کاشتن درخت به ما حس خوب می‌دهد

جلسه سوم از دوره چهارم لژیون سردار همسفران نمایندگی دکتر علیرضا به استادی راهنما همسفر زیبا، نگهبانی همسفر شهناز و دبیری همسفر مریم با دستور جلسه‌ «درختکاری» روز دوشنبه ۱۳ اسفند‌ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۴:۴۵ برگزار شد.

خلاصه سخنان استاد:
خداوند مهربان و متعال را بسیار تا بسیار سپاسگزارم که امروز هم توفیق داشتم در جمع دوستان بامحبت لژیون سردار حضور داشته باشم و از تک‌تک شما آموزش بگیرم. از نگهبان لژیون سردار، دبیر ایشان، ایجنت و مرزبانان تشکر می‌کنم که به من فرصت خدمتگزاری دادند. هفته درختکاری را خدمت شما عزیزان تبریک می‌گویم و امیدوارم که توفیق داشته باشم انجام وظیفه بکنم؛ همچنین فرا رسیدن ماه مبارک رمضان را تبریک می‌گویم، امیدوارم برای همه میمون و مبارک باشد. دستور جلسه این هفته درختکاری است، بایستی ببینیم چرا اصلاً بحث درختکاری در آموزش کنگره۶۰ قرار گرفته است؟! دلیل آن این است قبل از اینکه به کنگره بیاییم درخت پوسیده بودیم، ولی به این‌جا آمدیم و تبدیل به درخت سرسبزی شدیم. حال به شکرانه این حال خوب و حیات دوباره در وادی دوازدهم آقای مهندس فرمان داده‌اند که هر یک از ما موظف هستیم در فصل درختکاری؛ یعنی از ۱۵ اسفند تا اواخر بهار درخت بکاریم و جایی در دسترس ما باشد تا از آن مراقبت کنیم.
اما چرا این موضوع جزوی از فرهنگ کنگره۶۰ شده است؟ یک جمله در کنگره داریم که می‌گوید: تمام هستی در درون و بیرون ماست؛ یعنی اگر همسفری درون بهم‌ریخته‌ای داشته باشد، آن را حتماً به بیرون منتقل می‌کند که همه ما قبل از کنگره این‌گونه بودیم. در واقع می‌خواهد بگوید که اگر کسی در طبیعت تخریب ایجاد می‌کند، بداند که آن خرابی قطعاً در درون خودش اتفاق افتاده است. «از کوزه همان برون تراود که در اوست»
کسی که تخریب دارد و درونش را پر از آت‌وآشغال یا ضدارزش‌هایی مثل غیبت، قضاوت، نپذیرفتن مسافر و شرایط زندگی و... کرده است؛ پس مسلماً همان را به دیگران منتقل می‌کند. یک چشمه زمانی سرریز می‌کند که پر شود، حال اگر چشمه درونمان زلال و گوارا باشد، قطعاً گوارا بودن را انتقال می‌دهیم و اگر فاضلاب جوشان باشد، فاضلاب را به بیرون منتقل می‌کنیم. اکنون حال و روز کره زمین و کشورمان نشان می‌دهد که حرکت ما به سمت تخریب بیشتر بوده تا به سمت سازندگی و می‌بینیم که شرایط آب و هوایی روزبه‌روز بدتر می‌شود و دلیل عمده آن بازتاب اعمال و رفتار ما انسان‌ها می‌باشد.
ما به کنگره آمدیم و شروع به آباد کردن سرزمین درونمان، حرکت و آموزش گرفتن کردیم و جهان‌بینی بر روی ما کار شد، پس آرام‌آرام درمان شدیم و به تعادل رسیدیم. ما درونی داشتیم که یخ زده بود و مانند کویر بی‌آب و علف بود، ولی از آب شدن آن یخ‌ها وجودمان تبدیل به سبزه‌زار و علفزار شد، حال دلمان خوب شد و به آرامش رسیدیم. این اتفاق قطعاً در صور پنهان هر فردی که وارد کنگره شده، اتفاق افتاده و در او یک میل و کششی نسبت به طبیعت به‌وجود آمده است؛ پس دوست دارد که طبیعت را آباد کند و درخت بکارد، ولی اگر طبق قوانین حرکت نکند و هتک حرمت نماید این اتفاق در درونش رخ نخواهد داد.
