بهاران، شعری از مسافر منصور حسن آبادی

ســــالی دگر از عمر گـــرانی طی شـــد

آن تـــازه بهار و آن جـــوانی طـی شد  

یـک غنـــچه نگفـــت در بهــــاری بــــا دل

کیــــن گوهر یکدانه کی آمد کــی شد

چـــنـــد آمـــد و رفــــت ازیــــن بـهــــاران

ویـــن کهنه حجاب تـــن فراتـر نی شد   

وقــت است کـــه از پرده بـــرون آیـــد دل 

گـــر خورد و خوراک نــاروایی قی شد

جــــان پرتــــوی از شعشعــه‌ی کـل آمــد

بـــر قالب خاکـــی ســـوار و حـی شد   

این جسم تو مرکب و سوارش جان است 

هــم آخور مرکبـــش سواری کـی شد

 آخـــر نه خوراک جسم و جــان باشد یک

چون جان ز نور و جسم جدا از وی شد   

 بگـــرفته زنور مطلق این جـــان وامـــی

پس جمله خوراک وی ز نـــور می شد

پـــر کـــن قـــدح بـــاده ز نــــور وحــــدت 

زان پیش که این مرکب خاکی پی شد