هدف از خلق انسان،رفتن در مسير درست و قدم در راهي است كه روشنايي به همراه دارد.بايد مسيري كه در آن حركت می‌کنیم ما را به مقصدي كه خداوند در نظر گرفته يعني كمال حقيقي و رسيدن به معبود برساند كه اگر این‌طور نباشد ما از راه دور شده و در مسيري كه جز تاريكي در آن چيز نيست قرار می‌دهد.
اگر در اين مسير به نشانه‌های درستي كه خداوند براي ما گذاشته برسيم و راهنمایی‌های درستي از آن بگيريم راه را درست رفته و خود راه ما را راهنمايي می‌کند و خود به ما می‌گوید كه به كجا برويم،منتها به شرط آن كه نشانه‌های درست را انتخاب كنيم.اگر چه در اين مسير همان طور كه گفته‌شده و ما نيز شنیده‌ایم شيطان ما را وسوسه خواهد كرد و ما را به شك و شبه وا خواهد داشت، اما ما نبايد از اين دسیسه‌ها لذت ببريم و لذت خطا را به سختي راه ترجيح داده و راه را نادرست انتخاب كنيم كه اگر این‌چنین شود راه ديگر روشن و نمايان نخواهد بود و ما را به بيراه خواهد برد.
انسان هميشه در جنگ بين درست و نادرست است و گاهي در مسيري قرار می‌گیرد كه نبايد قرار بگيرد و گاهي راهي را انتخاب می‌کند كه قرار گرفتن در آن جز پشيماني براي او سودي نخواهد داشت.اگر به وعده‌هایی كه خداوند به انسان داده گوش دهيم و اسير لذت‌های آني نشويم ناخودآگاه در مسيري قرار می‌گیریم كه نمايان تر می‌شود.ما را از آن وسوسه‌ها دور خواهد كرد و در واقع به معبود حقيقي می‌رسیم.
هدف از رفتن در اين راه تنها اين است كه از زندگي كردن لذت ببريم و هميشه از خود راضي باشيم،رضايتي كه خداوند را نيز راضي می‌کند و ما را از بدی‌ها دور كرده و انسان والايي می‌شویم.
اميدوارم كه خداوند راه را به زودي بر من نمايان كند.
رهجو :داوود مير محمدي
منبع : وبلاگ مسافر سروش برقع وش
- تعداد بازدید از این مطلب :
3808