دلیل دیگر درختکاری این است که ما در جهانی زندگی می‌کنیم که میلیاردها کهکشان در درونش وجود دارد و هر کهکشان صدها میلیارد سیاره و ستاره دارد. ما در سیاره‌ای بسیار خاص به نام زمین زندگی می‌کنیم که سرشار از حیات و زندگی می‌باشد؛ اما بسیاری از سیاره‌ها حیاتی ندارند و این لطف در حق ما انجام شده است. سیاراتی که گیاهان در آن‌ها وجود دارند، زندگی و حیات در آن‌ها موج می‌زند؛ از یک بوته بیابانی گرفته تا چمنزارها و جنگل‌ها، تمامی این‌ها سال‌های سال کار کرده‌اند و اکسیژن را تولید نموده‌اند؛ همچنین اطراف زمین یک هاله‌ای تولید کرده‌اند که این هاله اجازه نمی‌دهد هیچ موج یا پرتو منفی وارد زمین شود. همان‌طور که جناب مهندس در سی‌دی ساختمان جسم می‌فرمایند؛ گیاهان خوراک ما و خیلی از موجودات را فراهم می‌کنند. جسم ما نیاز به کلسیم، فسفر، آهن، سدیم، گوگرد و ... دارد؛ به‌عبارتی صد و دو ماده در بدن ما قرار دارد که در خاک موجود است و گیاهان به‌وسیله ریشه آن‌ها را جذب می‌کنند، سپس ما در قالب سبزی و میوه از آن‌ها استفاده می‌کنیم و این وظیفه خطیر بر عهده گیاهان است.
موضوع دیگر آنکه گیاهان دما، رطوبت و حرارت کره زمین را تنظیم می‌نمایند تا موجودات بتوانند به‌راحتی زندگی کنند. زمانی که از کنار جنگل‌ها و کشتزارها رد می‌شویم، هوای خنک آن مناطق را حس می‌کنیم که این نقش گیاهان را نشان می‌دهد؛ زیرا نور و گرمای خورشید را جذب می‌کنند، اجازه نمی‌دهند به حرارت تبدیل شود و در عوض رطوبت پس می‌دهند. حال ما به کنگره آمده، به تعادل رسیده‌ایم و دوست داریم آن را در بیرون هم اجرا کنیم. استاد امین می‌فرمایند: چون درختان حیات را به‌وجود آورده‌اند، اکنون هم کاشتن آن‌ها می‌تواند مشکلات زمین را حل کند؛ به‌عبارتی کاشتن درخت به ما حس خوب می‌دهد و زمانی که انسان‌ حسش خوب شود می‌تواند تشخیص بدهد که چه کاری بد و چه کاری خوب است. خلاصه اینکه گیاهان و درختان لطافت، زیبایی، سرسبزی و حس خوب را به ما می‌بخشند و این همان عشق و محبت در وادی چهاردهم است که هر کدام بی‌دریغ با آب تلخ و خاک شور به نحوی انجام وظیفه می‌کنند؛ یکی با سایه و دیگری با میوه! انشاءالله که بتوانیم درس عشق و محبت را از گیاهان بیاموزیم و توفیق کاشتن درخت یا حتی یک شاخه گل را داشته باشیم.

اهدای لوح تقدیر به اعضای لژیون سردار

تایپ: همسفر فرزانه رهجوی راهنما همسفر نسرین (لژیون پنجم)
عکاس: همسفر حمیده رهجوی راهنما همسفر صفورا (لژیون ششم)
ویراستار و ارسال: همسفر مریم نگهبان سایت
همسفران نمایندگی دکتر علیرضا