شعری به مناسبت هفته بنیان از همسفر خانم الهه صادقی

گمگشته در بیابان، لب تشنه کام و عطشان
آب حیاتِ من تو، جوینده ی تو بودم

چون هاجرِ پریشان، هرول کنان و حیران
بین صفا و مروه، یابنده ی تو بودم

خاری به پا و  در چشم صدها سرابِ سیّال
با زخم می‌دویدم، کاونده ی تو بودم

تنها و اشک ریزان، از فتنه‌ها گریزان،
در راهِ عشق، سوزان؛ پوینده تو بودم

هر دم سپاهِ شیطان تیری نشانه می‌رفت
در قلب زخم پنهان، پُرخنده ی تو بودم

چون مرغکِ اسیری در دامِ شیر و اژدر
در خونِ خود غریق و خیزنده ی تو بودم

بر آتشین گدازه پایم چو می‌نهادم
داد از نهاد برخاست، پوینده ی تو بودم

در دردهای پنهان، در صبح و  شامگاهان
من مُرده بودم، اما دل زنده ی تو بودم

از هر طرف که رفتم، تاریکی م کمین بود
من کور بودم، اما بیننده ی تو بودم

تا نورِ تو برآمد ناگه ز آسمان‌ها
چشمم چو روشنا شد؛ زیبنده ی تو بودم

گرچه ز روی ظاهر، دردم نهان بُد از خلق
صدها عذاب بر تن، جستنده ی تو بودم

من لال بودم اندر چشمِ فسوق کاران
ساکت ولی خروشان کوشنده ی تو بودم

از خصم ترس لا، لا؛ با دشمنان مُدارا
الگوی راهِ من تو، پُرسنده ی تو بودم

از صبر و از شکیب ت، از دانشِ وسیع ات
از عقلِ بی بدیل ات، روینده ی تو بودم

چون قطره ای به دریا هم پای موج و مرجان
محوِ فضای عشق و توفنده ی تو بودم

تا حرف عشق و امّید از حلقِ حق برآمد
جانی به مُرده اعطا، من زنده ی تو بودم

ای جانِ خوبِ جانم، ای راحتِ روانم
آیینه دار من تو، تابنده ی تو بودم

بادا مبارک این جشن، این عاشقیّ و شادی
صدها تبرک الله، پاینده ی تو بودم

سراینده: همسفر خانم الهه صادقی