مسئولیت خود را به خداوند واگذار کردن یعنی فرار از مسئولیت‌

دستورجلسات هفتگی کنگره‌۶۰ بر مبنای یک برنامه‌ریزی دقیق و حساب شده دراختیار من گذاشته می‌شود تا بتوانم پیرو همین دستورجلسات سطح آگاهی و دانش خودم را بالا ببرم و از آن‌ها بهره‌مند شوم. وادی‌ها از اُصولی‌ترین و کلیدی‌ترین دستور جلسات سالیانه کنگره‌۶۰ است‌ و همانطور که می‌دانیم  چهارده وادی و کتاب عشق، چهارده قانون بنیادین از قوانین آفرینش را برای ما بیان نموده است تا بتوانیم درس چگونه زيستن و از همه مهم‌ترانسانیت را بیاموزیم. هر یک از وادی‌ها شاه‌کلیدی برای حل مشکلات ما هستند و این بستگی به ما دارد که چگونه از آنها استفاده کنیم. در وادی اول یاد می گیریم، چطور تفکر کنیم و چگونه حرکت کنیم. در وادی دوم امید به زندگی  دوباره را یاد دادند و این که هیچ موجودی، به هیچ نیست؛ یعنی هیچ موجودی بیهوده پا به این جهان نگذاشته است. در وادی سوم، باید دانست که هیچ موجودی به میزان خود انسان به خویشتن خویش فکر نمی‌کند، یعنی هیچ موجودی به اندازه خود انسان نمی‌تواند به خودش کمک کند و برای مسائل مهم زندگی‌اش تصمیم بگیرد و اینکه وادی سوم برای پذیرش وادی چهارم گفته شده است. برای ما مشخص گردید که بیشترین بار مسئولیت حیات ما بر عهده خودمان است. حالا ممکن است یک گریزگاه وجود داشته باشد و آن این است که ما زیر بار مسئولیت خودمان شانه خالی کنیم و آن گریزگاه این خواهد بود که کلیه  مسئولیت های زندگی خودمان را به صورت حق به جانب و به عنوان یک حرکت الهی و از روی بزرگواری به خداوند واگذار کنیم و از روی تنبلی و کاهلی در گوشه‌ای بنشینیم و از خدا بخواهیم که مشکلات و نواقص شخصیتی ما را برطرف کند و دائم به خداوند بگوییم که تو بزرگی، تو صبوری، تو قدرت مطلق هستی، ما همه چیز خود را به تو واگذار می‌کنیم تا مشکلات ما را حل کنی و اینگونه تصور می‌کنیم که خداوند یا قدرت مطلق فرمان بردار ماست که از صبح تا شب به او برنامه می‌دهیم که چه کار بکند و یا چه کار نکند و فکر می‌کنیم که خداوند غول چراغ جادو است. هیچ موجودی در دنیا نیست که مسئولیت‌هایش یک طرفه باشد؛ همیشه مسئولیت‌ها دو طرفه هستند، مثل: مسئولیتی که پدر و مادر نسبت به فرزند دارند و بالعکس، مسئولیتی که فرزند در مقابل پدر و مادر دارد

من خودم به این فکر افتادم که اگر در کاری موفق نشده‌ام به این دلیل نیست که خداوند به من توجه نکرده است، دلیلش این است که من خودم کم کاری کرده ام. ما هرگز نمی‌توانیم روی خداوند و یا شانس حساب باز کنیم فقط می‌توانیم روی وجود خودمان، تفکر خودمان، اندیشه خودمان، تلاش خودمان، یا آموزش خودمان، حساب کنیم و معتقد هستیم که اگر ما وظایف خود را به خوبی انجام دهیم آنگاه بایستی از قدرت مطلق یا خداوند انتظار مساعدت و هدایت داشته باشیم و یا منتظر شانس باشیم؛ در صورتی که باید بدانیم که دست‌های آسمانی فقط القای افکار را انجام می‌دهد و ما وقتی می‌توانیم روی دعا حساب کنیم که در صراط مستقیم قرار داشته باشیم. انتظارات غیر معقول ما از خداوند به این دلیل است که ما قدرت مطلق را خوب نمی‌شناسیم، باید بگوییم خداوند پس از خلقت انسان، او را بر سر یک دوراهی قرار داد: ۱_راه پندار و گفتار و کردار راستین ۲_راه فسق و فجور و دروغ و زشتی در زندگی مسئولیت خود را به خداوند واگذار کردن یعنی فرار از مسئولیت‌های مختلف زندگی خود. دعا زمانی اثر دارد که ما حداقل  مسیر ارزش‌ها و فرامین خداوند را پیروی کنیم و این وعده خداوند است و وعده خداوند دروغ نیست. خداوند یا قدرت مطلق به خاطر عظمت و بزرگی و قدرتمند بودنش قابل رویت نمی‌باشد و برای شناخت خداوند اول باید از دروازه خودمان عبور کنیم یعنی خودمان را بشناسیم و هر قدر خدا را بیشتر بشناسیم می‌توانیم تغییرات بزرگی در جهت مثبت زندگی ایجاد کنیم. «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور» اوست که ولی ماست و ما را هدایت می‌کند، اما نوری و راهی را می‌فرستد؛ اقدام باید توسط ما انجام بگیرد. اگر خداوند بخواهد می‌تواند تمامی امور را درست کند، اما در این قضیه حکمتی است. دو نیروی مثبت و منفی و تاریکی و روشنایی باهم در کشاکش و نبرد هستند تا از بین آن‌ها یکی پیروز شود و در پرتو این دو نیرو است که انسان ساخته می‌شود و پتانسیل او آشکار می‌شود که در چه جهتی می‌تواند حرکت کند. من در وادی چهارم آموختم که اگر من شخص موفقی هستم، خودم باعث این موضوع شده‌ام و اگر هم ناموفق هستم باز هم خودم در این موضوع دخیل هستم؛ پس برای رسیدن به اهداف منطقی و انسانی خود باید تلاش کنم و این را نباید نادیده گرفت که از خداوند متعال هم می‌توانیم کمک بگیریم ولی مسئولیت رسیدن به هدفمان فقط و فقط، خود ما هستیم. آقای مهندس می‌فرمایند: برای رهایی بایستی به خود متکی باشیم، مسئولیت گرفتار شدن در دام اعتیاد خود را بپذیریم و  با کمال شهامت بدانیم که مقصر اصلی خود ما هستیم و اینکه افرد مصرف کننده نباید منتظر معجزه باشند و مسئولیت درمان اعتیاد خود را فقط به خداوند واگذار نکنند در صورتی که خداوند به آنها کمک می‌کند که خود، حرکت را آغاز کنند و لنگر کشتی را بکشند. در آخر نتیجه می‌گیریم که این وادی، خط و خطوط مسئولیت‌ها را مشخص می‌کند و به ما می‌آموزد که کلیه مسئولیت‌ها دو طرفه هستند و یک طرفه نیستند و نیز برای شناخت خداوند و قدرت مطلق باید از دروازه شناخت خویش عبور نماییم. ما در اثر حل این مشکلات پی در پی یاد می‌گیریم که چگونه حرکت کنیم. از ما حرکت، از خدا برکت

به قلم: کمک راهنمای محترم مسافر محمد زمانی

ویرایش و تنظیم: مسافر محسن لژیون 2

عکاس: مسافر مهدی لژیون 14