|
گـــاه‌گــاهی مرغکی افــتــد ز بــام
|
|
گفته بودم این جهان دانه است و دام
|
|
دام و دانــه، مرغـکی آرد به حبــس
|
|
بام نیلی، مرغـــک و پرواز و نفـــس
|
|
دانه بینــد مرغ و دام در پـرده اسـت
|
|
دامها از بهـــر مرغ گستـــرده اســت
|
|
دانــه شمــع و مرغـکان پروانـــه ها
|
|
نفس مرغـــی در طلب بـر دانــه ها
|
|
پــا کشــد از رفـــتـــن در دام غـــم
|
|
مــــرغ عــاقــل دانه بیند، دام هـــم
|
|
در پـــی لـــذت ز دانــه های پسـت
|
|
لیک مرغ سرخوش و مرغان مست
|
|
دام بـــر مرغـــان غافل از خطاسـت
|
|
دانه را بینند و دام اندر خفــاســـت
|
|
ز آسمان آید به خاکی در حبوط
|
|
دانه بیند مرغ غـافــل پس سقــوط
|
|
پـــرده ای بر مـــکر آن خنـاس شد
|
|
شـــوق دانه مـــرغ را وسواس شد
|
|
صـــیــد آمـــد مرغـــک او را تور برد
|
|
شهر دان از چشم مرغـــک نور بـرد
|
|
نفــس او را می کشانـد سوی دام
|
|
اینچنین مـرغی فـــرو افتــد ز بـــام
|
|
مرغـــک افتـــاده انـــدر دام و تــور
|
|
مرغکــانی می رســنـــد از راه دور
|
|
مرغـــکان خستـــه از صیـــاد و تور
|
|
مرغکان رســتـــه از دام الـــغـــرور
|
|
مانده اندر دام و سرهاشـان به دار
|
|
مرغــکان بــی وفا بـر جـفـت و یــار
|
|
این یکی رسم است بر شیـــادها
|
|
سر ببرند صید خــود صیـــاد هــا
|
|
از مــهـــمــــات حضـــور همسفر
|
|
بر قلم آرم شــمایـــی مخـــتـــصر
|
|
چنــد بیت گویـم به حد اقـــتـــضا
|
|
گرچه این خود مثنوی خواهد جــدا
|
|
عــاقبــت زان دام می گیـــرد رها
|
|
مرغکی چون کرد بر جفتش وفـــا
|
|
لیک یارش نیم در هشیاری است
|
|
مرغ گرفتــار دوصد بیمــاری است
|
|
بال و پرها یک به یک سامان کنـد
|
|
همسفر این زخمها درمان کــنـد
|
|
هم شود یاری‌گرش، هم‌همسفر
|
|
هم پرستاری به مــرغ در ســفـــر
|
|
مـــامن درمـــان آمــــد کــنـــگـره
|
|
صید بیمار و بـه بـنـد صـــد گــره
|
|
مرغ همره رنـج کم نابــرده اسـت
|
|
گرچه‌مرغک‌زخم‌صدها‌خورده‌است
|
|
همســـفر را هــم دلی آمد کباب
|
|
لاجـــرم زیـن زخـــمـــها و بــازتــاب
|
|
خانه و هم اهل آن را سود نیـست
|
|
حاصلی از این کباب جز دود نیست
|
|
سالهــا ویــرانی از خــود جـا نـهاد
|
|
آتشی زین شعله در مأوا فـتــاد
|
|
نــیـــزه بـــارانها شــدن از روزگـار
|
|
همسفر شاهد بر آن زخـمهای یــار
|
|
ریخـــتـــه پرها یــکایــک از هوس
|
|
رنجها از جـوجـه های در قـــفـــس
|
|
عاقبـــت کار خود آن خنـــاس کرد
|
|
زان هوس کان مرغ از وسواس کرد
|
|
اندک اندک مرغکان آیند به وصــل
|
|
کم کنم قصــه بــگردانم بــه اصــل
|
|
پشت سر بنهاده هـر وسواس را
|
|
سر بــرنـد این جایـــگه خنـــاس را
|
|
دست‌دردست، در سفر با‌یکدگـر
|
|
هم مسافر زخمی و هم همــسفر
|
|
گرم آینــد با عیال و اهـل خویـش
|
|
باز می‌گیردند به روز وصل‌خـویش
|
|
بر سفـــر هم بـــال و پـر آراستـه
|
|
جسم چو شد از زخـمـها پیراستـه
|
|
بال و پـــر بگشـــوده پــروازی دگر
|
|
شد مسافر مرغـک و یار همسفـر
|
|
جـــمـــله باشد پایدار در این سفر
|
|
شهد این پـرواز و جشن همسفــر
|
|
سوی سیمرغی سفر آغـــاز کــن
|
|
خیز از این دام ای سفیر پرواز کـن
|
|
اسب سرکش در کدورت رانده ای
|
|
تـا در ایــن دارالغرورت مانـــده ای
|
|
بلکه بر مرغی شود این قصه پنـد
|
|
مثنوی من گفته ام زین قسم چند
|
|
روزتـــان هــر روز از دی نیــک بـاد
|
|
همسفرها هفته تان تبریـــک بــاد
|
|
|
|
|