(وادی پنجم) شعری از مسافر عمار

به هــــر کاری تفــــکر بهتریــــن اســت

تــــفــــکر گرچـــه گــــامِ  اوّلیــــن  اسـت

چنیــــن اندیشه کــــردن عاقلی نیست

  ولــــی از فکرِ تنــــها حاصلــــی نیـــست

 که شیــــرین خـــواهی و کامت بــــرآید

ز حَــــلــوا گـفـــتــــنِ  تنــــها  نشـایــــد

 که  تـــا  راهِ  رسیــــدن  را  بـــــدانـــی

در ایـــن وادی دَهَــــد بـر تــــو نشــــانی

سپـــس خودّداری از هر گونه لغــــزش

نخــــست برگشتــــن از هر ضــــدِّ ارزش

که گنجی ست بی کران و عالم افــروز

پــــس از این دو، قنــــاعت کـــــردن آموز

 ز چـــنــــگال  طــــمــــع  آزاد  گردیــــد

که هــــرکس با قنــــاعت  شـــاد  گردید

در آخــــر شــــهدِ نوشین آورد پیــــش

صبـــوری کن که گر تلخ است و گر نیش

خوش آن مردی که در صبر پایدار است

خوشآن صبری کهبر سعی استواراست

کـــز آن ویران بساطِ پـــادشاهی‌ســت

قضــاوت کردن و غیــبت گناهــــی ست

 پــــس اندازی بـــه قدرِ پاره ایی کــــن

 بـــرای روزِ تـنـــگت چـــاره ایـــی کــــن

 رضــایــت در رضــــامندیــــش می دان

خــــداوند را وکیــــلِ خویش می خـــوان

خوش آید هرچه زین پس آیدت پیـــش

ســـرِ تسلیـــم اکنـون بایــــدت پیــــش