لژیون سردار؛ فرصتی برای قدردانی

هفتمین جلسه از دوره ششم سری کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰، ویژه مسافران و همسفران نمایندگی محمدی پور قم، به استادی مرزبان محترم مسافر حمید، نگهبانی همسفر علی‌اکبر و دبیری مسافر سینا با دستور جلسه "در کنگره 60چگونه قدردانی می‌کنیم"  روز پنج‌شنبه بیست و هفتم آذرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان، حمید هستم، یک مسافر.

از دبیر محترم و دوستانی که نوشتارها را خواندند، تشکر می‌کنم. خدا را شاکر هستم که باری دیگر توفیق خدمت در این جایگاه به من داده شد. از راهنمای محترم خودم، گروه مرزبانی، ایجنت محترم و راهنمای محترم لژیون پنجم که به من اجازه دادند در این جایگاه نشسته و آموزش بگیرم، سپاسگزارم. همچنین، آزادمردی آقا اسماعیل را از جانب خودم و گروه مرزبانی و ایجنت محترم تبریک عرض می‌کنم.

دستور جلسه این هفته در کنگره ۶۰ «چگونه قدردانی می‌کنیم» است. همان‌طور که می‌دانیم، تمامی دستور جلسات پیامی برای من به همراه دارد. این دستور جلسه به من یادآوری می‌کند که فراموش نکنم در گذشته چه بلاهایی بر سر خودم آوردم؛ چون قدردان نبودم. من به اعتیاد دچار شدم و حتی به سیگار نیز اعتیاد پیدا کردم، چون قدردانی از خالق و سلامتی‌ام برایم اهمیتی نداشت. بعد از مدتی، حتی تعادل نسبی‌ام را نیز از دست دادم، چون قدردان نعمت‌هایی که داشتم نبودم و آن‌ها را خراب کردم.

من هرگز قدر آرامش و آسایشی که در خانواده‌ام داشتم نمی‌دانستم. اگر کسی به من لطفی می‌کرد، سپاسگزاری نمی‌کردم و همین باعث شد که آرامش و آسایش را از دست بدهم. حتی آگاهی و دانایی قدردانی را نداشتم که قدردان افرادی باشم که به من خدمت می‌کنند و نعمت‌هایی را که سیستم بی‌منت به من داده بود، بشناسم.

با آمدن به کنگره ۶۰ و دریافت آموزش‌ها، به این نتیجه رسیدم که اگر کسی به من کمک می‌کند، وظیفه‌اش نیست، بلکه محبت کرده است و وظیفه من است که قدردان باشم. بالاترین قدردانی در سفر اول، گوش دادن به صحبت‌های راهنما و عملیاتی کردن آن‌هاست. در کنگره باید یاد بگیرم که چشم گفتن را تمرین کنم.

در سفر دوم، باید علم و آموزشی که در سفر اول کسب کرده‌ام را به دیگرانی که نیازمند آن هستند، منتقل کنم. باید از جسمی که روزی تحت تسلط اعتیاد و نیروهای بازدارنده بوده و حالا دوباره به من داده شده است، در مسیر خدمت استفاده کنم. اگر در کار خود به رونقی رسیده‌ام، باید قسمتی از آن را در لژیون سردار ببخشم. هرگز نباید فراموش کنم که در گذشته در کجا قرار داشتم و چه حال بدی داشتم و امروز کجا هستم و حس آزادی و شادی که دارم را قدردان باشم.

این دستور جلسه می‌خواهد به من بگوید که فراموش نکنم کنگره چه چیزهایی به من بخشیده است. در پایان، امیدوارم که توفیق داشته باشم که در کنگره بمانم و خدمت‌گزار باشم. از اینکه به صحبت‌های من گوش کردید، از همه شما ممنونم.

گروه خبری مسافران نمایندگی محمدی پور قم