باور دارم بیش از نیازم به من عطا شده

همان‌طور که می‌دانیم هر دستور جلسه‌ای در کنگره۶۰ با تفکر و درایت خاصی انتخاب شده است و علاوه بر صور آشکار، دارای صور پنهان نیز می‌باشد. این صور پنهان به‌مرور زمان و با انجام و پیاده‌سازی دستور جلسه در زندگی نمایان می‌شوند؛ به شرط آن‌که تفکر خود را تقویت کنیم. آنجاست که عظمت و قدرت کنگره و دستور جلساتش برایمان آشکار می‌شود.

دستور جلسه این هفته «قدردانی از کنگره۶۰» است و نخستین سؤالاتی که مطرح می‌شود این است که چرا باید قدردانی کنیم؟ چگونه باید قدردانی کرد؟ و در نهایت، این قدردانی چه تأثیری بر من خواهد داشت؟

قدردانی و تشکر در برابر نیازی است که برآورده شده است؛ مانند شکرگزاری از یزدان پاک برای نعمت حیات، آب، غذا و هر چیزی که دریافت کردیم. در کنگره نیز قدردانی در برابر شیوه درمانی‌ای است که ارائه شده است. شاید بسیاری از ما هنوز به درمان نرسیده باشیم و در سفر اول باشیم، یا حتی مسافرمان به کنگره نیاید؛ اما با یقین می‌دانیم که درمان کامل و قطعی در این مکان وجود دارد. بنابراین باید قدردان و سپاسگزار بنیان کنگره و خودِ کنگره باشیم؛ زیرا در انتهای مسیری که طی می‌کنیم، سرانجام به درمان خواهیم رسید.

در مثلث درمان، سه ضلع جسم، روان و جهان‌بینی وجود دارد و من به‌عنوان یک همسفر، بهتر از هر کسی می‌دانم که چه تغییرات مثبت و ارزشمندی در احوال و رفتارم ایجاد شده است. تمام این روند را مدیون آموزش‌ها و فرصت‌های خدمتی هستم که کنگره در اختیار من قرار داده است. حال که باور کرده‌ام بیش از نیازم به من عطا شده است، چه باید بکنم؟

باز هم خود کنگره به من می‌آموزد که تشکر باید لسانی، عملی و با پاکت دادن باشد. به زبان اقرار می‌کنم که پس از خداوند، کنگره بیش از هر چیز دیگری در زندگی به من داده است. پس بزرگ‌ترین شکرگزاری من در عمل، انجام دقیق و بی‌کم‌وکاست وظایفم به‌عنوان یک رهجو است؛ این‌که تماماً چشم و گوش به فرمان‌های کنگره باشم. در نهایت نیز باید بخشی از مال خود را تقدیم کنم. می‌دانم بزرگ‌ترین ابزار شیطان برای گمراهی انسان، مادیات است و اگر بتوانیم بر مادیات مسلط شویم، نیمی از قدرت اهریمن را شکست داده‌ایم. بنابراین با بخشیدن قسمتی از مال خود به کنگره، به‌صورت عملی ثابت می‌کنم که شکرگزار هستم.

با قدردانی از کنگره، در واقع باز هم از خود کنگره می‌آموزم که تأثیر این دستور جلسه بر من چیست. در صور پنهان، کم‌کم یاد می‌گیرم تمرکز خود را از خواسته‌ها بردارم و به داشته‌ها توجه کنم؛ ببینم چه بوده‌ام و چه شده‌ام. کنگره بیش از لیاقت من به من عطا کرده است. حال باید از خود بپرسم اگر کنگره یک شخص بود و این‌همه به من بخشیده بود، چه می‌کردم؟

یکی از فرصت‌هایی که کنگره به‌صورت رایگان در اختیار من قرار داده است، داشتن جمعه‌ای سرشار از حس‌وحال خوب است. زمانی که همراه با مسافر و پسرم صبح زود از خواب بیدار می‌شویم و به پارک می‌رویم، ابتدا از حسِ با هم بودن لذت می‌بریم و سپس با ورود به پارک، صرف صبحانه و ورزش در کنار دیگر همسفران، این لذت چند برابر می‌شود. اکنون باید از خود بپرسم چگونه از این فرصتی که کنگره در اختیار خانواده من قرار داده است قدردانی می‌کنم؟ مسلماً با حضور مستمر و شرکت در ورزش‌ها، نخستین قدم را برمی‌دارم و در ادامه نیز با سپاسگزاری کلامی و تقدیم پاکت، از مسئولین ورزشی پارک قدردانی می‌کنم.

خداوند را شاکرم که فرصت حضور در این مکان و بودن در کنار چنین انسان‌هایی را به من عطا کرده است.

نویسنده: راهنما همسفر احسانه رهجوی(لژیون ششم) نمایندگی حسنانی رشته ورزشی والیبال
رابط خبری: مرزبان خبری همسفر سارا، پارک طالقانی
ویرایش و ارسال: همسفر لیلا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون هفتم) نمایندگی پرستار رشته ورزشی شطرنج دبیر سایت
گروه ورزش همسفران کنگره۶۰