قدردانی یک مهارت است

دستور جلسه «چگونه قدردانی کنیم» برای من یکی از تأثیرگذارترین آموزش‌ها بود، چون باعث شد به نوع نگاه خودم به زندگی، به انسان‌ها و به نعمت‌هایی که سال‌ها بدون توجه از کنارشان عبور کرده بودم، عمیق‌تر نگاه کنم. قبل از ورود به کنگره ۶۰، تصور من از قدردانی بسیار سطحی بود؛ فکر می‌کردم قدردانی یعنی فقط زمانی که کسی کاری برایم انجام می‌دهد، تشکر کنم. اما امروز می‌فهمم که قدردانی یک مهارت است که باید آن را آموخت و در زندگی تمرین کرد. در گذشته بیشتر تمرکز من روی نداشته‌ها، کمبودها و مشکلات بود و همین باعث می‌شد همیشه حس طلبکار بودن از زندگی و اطرافیان را داشته باشم. اما کنگره ۶۰ به من آموخت که وقتی نگاه من تغییر کند، احساس من هم تغییر خواهد کرد. وقتی یاد گرفتم قدردان کوچک‌ترین نعمت‌ها باشم؛ مثل فرصت آموزش، حضور در لژیون، داشتن راهنما، شنیدن تجربه دیگران و حتی نظم و قوانینی که شاید در ابتدا برایم سخت بود، آرام‌آرام حس رضایت در وجودم شکل گرفت.

یکی از مهم‌ترین آموزش‌هایی که از این دستور جلسه گرفتم این بود که قدردانی فقط با زبان نیست. قدردانی واقعی یعنی احترام گذاشتن به زمان، رعایت حرمت‌ها، گوش دادن با دقت، قضاوت نکردن، و عمل کردن به آموزش‌ها. وقتی سر ساعت در جلسه حاضر می‌شوم، وقتی نظم را رعایت می‌کنم، وقتی آموزش‌ها را در زندگی شخصی‌ام به کار می‌گیرم، در واقع دارم قدردانی خودم را نشان می‌دهم. من یاد گرفتم که حتی در سختی‌ها هم می‌شود قدردان بود. شاید شرایط همیشه مطابق میل من نباشد، اما امروز می‌دانم هر سختی می‌تواند حامل یک پیام باشد. وقتی به جای اعتراض و نارضایتی، به دنبال آموزش می‌گردم، آرامش بیشتری را تجربه می‌کنم. این نگاه جدید نتیجه آموزش‌های کنگره ۶۰ است؛ جایی که به من یاد داد مسئولیت حالِ خودم را بپذیرم. قدردانی از راهنما برای من معنای عمیقی پیدا کرده است.

قدردانی یعنی اعتماد، یعنی صبر، یعنی عمل به دستورها حتی زمانی که هنوز به درک کامل نرسیده‌ام. قدردانی از خدمتگزاران یعنی دیدن زحماتی که بی‌منت و با عشق انجام می‌شود. قدردانی از هم‌لژیونی‌ها یعنی احترام به تجربه‌ها و درس گرفتن از مسیر دیگران. امروز وقتی به گذشته نگاه می‌کنم، می‌بینم که نبودِ قدردانی چه تأثیر منفی‌ای بر حالِ من داشت. اما اکنون با تمرین شکرگزاری و قدردانی، حس سبکی، آرامش و امید بیشتری در زندگی‌ام دارم. فهمیده‌ام که قدردانی یک مسیر است، نه یک اتفاق لحظه‌ای؛ مسیری که باید هر روز آن را تمرین کنم. در پایان، با تمام وجود از کنگره ۶۰ قدردانی می‌کنم؛ از بنیان کنگره۶۰، از راهنمایان، از ساختار منظم و از آموزش‌هایی که نه‌تنها مرا به سمت درمان هدایت کرد، بلکه نگاه مرا به زندگی تغییر داد. امیدوارم بتوانم با ادامه دادن مسیر، با اصلاح رفتار و با خدمت صادقانه، قدردانی خودم را به شکل عملی نشان دهم.

نویسنده : همسفر فاطمه راهنما تازه واردین
رابط خبری: همسفر قدسی رهجوی همسفر راهنما زهرا (لژیون یکم)
عکاس: همسفر انسیه رهجو همسفر زهرا (لژیون یکم)
ارسال: همسفر سولماز رهجوی راهنما همسفر زهرا(لژیون اول) دبیر سایت
همسفران نمایندگی پردیس