حرکت از منبع آموزش تا رسیدن به اقیانوس روشنایی

جلسه چهاردهم از دوره اول لژیون سردار کنگره۶۰ نمایندگی بندرعباس با استادی مرزبان مسافر عیسی و نگهبانی مرزبان مسافر عنایت و دبیری مسافر حمید با دستور جلسه "وادی یازدهم: چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان، همه به بحر و اقیانوس می‌رسند" در روز یکشنبه سی‌ام آذر ماه 1404 راس ساعت 16:00 آغاز  بکار کرد:

خلاصه سخنان استاد:
در ابتدا از نگهبان جلسه تشکر می‌کنم که این فرصت خدمت را در اختیار بنده قرار دادند. دستور جلسه وادی یازدهم با عنوان «چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان، همه به بحر و اقیانوس می‌رسند» یک تمثیل عمیق و راهگشاست که جناب مهندس دژاکام برای تبیین مسیر حرکت انسان از تاریکی به روشنایی مطرح فرموده‌اند. این وادی ما را به تفکر درباره مسیر، منبع و مقصد دعوت می‌کند.
در این تمثیل، هر چشمه جوشان نیازمند منبعی در بالادست است و این چشمه‌ها با پیوستن به یکدیگر، رودهای خروشان را شکل می‌دهند که در نهایت به دریا و اقیانوس می‌رسند. در ساختار کنگره ۶۰ نیز این منبع بالادستی، آموزش‌های صحیح و هدایت‌های بنیان‌گذار کنگره و ساختار منسجم آن است که از بالاترین سطح تا پایین‌ترین جایگاه، این جریان را زنده و پویا نگه می‌دارد.

رودهای خروشان در این وادی، تمثیلی از خود کنگره ۶۰ است. کنگره در آغاز مسیر خود با موانع، سختی‌ها و چالش‌های فراوانی روبه‌رو بوده و همانند رودخانه‌ای که از میان دره‌ها و کوه‌ها عبور می‌کند، این مسیر پر فراز و نشیب را طی کرده تا امروز به جایگاه کنونی خود برسد. این حرکت مستمر و پویا، حاصل صبر، استقامت و پایبندی به اصول بوده است.
اگر قرار باشد ما نیز به چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان تبدیل شویم، باید همان مسیری را طی کنیم که جناب مهندس همواره بر آن تأکید دارند؛ یعنی رشد هم‌زمان در سه ضلع جسم، روان و جهان‌بینی. تنها با حرکت متعادل و هم‌زمان در این سه بخش است که انسان می‌تواند به پویایی، اثرگذاری و جوشش برسد.

افرادی که به چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان تبدیل می‌شوند، تنها به رشد فردی اکتفا نمی‌کنند، بلکه دیگران را نیز با خود همراه می‌سازند. نجات یک انسان، به‌معنای نجات یک جامعه است و این همان رسالتی است که در کنگره ۶۰ محقق شده و با تلاش جمعی خدمتگزاران، راهنمایان، مرزبانان و اعضا، انسان‌های بسیاری از تاریکی به روشنایی هدایت شده‌اند.
رسیدن به دریا در این وادی، به معنای بهره‌برداری درست از حیات و هستی است؛ یعنی رسیدن به مرحله‌ای که انسان بتواند با عشق، محبت و مسئولیت‌پذیری در جهان زندگی کند. زمانی که ما به انسان‌ها محبت می‌کنیم و به هستی عشق می‌ورزیم، این جریان به‌صورت متقابل به ما بازمی‌گردد. امید است خداوند به همه ما توفیق دهد تا با حرکت در این مسیر، به چشمه‌های جوشان و رودهای خروشان تبدیل شویم و گامی هرچند کوچک در مسیر خدمت و رشد در کنگره ۶۰ برداریم.

تایپ، ویراستاری، عکس و ارسال: مسافر سجاد رهجوی راهنما مسافر علیرضا