برداشت همسفر فرزانه از سیدی پل:
تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد.
انسان با سخن خود، شناخته میشود.
هرکس میتواند با صحبت کردن نشان دهد، چقدر دانا یا نادان است. قبل از صحبت کردن باید تفکر کنیم؛ زیرا چیزی که انسان را از حیوانات متمایز میکند قدرت تفکر اوست.
در یک خانواده کوچک و حتی در یک جامعه، نوع صحبت کردن نقش مهمی دارد. بعضی از انسانها وقتی میخواهند کاری انجام دهند، شخص دیگری را وسیله میکنند؛ یعنی بعضی از اشخاص را ابزار و پل برای رسیدن به اهدف خود میکنند و اگر بخواهند فردی را خراب کنند نقاط ضعف او را پیدا میکنند و از آن در جهت تخریب استفاده میکنند.
ما در تمام مراحل زندگی در حال آموزش دیدن و آموزش دادن هستیم که چطور صحبت کنیم و چطور برخورد کنیم.
وقتی شخصی چیزی به ما میگوید، باید با دقت به حرف او گوش دهیم و به اعماق درونش نفوذ کنیم و ببینیم پشت ماسکی که زده به دنبال رسیدن به چه هدفیست. گاهی شخصی میخواهد با سوال ما را وارد چالش و جنجال کند و با ترفند خاصی، ذهن ما را نسبت به شخص و یا موضوعی منحرف کند تا پاسخ ما را ابزاری قرار دهد و برعلیه ما استفاده کند. پاسخ ما باید به این افراد حرفهای باشد. ما با آموزش به این قدرت و توانایی میرسیم و طریقه جواب دادن صحیح را یاد میگیریم.
باید بیاموزیم:
1- انسان های فکور هر چه در دلشان است را به زبان نمیآورند.به قول راهنمایم حرفی که از دهان بیرون میآید دیگر ما صاحب آن نیستیم.
2- باید ببینیم، منظور گوینده چیست.
3-باید فکر کنیم؛ اگر این پاسخ را دهیم اوضاع را بدتر میکنیم یا بهتر.
گاهی باید هیچ کاری نکنیم و چیزی نگوییم، این به معنی ضعف ما نیست.
به طور کلی برداشت من از سی دی پل این میباشد؛ هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد. قبل از اینکه چیزی بگوییم از خود بپرسیم که آیا واقعا لازم است که چیزی بگوییم یا نه؛ چون گاهی اشخاص با پرسش های جنجالی ما را وارد چالش میکنند؛ اما باید حواسمان به صحبت کردن خود باشد و وارد بازی دیگران نشویم.
باید آموزش ببینیم تا بتوانیم به گونهای صحبت کنیم تا جنجالی به پا نشود و قبل از هر صحبتی، تفکر کنیم و جواب حرفه ای دهیم.
برداشت همسفر زهرا از سیدی پل:
چیزی که ما انسانها را از سایر موجودات متمایز کرده است؛ قدرت تفکر و تعقلی است که خداوند به ما هدیه کرده است و این اختیار به ما داده است که چگونه و در چه راهی از تواناییهای خود استفاده کنیم.
وقتی ما در مورد مسئلهای تفکر میکنیم آن را از ذهن به زبان جاری میکنیم. همیشه باید این را در نظر بگیریم که هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد.
بایستی کلام حرفهای باشد؛ یعنی قبل از جاری کردن هر حرفی ما درباره آن به خوبی تفکر کرده باشیم و تمامی موارد مرتبط با آن موضوع را بسنجیم و بعد، با در نظر گرفتن تمامی جوانب از جمله مکان، زمان و شخصی که مقابل ما قرار دارد یا جمعی که در آن حضور داریم، با رعایت ادب و احترام سخنان خود را مطرح کنیم و در مقابل اگر کسی از ما سوالی پرسید در جواب دادن طفره نرویم و حاشیه سازی نکنیم و معرکه نگیریم و سعی کنیم واضح و بدون پرداختن به حواشی جواب دهیم؛ مثلا نگوییم اگر فلانی فلان کار را در حق من نمی کرد یا اگر این اتفاق رخ نمی داد من الان در فلان جایگاه و مقام و منصب قرار داشتم و...
باید سعی کنیم صریح و قاطع بدون اینکه مشکل را به دیگران نسبت دهیم جواب سوال طرف مقابل را دهیم و برای اینکه خود را خوب جلوه دهیم دیگران را متهم نکنیم.
بدانیم اگر جایی اتفاقی برای ما خوشایند نبود؛ تنها دلیل آن خود هستیم و مسئولیت کارهای خود را بپذیریم و بهتر است همیشه برای رشد و افزایش جایگاه اجتماعی خود در تمامی مراحل زندگی ادب، نظم و احترام را رعایت کنیم و برای توجیه اشتباهات خود دیگران را تخریب نکنیم و از آنها به عنوان واسطهای برای حل مشکلات خود استفاده نکنیم.
منبع: سیدی پل مهندس حسین دژاکام
نویسنده: راهنمای تازه واردین همسفر فرزانه رهجوی راهنما همسفر مریم ( لژیون ششم ) و راهنمای تازه واردین همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر مریم ( لژیون ششم )
ویرایش و ارسال:همسفر شقایق رهجوی راهنما همسفر وحیده ( لژیون پنجم )
همسفران نمایندگی دامغان
- تعداد بازدید از این مطلب :
63