(استاد) شعری از دیده‌بان محترم جهانبینی استاد امین دژاکام

هرچه استـــاد به مـــن گفت اگـــر آن کـــردم

جـــان خود را صدف و شیـشه و مرجان کردم

هرچه استـــاد به من گفـــت ز حکمتکــده‌اش

من بـــدان توشه چو ابــلیس هراسـان کردم

هرچـــه استـــاد بفرمـــود ز دردی که چشیـد

شـــام تاریک و بـــد بخت خــود آســان کردم

هرچـــه اندوخت و افروخـــت دراین راه طویل

من بـــدان نور همی خشت کج انسـان کردم

هرچه آموخت که بودش همه سرمایه‌ی عمر

خـــرج آن مــهر به انـــدیشـه‌ی قـــرآن کردم

گرچــه توفیـــق همه از ســـر رب دو جـــهان

منـــم این قـــدر به فرمـــوده‌ی فرمـان کردم

جـــام خود هرچــــه فزودم ز معما و جـــواب

رنـــج محرومیتـــم بیش چـو عصیـــان کردم

اگر امـــروز رهی از نظـــرم روشـــن گشــت

سایــه‌ی جام وجــودیست که نسیــان کردم

شیخ ما نیست به‌دل حسرت دوران به‌جزاین