دانستن اندازه‌ها یعنی قدردان بودن

دوازدهمین جلسه از دوره چهارم سری کارگاه های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ ویژه مسافران و همسفران نمایندگی بردسکن به استادی مسافر علی، نگهبانی مسافر علی و دبیری موقت مسافر محمد با دستور جلسه «در کنگره60 چگونه قدردانی می کنیم؟» در روز پنج شنبه27 آذر ماه ۱۴۰۴ رأس ساعت ۱۶ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان علی هستم یک مسافر.
از خداوند بزرگ سپاسگزارم که توفیق داد امروز در جمع شما عزیزان و در شعبه بردسکن حضور داشته باشم. واقعاً حالم خوب است و حس بسیار خوبی دارم. از نگهبان جلسه، علی‌آقای عزیز، از مرزبانان محترم و همه عزیزانی که بنده را لایق دانستند تا در این جایگاه قرار بگیرم، صمیمانه تشکر می‌کنم.
دستور جلسه امروز ما در رابطه با قدردانی و تشکر کردن است و این‌که چگونه می‌توانیم در کنگره ۶۰ قدردان باشیم.
دستور جلسات هفتگی که جناب مهندس طراحی و در اختیار ما قرار داده‌اند که شامل موضوعات مختلف است. وقتی با دقت به این دستور جلسات نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که همه آن‌ها بر یک محور و یک اصل اساسی تأکید دارند: علم و هنر زندگی کردن.
چرا این‌قدر بر این موضوع تأکید شده است؟ به این دلیل که منِ انسان، منِ مسافر، چه در درون سیستم و چه در بیرون از آن، وقتی بلد نیستم درست زندگی کنم لاجرم به خودم، اطرافیانم و همنوعانم آسیب می‌زنم. کنگره ۶۰ به من یاد می دهد چگونه زندگی سالم و درستی بسازم.
یکی از زیرشاخه‌های مهم این آموزش، جهان‌بینی است.
تعریف جهان‌بینی یعنی: علم دانستن اندازه‌ها و دانستن اندازه‌ها یعنی قدردان بودن. قدردانی یعنی بدانم وقتی کسی به من خوبی می‌کند، چگونه تشکر کنم و چگونه ارزش آن را بفهمم.

اجازه بدهید یک تجربه شخصی برایتان بگویم:
من چون بلد نبودم درست زندگی کنم و اندازه‌ها را رعایت نمی‌کردم، لطمات زیادی به خودم و اطرافیانم زدم. حدود ۲۲–۲۳ سالگی، در اوج جوانی و انرژی، کارمند دولت بودم، حقوق می‌گرفتم و ازدواج کرده بودم و همه چیز مهیا بود.
اما وقتی مواد مخدر وارد زندگی‌ام شد، کم‌کم نظم، مسئولیت‌پذیری و نعمت‌هایی که خدا داده بود، از من گرفته شد. کسی که شب تا دیروقت بیدار است، دیگر نمی‌تواند صبح سرِ وقت در محل کار حاضر شود.
همه نعمت‌ها را داشتم، اما چون قدرشان را ندانستم، یکی‌یکی از دست رفتند.
حتی چند بار وارد کنگره شدم و خارج شدم؛ چون قدردان نبودم. بازگشت دوباره زمان برد، سختی کشیدم، و در سن بالا آسیب بیشتری دیدم.
امروز این تجربه را بیان کردم تا بگویم: قدر نعمت‌ها را بدانیم. اما چگونه و از چه کسانی قدردانی کنیم ؟
اول از همه از خداوند که همه نعمت‌ها را در اختیار ما قرار داده است. سپس از تمام انسان‌های خوبی که در این مسیر به ما کمک می‌کنند: راهنماها، مرزبانان، ایجنت‌ها و در رأس همه، جناب مهندس که این سیستم را بنیان گذاشتند.
رهایی از بند مواد مخدر نعمت کمی نیست. سلامتی، آرامش، نظم، خواب درست، تغذیه سالم و بازگشت به زندگی، همه نعمت‌های بزرگی هستند که کنگره به ما داده است.
رعایت اصول و قوانین کنگره خود، قدردانی است. این‌که من به‌عنوان یک مسافر، وظایفم را درست انجام بدهم، به‌موقع در جلسات حاضر شوم و حرمت‌ها را رعایت کنم، یعنی قدردانم.
ما به کنگره نمی‌آییم تا بدی‌هایمان را حذف کنیم؛ می‌آییم تا خوبی‌هایمان را افزایش دهیم، تا بتوانیم در کنار هم، با عشق، محبت و احترام زندگی کنیم.
در پایان، قدر آن دستانی را بدانیم که در پایان جلسات در هم گره می‌خورد و آن دعای مشترکی که خوانده می‌شود و باور داشته باشیم که این دعا قدرت دارد.
از این که با سکوت زیبای خود به صحبت های من گوش کردید از همه شما سپاسگزارم.
تایپ و ویراستار: مسافر امیر حسین لژیون سوم راهنما مسافر سعید
عکاس: مسافر علی لژیون یکم راهنما مسافر حمید
ارسال خبر: مسافر محمد لژیون یکم راهنما مسافر حمید
مرزبان کشیک: مسافر حسن