمان احساس پوچی وجود دارد یا اینکه همه چیز را تمام شده فرض می‌کنیم و زندگی دیگر برایمان اهمیتی ندارد، به این خاطر است که اعتمادبه‌نفس خود را از دست داده‌ایم و با تفکر غلط در مسیر ضدارزش‌ها حرکت می‌کنیم. تخریب‌هایی که بر جسم خود وارد کرده‌ایم باعث بروز انواع و اقسام بیماری‌های جسمی و روانی در ما شده‌ است و این نشان از ضعف و ناتوانی ماست که برای توجیح خود، فرو رفتن در تاریکی‌ها، تسلیم شدن در برابر نابودی یا به‌طور کلی عدم تلاش جهت رهایی و سلامتی انجام می‌دهیم.
من قبل از ورود به کنگره بسیار انسان ناامید و افسرده‌ای بودم و همیشه احساس پوچی می‌کردم؛ همچنین دائماً در حال گله و شکایت به خداوند بودم و می‌گفتم ای کاش به این دنیا نیامده بودم! چرا من به درد چیزی یا کسی نمی‌خورم؟! چرا آن‌قدر بدبخت هستم‌؟! ولی زمانی که وادی اول و دوم را گوش دادم، متوجه شدم که نه تنها من؛ بلکه هیچ کدام از موجودات هستی بیهوده خلق نشده‌اند. بایستی برای حیات، دیگران، خودم و یک زندگی آرام و لذت‌بخش ارزش قائل باشم و برای ادامه زندگی در این بعد از حیات تلاش و کوشش کنم.
همیشه آقای مهندس می‌فرمایند: بزرگترین معجزه حیات، خود حیات است. زمانی که انسان پا به هستی گذاشت، نیروی مافوق یا قدرت مطلق او را به یک دوراهی هدایت کرد که یکی راه روشنایی‌ها، درستی و ارزش‌ها و دیگری راه تاریکی‌ها، فسق‌وفجور و زشتی بود. اصولاً انسان تاریکی‌ها را برای پی بردن به عظمت روشنایی‌ها تجربه می‌کند. نکته مهم در این‌جا، این است که ما در هستی تنها و بدون پشتوانه نیستیم و نیروی برتر یا قدرت مطلق ما را یاری می‌رساند، اما شرط اول آن دوری از ضدارزش‌ها است؛ پس ما نباید خودمان را دست کم بگیریم و ناامید شویم. حتی اگر در پایین‌ترین نقطه سیاهی قرار داشته باشیم می‌توانیم با حرکت کردن در راه درست به طرف روشنایی قدم برداریم و به آرامش برسیم. بایستی بدانیم که زندگی فراز و نشیب‌های زیادی دارد، ولی باز هم این امیدواری را داشته باشیم که پایان شب سیه، سپید است.
این وادی انسان را به ادامه زندگی امیدوار و نور و روشنایی را در وجود او شعله‌ور می‌کند. تا زمانی که در این حیات هستیم باید مانند یک فرمانروای لایق، شجاع و باشهامت زندگی کنیم و با آرامی سازندگی را در جسم، روان و جهان‌بینی خود به‌وجود بیاوریم یا به‌عبارتی فرمانده شهر وجودی خودمان باشیم.

نویسنده: همسفر نسرین رهجوی راهنما همسفر آیسان (لژیون نهم)
رابط خبری و ویرایش: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر آیسان (لژیون نهم)
عکاس: همسفر حمیده رهجوی راهنما همسفر صفورا (لژیون ششم)
ویراستار و ارسال: همسفر مریم نگهبان سایت
همسفران نمایندگی دکتر علیرضا