ایمان تجلّی نور خداوند در وجود انسان و ظهور صفات الهی در او است. خداوند علیم، بخشنده و داناست، این صفات در ذات خداوند همچون اقیانوسی بیکران هستند و در وجود انسان تنها بهسان قطرهای در برابر آن اقیانوس جلوه میکنند. کسی که ایمان دارد، در حقیقت اعتقاد قلبی یافته است. ایمان آن چیزی است که انسان حاضر باشد عصاره جان خود را در راه آن ببخشد. اگر چنین کردیم، میتوانیم بگوییم ایمان داریم و عاشق هستیم. در آن هنگام، هرچه از ظرف وجودی خود ببخشیم، آن ظرف پرتر و سرشارتر خواهد شد.
انسان گاهی همه خوبیها را تنها برای خود و خانواده خویش میخواهد؛ حتی محبت به خداوند و ائمه را نیز گاه برای منفعت شخصی میبیند، برای اینکه چیزی بهدست آورد و با آنان معامله کند؛ اما نظام خلقت چنین نیست، باید دوست بداری تا دوستت بدارند، ببخشی تا به تو بخشیده شود. هیچگاه بدون کاشت نمیتوان درو کرد، هرچه بکاریم همان را برداشت خواهیم کرد. اگر خوبی میکنم، باید بیانتظار از دیگران، تنها برای خوشحال کردن دلها و روشن کردن زندگی دیگران باشد. پس میتوانیم جهانی در میان خود، سرشار از ایمان، عشق، عقل و محبت بنا کنیم. در این جهان به یکدیگر یاری میرسانیم و هرچه به این راه نزدیکتر شویم، دلهای ما شادتر خواهد شد. هرچه از آن دورتر شویم، حال ما روزبهروز تیرهتر و ناخوشتر خواهد شد.
منبع: سیدی ایمان از آقای مهندس
نویسنده: همسفر بهاره رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم)
رابط خبری: همسفر مبینا رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم)
ارسال: همسفر الهام رهجوی راهنما همسفر عاطفه (لژیون سوم) دبیر دوم سایت
همسفران نمایندگی بیرجند
- تعداد بازدید از این مطلب :
108