احترام به طبیعت احترام به شخصیت خودمان است

قرن‌ها است که درخت؛ یکی از مهمترین عناصر زندگی بشر بوده است. درختان یکی از حیاتی‌ترین نقش‌ها را در حیات انسان‌ها و سایر جانداران ایفا می‌کنند. آن‌ها برای ادامه حیات از دی‌اکسیدکربن استفاده کرده و به این وسیله هوا را پاک می‌سازند. هر درخت سالانه ۲۲ کیلوگرم دی‌اکسیدکربن جذب و هوای پاک و سالم را به ساکنان زمین اهدا می‌کند. ایران از ۱۵ تا ۲۲ اسفند را هفته درختکاری اعلام کرده است. ایران تنها کشوری نیست که چنین روزی را در تقویمش دارد. کشورهای دیگر نیز؛ یکی از روزهای پایانی زمستان و یا اوایل بهار را به این امر اختصاص داده‌اند.

هر سال در نیمه اسفندماه به روز درختکاری می‌رسیم؛ روزی که بهانه‌ای شده تا در واپسین روزهای سال و با نزدیکی به موسم رویش جوانه‌ها، تا به طبیعت فکر کنیم. بسیاری از پرندگان و جانوران مأمن و آشیان خود را در درختان می‌سازند و از میوه‌های آن‌ها برای تغذیه خود استفاده می‌کنند. چوب درختان یکی از عناصری است که مورد استفاده انسان قرار می‌گیرد و با استفاده از آن وسایلی را برای زندگی خود می‌سازد؛ البته با همین استفاده، آسیب‌های زیادی را بر بدنه این منبع ارزشمند وارد می‌آورد. این سبز قامتان به هنگام بروز سیل؛ همچون سدی استوار عمل می‌کنند و جان انسان و سایر ساکنان کره زمین را نجات می‌دهند. اگر این مخلوقات نباشند فرسایش خاک امان زمین را می‌بُرد و مشکلات جدی را به وجود می‌آورد. از همه این اصول علمی که بگذریم، وجود درختان، رنگی دیگر را به طبیعت می‌بخشد و دیدن‌شان روح‌مان را تازه می‌کند که با هیچ حسی قابل مقایسه نیست.

آب دریا را اگر نتوان کشی 
هم به قدر تشنگی بتوان چشید

آقای مهندس در مورد طبیعت و درخت می‌فرمایند: در زمین زندگی کنیم‌ و بگذاریم دیگران هم زندگی کنند. دیگران کاشتند و ما خوردیم؛ ما بکاریم تا دیگران بخورند. انسان‌ها رودخانه‌ها را کثیف می‌کنند، جنگل‌ها را از بین می‌برند، محیط زیست را به نابودی می‌کشانند، حیوانات را از بین می‌برند و از این کارشان لذت هم می‌برند؛ ما انسان‌ها به طبیعت ظلم می‌کنیم و از خط قرمزهای طبیعت عبور می‌کنیم؛ پس در همین دنیا و در زمان حیات‌مان باید تقاص پس بدهیم. حال که در زمین زندگی می‌کنیم و از مواهب آن بهره می‌بریم نباید به گیاهان و درختان لطمه وارد کنیم؛ زیرا حیات و زندگی ما به زمین وابسته است؛ پس زمین را آلوده نکنیم، در جنگل‌ها زباله و پلاستیک رها نکنیم، درختان جنگل را به وسیله بنزین یا گازوئیل خشک نکنیم و با تبدیل کردن جنگل‌ها به آپارتمان و خانه‌های ویلایی اکوسیستم طبیعت را از بین نبریم. احترام به طبیعت، احترام به شخصیت خودمان است.

درختکاری جزء دستورجلسات هفتگی کنگره۶۰ می‌باشد و نکته‌ای مهم و اساسی پشت این دستورجلسه است که ما باید به آن توجه کنیم. در وادی دوازدهم، مسئله درختکاری مطرح می‌شود که مسافران و همسفرانی که مدت یک‌سال از رهایی یا سفر دوم آن‌ها می‌گذرد؛ باید هر سال در اسفندماه یک درخت بکارند. در حال حاضر نه تنها انسان‌ها درخت‌ها را از بین می‌برند؛ بلکه کمتر کسی درخت می‌کارد. رودخانه‌ها را کثیف کرده و جنگل‌ها را نیز از بین می‌برند و در نهایت با این کارها محیط زیست را به طرف نابودی سوق می‌دهند. همان‌طور که می‌دانیم هیچ الگویی بارزتر و قشنگ‌تر از طبیعت نیست و درخت جدا از فوایدش که بسیار زیاد است، درخت الگوی زندگی را به ما می‌آموزد.

برای بقا باید تلاش کرد، در مقابل بزرگ‌ترین موانع خودش را به نور خورشید می‌رساند و همچنین ریشه درخت؛ اگر در مقابلش تخته‌ سنگ‌های بسیار سخت و بزرگ قرار گیرد ناامید نمی‌شود و خودش را به هر ترتیب که شده به رطوبت می‌رساند. دستور جلسه درختکاری در کنگره برای این است که ما خودمان را مثل یک درخت بدانیم؛ همان‌طور که برای احیا شدن زمین درخت نیاز است؛ ما هم در کنگره احیا شدیم. برای به ثمر نشستن بذر ابتدا؛ باید دانه‌های امید را بکاریم و بعد با روش درست آن‌ها را پرورش بدهیم تا با طی کردن پروسه زمانی کافی بتوانیم ثمره بذر را ببینیم؛ یعنی با طی کردن زمان و نگهداری مناسب است که تغییر، تبدیل و در نهایت ترخیص صورت می‌گیرد. درختکاری در پایان این وادی می‌خواهد به ما یادآور شود که برای به دست آوردن هر چیز باارزشی باید زمان را در نظر داشته باشیم و بدانیم در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود. در کلام‌الله آمده است: هرکس درختی بکارد و از آن انسان، پرندگان و یا حیوانی استفاده کنند؛ برای آن شخص صدقه محسوب می‌شود. انشالله روزی برسد که همسفران کنگره هم بتواند در مراسم درختکاری شرکت کنند.

منابع: سی دی درختکاری، مقالات کنگره ۶۰
نویسنده و ویرایش: همسفر احترام رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون اول)
ارسال: همسفر مریم نگهبان سایت

همسفران نمایندگی یحیی زارع میبد