|
با تـــفـــکر در خـــود و در انـــجــمــن
|
|
یافــــتــم کبری کـــه در دامــان مـــن
|
|
جذب‌خود کردی چنین سنگین‌سمـن
|
|
مـــردمـــان را از بـــــرای بـــنـــدگــی
|
|
مشرکیـن چون آهــووانی در چـمــن
|
|
هــــر کســی از راه خـــود در دام وی
|
|
بــی‌خــزائــن داده‌ای از جـــان و تــن
|
|
بــنـــدگـــانش منــتـظر بر رحـمــتــش
|
|
شد نـشـانــش بی‌قــراری در بــدن
|
|
قطع روزی چون خـدا گشتــی صـمـد
|
|
شـهـوت و دیــگــر بـــلاهـــای کـهـن
|
|
صــد بلا زیــن معصیت هــم زاده شـد
|
|
جایگاهـش گشت چـون زاغ و زغـــن
|
|
تـا کـــه از ایـن معـصیــت جــای خــدا
|
|
در قیـــاس خـــود تو با شــاه شهــن
|
|
ای چنـــیـــن غافل ز ابــعــاد جــهـــان
|
|
از کجـــا داری مـقـــام شـــو شــدن
|
|
ذره‌ای کــوچــک درایــن بــی انـتـــهـا
|
|
آورد نـــامــش ز بـــیــم گـــم شــدن
|
|
هـرکسی از او کـه جـان‌ها را گــرفـت
|
|
زانـــکــه روزی داد و طـــرد اهـــرمـن
|
|
در تـــبـــادل‌های ســالــم بــیـن مـــا
|
|
غـیـــر از آن دوزخ کـجـــا بـــاغ عــدن
|
|
عشق و احساس خوشاینـــد حـیـات
|
|
خیــمـــه در قـــلـــب رعـایـــایت زدن
|
|
غافـــل از ایـــن کبر پنهان و عــجیــب
|
|
انـدرون قحطی بـه باغ است و دمــن
|
|
بـنــدگـان از قــوه‌اش مصــرف کنــنــد
|
|
بنده چون خالق شدی سنگ و چدن |
|
مشــرکیــن بــنــده مـشتــاق خـــدا |