درختکاری؛ از تخریب تا آبادانی

جلسه‌‌‌ی نهم از دوره‌ی چهارم کارگاه‌های آموزشی عمومی نمایندگی پردیس با استادی راهنمای محترم مسافر حسین، نگهبانی مسافرعلی‌رضا، دبیری مسافر امید با دستور جلسه‌ی «درختکاری» شنبه 11 اسفند ‌ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ آغاز به کار نمود.
خلاصه سخنان استاد:
درختکاری تنها کاشتن یک نهال در دل زمین نیست؛ بلکه نشانه‌ای از تغییر، عشق و جبران خسارت است. در کنگره ۶۰، رسم هر ساله ماست که با مشارکت اعضا، درخت بکاریم اما مهم‌تر از کاشتن درخت، فلسفه‌ای است که پشت این عمل زیبا نهفته است.
هر انسانی در طول زندگی، به‌طور آگاهانه یا ناآگاهانه ممکن است به طبیعت، جامعه یا اطرافیانش خسارت وارد کند؛ حال این آسیب می‌تواند در اثر مصرف مواد مخدر، رفتارهای نادرست یا حتی تفکرات منفی باشد.
در کنگره ۶۰ یاد می‌گیریم که برای حرکت در مسیر ارزش‌ها، باید خسارت‌های گذشته را جبران کنیم؛ ابتدا از خودمان، سپس خانواده و در نهایت جامعه. وقتی نهالی را در دل خاک می‌کاریم، در واقع بخشی از گذشته خود را ترمیم می‌کنیم؛ نهالی که روزی کوچک و نحیف است، با مراقبت و توجه ما رشد می‌کند، سایه می‌افکند، اکسیژن تولید می‌کند و به محیط زیست زندگی می‌بخشد.
این کار ساده، تجسمی از تغییرات درونی ماست؛ از تاریکی به روشنایی، از ضد ارزش‌ها به ارزش‌ها و اینجاست که می‌گوییم کسی که به محبت رسیده باشد، زمین، طبیعت و هستی را دوست دارد.

محبت یعنی خدمت بدون چشم‌داشت و اولین خدمت، خدمت به خودمان است؛ با تغییر تفکرات و رفتارها، مسیر زندگی‌مان را اصلاح می‌کنیم وقتی به درجه‌ای از محبت برسیم که بخواهیم برای دیگران و برای طبیعت کاری انجام دهیم، نشانه‌ای از رشد و بلوغ درونی ماست.
هر نهالی که می‌کاریم پیام‌آور این حقیقت است که ما از انسان‌هایی مصرف‌کننده و تخریب‌گر، به انسان‌هایی سازنده و آبادگر تبدیل شده‌ایم.
اگر هر کدام از ما در طول سال فقط چند درخت بکاریم، بعد از چند سال چه تغییر بزرگی در طبیعت و جامعه خواهیم داشت؟ درختکاری، نمادی از عشق، محبت و آموزش‌های کنگره ۶۰ است و ما افتخار می‌کنیم که در این بازی زیبا سهمی داریم؛ چراکه این نهال‌ها نه فقط برای ما، بلکه برای آیندگان، برای هستی و برای جهانی آبادتر به یادگار می‌ماند.

عکاس:مسافر پویان
تنظیم و ارسال: مسافر هومن