English Version
This Site Is Available In English

دهان تنها راهی است برای گفتن و خوردن

دهان تنها راهی است برای گفتن و خوردن

سلام دوستان، احسان هستم مسافر، با 94 کیلو وزن در اواسط مردادماه 1402 وارد لژیون جونز (تغذیه سالم) شدم، سفر کردم به مدت یازده ماه و چند روز به راهنمایی آقا رضا پارسا در شعبه آکادمی تهران و در پایان سفر در اواسط تیرماه 1403 با 66 کیلو وزن و 27 کیلو کاهش وزن با دستان پر مهر آقای مهندس از بند اضافه وزن رها شدم.


دهان به عنوان اصلی‌ترین و مهم‌ترین عضو بدن برای ارتباط انسان با جهان پیرامون است، کلام و سخن گفتن انسان وسیله و عاملی برای بیان تمام خواسته‌ها، افکار و احساسات با انسان‌های دیگراست، همیشه در مورد کم، گزیده و با تفکر سخن گفتن در تمام آیین اعتقادی، ارتباطی، فرهنگی و اجتماعی توصیه ‌شده است و همواره در اجتماع انسان‌های گزیده گو و کم‌سخن از جایگاه بالاتر و موجه‌تری نسبت به انسان‌های زیاده‌گو و به عبارتی حراف برخوردار بوده‌اند.
در مقابل موضوع حرف زدن و استفاده از دهان به‌عنوان وسیله‌ای برای ارتباط کلامی، استفاده از آن برای غذا خوردن است که واضح است حرف زدن راه ارتباطی و خروجی دهان با جهان پیرامون و غذا خوردن و آشامیدن به عنوان دومین عامل اصلی ادامه حیات و راه ورودی دهان با ساختار جهان درون انسان است به عبارتی حرف زدن و غذا خوردن دو فعالیت و عمل اصلی، مهم و حیاتی ارتباطی از طریق دهان انسان است که یکی برای بیان و ارسال خواسته‌های انسان با جهان پیرامون خود که سخن گفتن است میباشد و یکی دیگر برای دریافت مواد مغذی، ویتامین‌ها، پروتئین‌ها و... برای جهان درونی که همان غذا خوردن برای سلامتی و بقا و ادامه حیات در زندگی است میباشد.
مهمترین موضوع در این میان برای آگاهی، دانایی موثروعمل سالم برای سخن گفتن و غذا خوردن تفکر و آموزش است که آن هم با استفاده از فرمان عقل، جهان بینی و شناخت بیشتر جسم و ساختمان درون امکان پذیر است که ما بدانیم مانند استفاده از کلمات صحیح برای سخن گفتن به چه مواد غذایی نیازمندیم و مهمتر اینکه مانند سخن گفتن هرکدام از آنها را در چه میزان و در چه زمانی استفاده نمائیم.
کافی است به چند مثال و مورد برای تاکید بر تشابه ومترادف بودن عمل صحبت کردن و غذا خوردن اشاره‌کنم، همان‌گونه که من نوعی ممکن است به عنوان یک فرد پر حرف بدون تفکر در کمتر از چند دقیقه در یک جمع از هر دری سخن بگویم و پر حرفی کنم و با آن زیاده گویی‌ها موجب ناراحتی و حتی تعجب افراد حاضر در آن جمع شوم، 

دقیقا مانند زمانی است که در سر سفره کمتر از چند دقیقه انواع مواد غذایی متنوع داخل سفره یک مهمانی را پشت سر هم و با سرعت می‌خورم و موجب تعجب معده، روده‌ها و دستگاه گوارش خود می‌شوم!! پس دقیقا این دو رفتار من در یک جایگاه قرار میگیرد، یکی به واسطه پرحرفی و زیاده گویی دیگری به واسطه پرخوری و زیاده خواری، اما نکته مهم اینجاست که من باید بدانم و آگاه باشم که همان‌گونه بیان یک جمله یا حتی یک کلمه ناشایست و بی‌ادبانه می‌تواند در روان مخاطب یا اطرافیان تأثیر منفی و مخربی بگذارد و تا مدت‌ها شنوده یا حتی گوینده را آزرده‌ خاطر کند.

یک غذای ناسالم، نامطلوب هم می‌تواند به همان اندازه و حتی بیشتر به جسم و حتی روان من آسیب بزند، حال چه ‌بسا که گاهی تخریب آسیب‌های مواد خوراکی حتی عمیق‌تر و ماندگارتر نیز باشند، حال با استناد به نظریه اکثر پزشکان که ریشه اغلب بیماری‌های جسمی، عصبی میباشد می‌توان به این نتیجه ارزشمند رسید که سلامت، آرامش و امنیت جسمی و روانی هر انسان ارتباط تنگاتنگ و غیر قابل انکاری با غذا خوردن و تغذیه او دارد، اکثر انسان‌هایی که در زندگی از آرامش و امنیت خاطر بیشتری برخوردار بوده و در مواجه با مشکلات زندگی نیز از شجاعت بیشتر، خشم و ترس کمتری برخوردار بوده‌اند کم و بدون شک من هم برای رسیدن به این موضوع ارزشمند باید که با تفکر و شکیبایی کم و گزیده سخن بگویم و متقابلاً باز با تفکر نسبت به مواد غذایی خود به ‌موقع، به‌اندازه و مناسب غذا بخورم، زیرا باید بدانم غذایی که به درون دهان من می‌رود به همان اندازه سخنی که از دهان من بیرون می‌آید مهم و تأثیرگذاراست، فقط کافی است قبل از غذا خوردن مانند تفکر و شناخت لازم برای سخن گفتن به ارزش و محتوای مواد غذایی خود بیشتر دقت کنم و به آن آگاهی داشته باشم.و همیشه یادم باشد که: اندرون از طعام خالی دار تا در او نور معرفت بینی همان کم ‌گوی و گزیده گوی چون در است.

تایپ : مسافر احسان

انتشار: مسافر سعید مرزبان خبری 

ویژه ها

دیدگاه شما





0 دیدگاه

تاکنون نظری برای این مطلب ارسال نشده است .