شاعران کنگره 60

(وادی چهارم) شعری از مسافر عمار

در این وادی بر انسان ها پیامی‌ست		که راهی روشن و محکم کلامی‌ست
ز نیــــکی ها بر انسان نیـــکـی آید		ز بَـــــــد کردن بَسـی تاریــــکی آیـــد
بـَد و نیـــکـت درخـتــــــی آوَرَد بـار		کـــــز آن میــــوه خوری در آخـــــرِ کار
نگـــــو آری قبـول، امـــــّا از این بَند		سِــــزَد گـــــر بَر کنَد پایَــــم خداونـــد
بِـــــدان رَفــــع و رُجوعِ کار بـا توست		سپس لُطفِ خدا هم یار با توســت
تَحــــرّک از تو و بخشایش از اوسـت		تَعقّـــل از تو و بُگشایش از اوســت
مَنِـــه مسـؤولیت از عُهـدۀ خـویـش		مــــگر تا وارَهـــی از کردۀ خویــــش
فَـــــراتـر زیـن سخن خواهی بدانــی		کتـــــابِ عشق را بـــاید بخوانـــی
به تـألـیفـــی که از اُستـاد یـادَســت		در آن دادِ ســـخن بر باد دادَســـــت
یکی دیــــوان، مُرصّـع با جواهـــــر		زِ گـوهر هــــای نیــــک و دُرِّ باهِــــر

سراینده: مسافر عمار

ريسرچ اسكوئر منتشر كرد: HPV