مقاله در مورد دستورجلسه هفتگی ظرفیت، مسوولیت و قبله‌گم‌کردن

این دستورجلسه، در مورد انسان‌هایی است که پس از رسیدن به جایگاه مورد نظر، گذشته و معبود خود را فراموش می‌کنند و برای آن ارزش قائل نیستند.
«ان الانسان لربه لکنود: انسان موجودی است که نسبت به پروردگار خود، ناسپاس است».
هرچیزی در دنیا ظرفیت خاص خود را دارد و تمام هستی بر مبنا ظرفیت، تقسیم‌بندی شده است؛ مانند گیاهان، گازها، درخت گردو و ... .
شاهکار خلقت این‌جاست که تمام خاصیتی که در گیاهان، جانوران و چیزهای دیگر وجود دارد، در انسان نیز هست؛ به‌عنوان مثال برخی انسان‌ها مانند مار، گزنده، برخی آب زیر‌کاه و برخی دیگر وفادار هستند. تمام ویژگی‌های حیوانات در انسان جمع شده است؛ بنابراین انسان خاصیت همه را دارد و نمی‌توان انتظار داشت که همه کلیشه‌ای باشند. نمونه‌های زیادی از حیوانات را داریم که انسان‌ها نیز شبیه به آن‌ها هستند، بایستی توجه کرد که انسان بیشتر به کدام سمت گرایش پیدا خواهد کرد، آیا جزو درنده‌خوها قرار دارد یا آن‌هایی که نیش می‌زنند؟!
ظرفیت انسان‌ها با یکدیگر متفاوت است؛ چنان‌چه ظرفیت شخصی به اندازه یک استکان باشد، زمانی که به اندازه یک لیوان، آب داخل آن بریزیم، لب‌ریز می‌شود. ظرفیت تنها منحصر به پول و مقام نیست، مربوط به علم، سلامتی، تحصیل و چیزهای دیگر نیز می‌شود.
ظرفیت این‌گونه نیست که یک مرتبه بالا رود؛ بلکه به صورت تدریجی و با دانش و آگاهی، تمرین، فهم و شعور، تجربه و تفکر بالا می‌رود، یعنی بایستی بیشتر پاسخ‌گو باشد.
زمانی که ظرفیت بالا رود، پذیرش نیز بالا می‌رود و مسئول کسی است که بر مبنا ظرفیت، پذیرش کند؛ چنان‌چه شخصی ظرفیت لازم در او ایجاد نشده باشد و به او مسئولیت داده شود، قبله خود را گم کرده و آن‌جا را به ویرانه تبدیل می‌کند.
انسان‌ها بر اساس ظرفیت، مسئولیت و پذیرش خود، یک سری ویژگی‌ها و صفات را دارا هستند. این خصوصیات به صورت بالقوه در ما وجود دارد و بسته به نوع انتخاب ما است که کدام را در پیش بگیریم؛ به عنوان مثال آرام بودن، فرصت‌طلبی یا درنده‌خویی.
ما انسان‌ها در طول زمان تزکیه و پالایش شده و به این مرحله رسیده‌ایم؛ اما شاید اگر باز شرایط فراهم شود، آن موجود قبلی شده، زیرا چنین خاصیتی در ما وجود دارد.
زمانی که ما انسان‌ها، ظاهر و باطنمان یکی شود، در بین مردم محبوب شده و در نزد خداوند نیز عزیز و گرامی می‌شویم و به سمت الهامات الهی می‌رویم.

نویسنده: مسافر مظاهر(لژیون پنجم)
تایپ و ويرايش متن: مسافر محمدتقی(لژیون دوم)
ارسال: سایت نمایندگی ملاصدرا