|
بـایــد که از سراب تـــزویــر گـــذر کنیم |
|
خـــرقه واپـــس زده زنار زیـر بــدر کنیم |
|
ســـر نردبــان کرده به طــرف دوســـت |
|
از چــاه منــیــت مــا و مــن گــذر کنیم |
|
آن کاســه ســر پـــر ز بــاد عــجـــب را |
|
خــالی بــرای خــاک آن کــوزه گر کنیـم |
|
ابلیــس چون رانــده شد ز مــا و مـنـی |
|
این حلقـه را به گردن او بندی دگر کنیم |
|
چشـــم طمـــع بسته ز استخوان دهـر |
|
بر خــوان مرصــع شــاهـانه نظــر کنیم |
|
واژگـــون کنــیــم نردبان کبـــر و غـــرور |
|
طــاووس خــویش را بریــده ســر کنیم |
|
بر هـــر دوراهی آمد شیرین و شهد نار |
|
اینجا به عشق نور ز شهدش حذر کنیم |
|
هـــر دم رسد پیک خبر ز سوی دوست |
|
دل را روانـــه طـــرف صاحب خبــر کنیم |
|
بسیــار دام و دانه که آمد در این مسیر |
|
پر بـگشــوده جـانــب افلاک سفر کنیم |
|
ایــن دانـــه های پوچ هر یکی دامــنــد |
|
از دام و دانــه عبــور و خرمن ثمـر کنیـم |
|
دل ســـوی مسلخ می برد الــواح دهر |
|
دل را ذبــیــح یکــی صــاحب اثــر کنیم |
|
در بـــرم نــقــشی بـــدل فـتـاد از رنگ |
|
با جــادوی عشق رنگش بی اثــر کنیـم |
|
هـــفــــت رنـــگ ریـــا زدوده از خــــود |
|
بـوقلمــون صفــت را بی بـال و پر کنیـم |
|
واپـــس زنیـــم جام نوشیــن زهــرهــا |
|
وز جــام جــم رفــع ســوز جــگـر کـنیم |
|
آمـــد ســرابها بدنبال هـم دریــن گـذر |
|
طبع وجـود سیر به لقمه ما حضـر کنیم |
|
در اندرون هر کسی هفت دوزخ اسـت |
|
زیـن پنــج حس فروبند هفــت در کنیم |
|
خیـــزیم ز خـــواب سنــگیـن غـافــلـی |
|
جــان را از نــبــأ العظیم بــاخـبـــر کنیم |
|
آن چهار نــهر خشکــیــده درون خـــود |
|
از زلال‌و‌شیر و‌شراب‌وعسل بهره‌ورکنیم |
|
بر پــرده سیـــاه شـــب ز انـــوار علـم |
|
نــو نقــش نقره فام به قرص قمر کنیم |
|
وانــگه به لــطف تیــغ ز زنــگار آفـتــاب |
|
این پرده روشن و پر زسیم و ز زر کنیـم |
|
وآن گـــمــرهان بــاد صر صـر فتــاده را |
|
دل بر نــسیم باد صبــا دیــده ور کنیـم |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|