(گوهر ناب) شعری از مسافر امین حمله داری

ما سوخته جــان و جان به لب بی‌تابیم

با شــادی و غـم فتـــاده در یک قابیم

گویی که دو رشتــه ریسمــان از نوریـم

با خویش و به گرد خویشتن می‌تابیم

آن ثـانیـــه‌های پـــر تپـــش را دیـــدیــم

چون تشنـه به جستجـوی جوی آبیم

گـر حــاصل رمـــز و راز یــک معنـــایـیـم

پـــس حافــظ آن پیـــام نـــغـز و نابیم

از بـــحـــر زمــیــن و عشقـبـــازی در آن

مصــداق هــر آیـــه‌ایـم و فتـح‌البـابیم

گاهی به نفاق و کفر و گاهی در شرک

چـــون گوهـــر ناب در کــف مــردابیم

هــر لحظه که سوی یار جاری گشتیـم

آن درِّ بــــه قـــعـــر آب را دریــــابــیـم

چـــون پـــرده رود کنـــار و او را بــینیـم

شــن‌های فـــراق اگرچــه سـرگردانند

گـــم‌گشته به رقص و در دل صحراییـم

ما بنـــده‌ی طلعت نـگــاری هستــیــم