در فلسفه‌ وجودی انسان تفکر کنیم

همسفر راضیه رهجوی لژیون دوازدهم از نمایندگی رودکی پیرامون دستورجلسه《وادی دوم و تأثیر آن روی من》چنین نوشت:

هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد، هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم. وادی دوم وادی امید است و ما را از ناامیدی دور می‌کند. اگر من مشکلی دارم و دچار سختی هستم این‌ها بیهوده نیست، این مشکلات و سختی‌ها برای امتحان من هست.

انسان در این هستی و حیات آزمایش می‌شود؛ زیرا روبه‌رو شدن با مشکلات و سختی‌ها باعث قوی شدن انسان می‌شود. هر مشکلی که حل می‌شود، قطعاً مشکل دیگری به وجود می‌آید. وقتی با تفکر مشکلات را حل می‌کنیم و از سختی‌ها عبور می‌کنیم درس تازه‌ای می‌آموزیم که باعث رشد انسان و کسب تجربه می‌شود، انسان باتجربه قطعاً کارآزموده می‌شود.

در وادی دوم منظور از هیچ مخلوق فقط انسان نیست، همه آفریده‌های خداوند مخلوق محسوب می‌شوند. مخلوق یعنی حیوان، حشرات، پرندگان و کل طبیعت از یک بوته خار بیابانی تا کوه استوار که همه و همه برای انسان خلق شدند؛ زیرا انسان اشرف مخلوقات است. وقتی‌که یک بوته خار یا یک حشره کوچکی بیهوده خلق نشده باشد انسان با این ‌همه عظمت هم بیهوده پا به حیات نگذاشته است.

وادی دوم می‌گوید: ما در این جهان تنها و بدون پشتیبان نیستیم، نیروی قدرت مطلق یا خداوند همیشه یاری‌رسان ما هست به شرطی که ما از ضدارزش‌ها دوری کنیم و به ارزش‌ها بپردازیم و در مسیر راه مستقیم قدم بگذاریم. ما باید با افکار و اندیشه خودمان در فلسفه وجودی انسان تفکر کنیم و اندکی به خلقت عظیم جسم خود که از میلیاردها سلول، یک سلول را هم هنوز نشناخته‌ایم پی ببریم.

ما باید به حیات خودمان و دیگران احترام بگذاریم؛ چراکه تصادفی به این دنیا نیامده‌ایم. منظور از دیگران همان کرم خاکی هست که بیهوده آفریده نشده است. برای اینکه بهتر بدانیم هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم بایستی برای کشور وجودی خود، برای جسم خود فرمانروای لایقی باشیم و حکم‌رانی کنیم تا سازندگی را در قسمت جسم، روان و جهان‌بینی خود به وجود آوریم.
بارها برای من پیش آمده بود که یک حشره چندش‌آوری مثل مگس یا حشرات دیگری را و یا یک حیوانی مثل سگ را می‌دیدم با خودم می‌گفتم: که چقدر بد و زشت هست، یا به یک درخت و گیاه خیلی بی‌اعتنا بودم، یا مثلاً از یک مشکل دشوار خیلی زود خسته می‌شدم و حس ناامیدی به من دست می‌داد، کلمه کاش و ای‌کاش را به کار می‌بردم؛ اما الآن خدا را شکر می‌کنم که دیگر این‌طوری نیستم، در مورد هر موجودی و یا هر مشکلی تفکر می‌کنم و به خاطر این آموزش‌های کنگره از خداوند سپاسگزارم.

نگارش: همسفر راضیه رهجوی راهنما همسفر عاطفه (لژیون دوازدهم)
ویرایش: همسفر زهره رهجوی راهنما همسفر فریبا (لژیون سوم)
ارسال مطلب: مرزبان خبری همسفر سمیه
همسفران نمایندگی رودکی