مصاحبه با دیده‌بان محترم، آقای احمد حکیمی

"به نام قدرت مطلق الله"

آنچه می‌خوانید گفت‌وگویی است با دیده‌بان محترم کنگره 60 جناب آقای حکیمی، امید است این گفت‌وگو بتواند چراغی در مسیر خدمت‌گزاران و رهجویانی باشد که می‌کوشند با عمل‌گرایی و فهم عمیق‌تر، قدم‌های استوارتر و مؤثرتری در مسیر درمان و ساختن زندگی بردارند.

سلام و عرض ادب خدمت شما دیده‌بان محترم آقای حکیمی؛ ممنون که وقتتان را در اختیار گروه سایت نمایندگی حسنانی  گذاشتید.

_شما دیده‌بان ورزش کنگره هستید، فعالیت‌های ورزشی کنگره۶۰ را چگونه ارزیابی می‌کنید و درباره تأثیر ورزش در حال خوب مسافران نظرتان را بفرمایید:
جهان‌بینی کنگره به این نتیجه رسیده است که یک فرد همانطور که به اکسیژن، غذا، سرپناه، لباس و خیلی مایحتاج دیگر نیازمند می‌باشد، به ورزش کردن هم، همان اندازه احتیاج دارد و باید به فیزیولوژی و جسم خودش بها بدهد و جسم خود را همیشه با ورزش کردن در شرایط مناسبی نگه دارد، البته کنگره به مقوله اضافه وزن هم خیلی اهمیت داده است، تمام اعضای کنگره موظف هستند به یک سفر اولی آموزش دهند که بعد از ۲ ماه سفر یک رشته ورزشی انتخاب کند و حرکت خود را برای سالم سازی جسمش انجام دهد، پس ورزش کردن امری واجب در روند درمان محسوب می‌شود.

_درباره دستور جلسه هفته همسفر، چه پیشنهادی برای مسافرانی که علاقمند به حضور همسفرشان در کنگره هستند دارید؟
این دستور جلسه را بنده از جنبه‌ای نگاه می‌کنم که شاید کمتر به آن پرداخته شده است، وقتی راجع به تاریکی اعتیاد صحبت می‌کنیم یعنی فرد در ظلمت قرار می‌گیرد و نمی‌تواند پیرامون خود را ببیند و حس کند، یک مصرف‌کننده‌ هم زمانی‌که در حوزه اعتیاد قدم برمی‌دارد نسبت به خانواده خود همان وضعیت را دارد، برای مثال: با اینکه چشمان یک مصرف‌کننده باز است ولی بزرگ شدن بچه‌‌ خود را نمی‌بیند، آقای مهندس در سی‌دی اخیرشان فرمودند: دوران مصرف از امین، فرزندشان پرسیدند که در چه سالِ تحصیلی می‌باشد و دلیلش ندیدن فرزند خود در زمان اعتیاد بود، قطعاً مسافر، همسفر خود را زمان مصرف ندیده است ولی یک همسفر کاملاً تاریکی‌های مسافرش را درک کرده است، حال برای آن فردی که ما را تحمل کرده و اذیت شده، شما می‌خواهید چگونه جبران کنید، آیا فقط با تشکر زبانی امکان‌پذیر است؟ هرگز نمی‌شود، باید برای شاد کردن همسفرانتان هر کاری می‌توانید انجام دهید، بروید یک کادویی بخرید حتی اگر شرایطش را ندارید پول قرض کنید، با انجام این کار در نظر داشته باشید که هر چقدر آنها را شاد کنید ۲ برابر، خودتان شاد خواهید شد، انسان قدرشناس زمانی‌که وظیفه‌اش را انجام می‌دهد قطعاً سبک می‌شود، مسافر باید متوجه این قضیه بشود که قدر همسفر خود را بداند حتی اگر کنگره را قبول ندارد، مهم نیست که او چه فکری می‌کند، من باید وظیفه‌ خودم را در قبال همسفرم بدانم، بهترین کادو را تهیه کنم و به او بدهم، باید حتماً دیپلماسیِ دادن کادو را رعایت کنم و با احترام کامل این عمل صورت گیرد؛ آقای مهندس که الگوی همه ما هستند همیشه با تعظیم از همسفرشان قدردانی کرده‌اند و ما از ایشان یاد گرفته‌ایم.

_همسفر در مسیر درمان چه نقشی دارد و این دستور جلسه چگونه به درک این موضوع کمک می‌کند؟
همسفر وقتی به کنگره می‌آید خواسته‌هایش تعدیل پیدا می‌کند و متوجه می‌شود که مسافرش در حال درمان است، مانند فردی که روی تخت بیمارستان می‌باشد و از او هیچ درخواستی ندارید باید منتظر بمانید تا وی دوران نقاهت را بگذراند، همه ما در زندگی‌هایمان روز‌های سختی را پشت‌سر گذاشته‌ایم و با سختی‌های فراوان آن روز‌ها گذشته‌اند، پس بداند این دشواری‌ها هم می‌گذرد، نگران نباشد، همسفر این‌ها را یاد می‌گیرد و متوجه می‌شود خودش چه گره‌هایی دارد، در ادامه، مسافر در سفر دوم، جهان‌بینی کار می‌کند و خواسته‌هایش تغییر می‌کند، قبل از آن با هم در یک مسیر بودند ولی آن اختلاف پتانسیل باعث می‌شود توازن بهم بخورد، همسفر حرف‌هایی می‌زند که شاید در مسیر ضدارزش باشد، خواسته‌های نامعقولی داشته باشد و مسافر نمی‌تواند با درس دادن، آنها را انتقال دهد و در نهایت باعث از بین رفتن کانون خانواده می‌شود، حضور همسفر در کنگره نقش بسیار مهمی دارد.

_همسفر چه اقداماتی می‌تواند انجام دهد تا محیط سالمی برای درمان مسافر فراهم کند؟
همه ما در کنگره در حال آموزش دیدن هستیم و باید سعی کنیم توقع خودمان را از دیگران کم کنیم، حتی همسرم اگر کاری را انجام نداد ایرادی ندارد، نباید دنبال دلیل بگردیم، وقتی توقع نداشته باشیم می‌توانیم راحت زندگی کنیم؛ چه انسان‌هایی از دیگران توقع دارند؟ افرادی که ناتوان هستند، اگر شخصی نسبت به اتفاقات پیرامون خود توانمند باشد کارهایش را خودش انجام می‌دهد، با توقع داشتن در خودش تخریب بوجود نمی‌آورد، و این نکته بسیار قابل اهمیت است.

_کلام آخر:
امیدوارم همه ما قدر داشته‌هایمان را بدانیم، نعمت سلامتی یکی از بزرگ‌ترین داشته‌های هر فرد است و اگر قدردان آن باشیم خودش می‌شود شکرگزاری، این امر باعث می‌شود افراد ارتقاء یابند و به سمت جلو حرکت کنند و دچار ناامیدی نشوند، انسان‌های ناامید هرگز داشته‌هایشان را نمی‌بینند و نمی‌توانند آنها را حس کنند.

تهیه و تنظیم: گروه سایت نمایندگی حسنانی