|
وادی ســــوم شــــروع زنـدگی است |
|
نقطــــه‌ی آغلز بهـــر بنـــدگی است |
|
ما چنـــــان امیــــدواریــــم بـر شمــــا |
|
در نـــگــــاه بر طبیــــعــت از شــــما |
|
همچنــــان اصوات موســیقی شویــد |
|
در جهــان خود چو خورشیدی شویـد |
|
تــــا بـــیــــابیـــــد خـود کلیــــد راه را |
|
در رهـایــــی خــــود آن شــــه راه را |
|
تا که انســــان خود نکردی جستجــو |
|
در نخواهــــد یافت هیــچ راهی از او |
|
همنشـــین باشی گر از خرد و کــلان |
|
در جهــــان تو با همــــه کاوشگـــران |
|
پـــی نخـــواهــــی برد از آن راه تــــو |
|
تــــا نکــــردی جستجــــو آنگــــاه تو |
|
چونــــکه در دامی فتــــادی ناگهـــان |
|
خویــــش بـایــــد راه را یــــابی از آن |
|
می‌شـــــود از مطلـــــب بالا تعییـــن |
|
درک و دریــــافت مهمــــی اینچنیــن |
|
راه حل در مشکـــــل ایــــن اعتیــــاد |
|
نقـــش اصلی را به مـــا گردن نهـــاد |
|
گر تصــــور کردی این بیمـــاری است |
|
دیگــــران را در علاجش یــاری است |
|
آمــــدی در اشتبــــاهی سخت تـــو |
|
زین یکی دامی نخـــواهـد رست تــو |
|
بار این مشکــــل بود بـــر دوش مــــا |
|
راه حــــل باشد کنـــون در هوش مـا |
|
غیر خود دیگر کسی مسئول نیست |
|
رهگـــشا بر حل این مجهـول نیست |
|
غیــــر همــــدردیِ از اطـــرافــــیــــان |
|
نیستنــــد هیــــچ یــاوری از بهـرمـان |
|
باید ایــــن مطلــــب رود در مغــــز ما |
|
نقـــش اول را خـــودیـــم در ماجـــرا |
|
از ســـوی ما بــــود هم این تخریــبها |
|
پــــس به دنبالش هم این آسیـــبها |
|
در پس تخــــریب و ایــــن آسیـــــبها |
|
بــــازپــــرداختی بــــود بر عهده مـــا |
|
زان خســـــارتهــا که وارد کــــرده‌ایم |
|
هســــت ما را زینهمه دینی عظیــم |
|
مشکــــلات جســــم و روح امـروز ما |
|
دردهــــا و رنجـــهــــا و ســــوز مــــا |
|
بازپــــرداختی است از دیـــــروز مــــا |
|
زان همــــه تخریب خانمــان سوز ما |
|
نسبــــت بر اعتــــیـــــاد و ابــــتـــــلا |
|
شــــد شهــــامت بهــــر اقبــــال بلا |
|
در تعــــادل چون رسد جســم و روان |
|
بــــازپرداختی شـــود بر دیــــن جـان |
|
بــوده در نــــا آگــــهی بـــــازی مـــــا |
|
هم جلیــــس مــــا و ایــــن بـازی ما |
|
حــــال چون در آگهــــی بازی رسیــد |
|
زنــــدگی از تــــو به آغــازی رسیـــد |
|
بایــــد این آگاهـــی باشد مستـــدام |
|
تا نیفتیــــم بار دیگــــر خـــود بـه دام |
|
بهــــر پــیــــروزی انــــدر این جــــدال |
|
نیروهــــا بشناختن شد واجــب حال |
|
هـــم که نیـــروهای خود بشنـــاختن |
|
هـــم ز تخـــریب مــــواد دریـــافتــــن |
|
از مــــواد و لذتــــی جـــستــــن از آن |
|
سهــــل نایـــد تا که بگذشتــن از آن |
|
این بدان شیطـــان به زیبـــای چنـــان |
|
مـــی‌شود در فکـــر و انــدیشه نهان |
|
هست دزدی همچو شیطان در کمین |
|
تــــا ربـــاید گوهــــر جـــان را یقیـــن |
|
مــــاده باشد نیرویی صعب و عظیــم |
|
گشتــه در مــاده نهـــانی آن رجیـــم |
|
تــــا به هر ماده که تـو دلبستــــه ای |
|
دست و پا بنـــدی و از آن خسته ای |
|
هریــــک از آنها شــــود خود بنـــد تو |
|
مـــی‌رسنـــد در راه تــو یک یک ز نـو |
|
تــــا کــــه دل در بنـدها باشد اسیــر |
|
صاحـــب آن دل بـــدان دلبـــند و گیـر |
|
تـو مپنــــدارش که صاحبـــــدل بــــود |
|
آنـــکه شیطانـــی بــــدان منزل بـــود |
|
ایـــــن بدان این بنــــد و این زنجیـر را |
|
نیـــست پایــانی در ایـــن نخجیـــر را |
|
تا کــــه دل در بند هر بازیچه ایــست |
|
نو به نو سرگرمی و سرگیجه ایست |
|
دل سپــــاریــــدن به هر تــرفنــــد نو |
|
مـــی‌شود بر دســت و پایت بنــد نو |
|
دل رهـــا مــــی‌کن ز هر بندی سفیر |
|
بنـــد عشق خالقـــت گـــردن بگیـــر |
|
لازم است با خصم جانــــی اینچنیــن |
|
خویش را با اندیشه کردن هم قریـن |
|
رو به بــــالا رفتــــه ایم از نـــردبــــان |
|
پله پلـــه تـــا رسیدیـــم ایـن مـــکان |
|
مـنطقــــی باشد که حالا همچنیـــن |
|
آن روش در بـازگشت باشد هـمیــن |
|
یـــک به یــــک از پلــــه های نردبـان |
|
رو به پاییـــن بایــد آمـــد ایــنـــزمـان |
|
شایـــد اینـجا خویـــش تدبیری کنـی |
|
بهــــر تـــرک خصـــم تـاثیری کنـــی |
|
یـا سقــــوط آزاد شـــد تدبیــــر تــــو |
|
ایـــن روش در کــــار شــــد تاثیر تــو |
|
گــــاه باشــــد یکنـفــــر از هر هـــزار |
|
جــــان به در بـــردند ازین قسم فـرار |
|
لیک در افتــــادن است بشکستنــی |
|
دست و پـــا و یا کـه سر افکـــندنـی |
|
چــون پیـــامدها بــــود بس نــــاگوار |
|
هــــم به دنبــــال چنین قســم فـرار |
|
لیک اگــــر اینگونه جـــان بردی به در |
|
هــــم تحمـــل بایــــد و صبـر و قــدر |
|
تا که کم کم با گـــــذشتن از زمـــان |
|
در تـعــــادل آیــــدت جســــم و روان |
|
لیــــک کار منطـــقـــی با یـک مثــال |
|
می شود روشن چنان در ایـن مقـال |