شکرگزاری از انسانها شکرگزاری از خداوند است

به نام قدرت مطلق الله
امروز افتخار این را داریم که در محضر راهنما همسفر صدیقه درباره یکی از دستور جلسات بسیار مهم و کاربردی کنگره۶۰ با عنوان «در کنگره چگونه قدردانی می‌کنیم؟» به گفتگو بنشینیم.

قدردانی، هنری است که در مسیر آموزش‌های کنگره۶۰ می‌آموزیم؛ هنری که ما را از طلبکاری، توقع و نارضایتی دور می‌کند و به سمت آرامش، تعادل و رشد درونی هدایت می‌نماید. بی‌شک درک صحیح قدردانی و به‌کارگیری آن در زندگی، نقش مهمی در ادامه مسیر درمان و تعالی ما دارد. از راهنمای گرامی همسفر صدیقه سپاسگزاریم که با دانش، تجربه و عشق خود، ما را در روشن‌تر شدن این دستور جلسه راهنمایی می‌کند امیدواریم از این گفتگو بهره لازم را ببریم.

چرا قدردانی به‌عنوان یک ارزش مهم در فضای علمی و فرهنگی کنگره۶۰ مطرح است؟

در قرآن شریف کتاب آسمانی ما، نخستین کلام با حمد و شکرگزاری آغاز می‌شود: «حمد و ستایش مخصوص پروردگار جهانیان است». این آغاز نشان می‌دهد که شکرگزاری تا چه اندازه مهم و ارزشمند است. قدردانی، نیروها را تقویت می‌کند، انسان را مصمم‌تر می‌سازد و هر فرد را در جایگاه درست خود قرار می‌دهد. اهمیت قدردانی از انسان‌های دیگر نیز بسیار بالاست؛ تا جایی که کتاب آسمانی با کلمه‌ای مرتبط با شکرگزاری آغاز می‌شود و این مسئله موضوعی ساده و کم‌اهمیت نیست. این آموزه به ما یاد می‌دهد که هر کسی که برای ما کاری انجام می‌دهد، شایسته‌ قدردانی و سپاسگزاری است. برای مثال، هنگامی که از راهنمای خود تشکر می‌کنیم درواقع به او انرژی می‌دهیم و این انرژی دوباره به خود ما بازمی‌گردد؛ در نتیجه پویا، شاد و به‌اصطلاح شارژ می‌شویم.

در کنگره۶۰، نخستین گام قدردانی احترام گذاشتن به قوانین و ارزش قائل شدن برای حرمت‌هاست. همچنین احترام به مسئولان، پیشکسوتان و بزرگ‌ترها از مصادیق مهم قدردانی به شمار می‌آید و نقش اساسی در رشد علمی، فرهنگی و انسانی ما دارد.

چگونه می‌توانیم با رفتار، آموزش و عملکرد خود حس قدردانی را در خود و دیگران تقویت کنیم؟

برای تقویت حس قدردانی، انسان ابتدا باید آموزش ببیند و به سطحی از شناخت و آگاهی برسد تا بتواند تشکر و سپاسگزاری را همراه با حس واقعی منتقل کند. قدردانی یعنی دیدن، فهمیدن و اهمیت دادن. برای مثال زمانی که می‌خواهیم از خداوند سپاسگزاری کنیم، لازم است نعمت‌های او را ببینیم و درک کنیم؛ زیرا اگر فقط به‌صورت لفظی شکر بگوییم این شکر صرفاً یک صدا است که بدون پشتوانه‌ حسی، در جایی خاموش می‌شود. زمانی شکرگزاری اثرگذار است که با حس و آگاهی همراه باشد؛ وقتی تشکر با حس منتقل شود می‌تواند در تمام جهان جاری گردد و اثر خود را بگذارد؛ چه آن فرد در قید حیات باشد و چه نباشد. قدردانی واقعی یعنی اینکه من دیده‌ام تو چه کاری انجام داده‌ای و این دیدن در عمل نمود پیدا می‌کند.

اگر بخواهم خدمات کنگره۶۰ را به‌درستی ببینم و درک کنم، ابتدا باید حس سپاسگزاری را در درون خودم ایجاد نمایم. یعنی من همسفر، نخست باید از خودم قدردانی کنم؛ از اینکه با فرمان‌برداری و به‌کار بستن آموزش‌های کنگره۶۰ توانسته‌ام به آرامش برسم. در حقیقت ابتدا باید خودم را دوست داشته باشم تا بتوانم صادقانه و عمیق از دیگرانی که به من خدمت کرده‌اند قدردانی کنم.

قدردانی از دیدگاه آموزش‌های کنگره۶۰ چه تفاوتی با تشکر معمولی و اجتماعی دارد؟

در آموزش‌های کنگره۶۰، قدردانی و شکرگزاری به این معناست که انسان ارزش داشته‌های خود را بداند؛ قدر سلامتی، نعمت‌های الهی و فرصت‌هایی را که در اختیار او قرار گرفته است بشناسد و حفظ کند. در تشکر معمولی و اجتماعی، اغلب فرد تنها به‌صورت زبانی از دیگران تشکر می‌کند؛ تشکری که ممکن است از روی عادت باشد و نه از سر عشق، آگاهی و شناخت و به همین دلیل تأثیر عمیقی به‌جا نمی‌گذارد. در حالی‌که بنابر فرمایش آقای مهندس، قدردانی واقعی دارای سه مرحله است:
اول در تفکر و اندیشه شکل می‌گیرد، سپس در گفتار بیان می‌شود و در نهایت در رفتار و عمل نمود پیدا می‌کند؛ یعنی انسان باید هم در ذهن خود قدردان باشد، هم آن را به زبان بیاورد و هم در عمل نشان دهد. از این منظر قدردانی عملی بسیار فراتر از کلام است. برای مثال، سپاسگزاری از کنگره۶۰ تنها گفتن یک جمله نیست؛ بلکه در فرمان‌برداری از راهنما، احترام به قوانین و حرمت‌های کنگره۶۰، حضور منظم در جلسات و خدمت کردن در جایگاه‌های مختلف خدمتی معنا پیدا می‌کند. این نوع قدردانی، عمیق، آگاهانه و اثرگذار است.

چرا در سی‌دی‌های مربوط به قدردانی تأکید می‌شود که قدردانی نشانه‌ رشد جهان‌بینی است؟

زیرا ما در کنگره۶۰ آموزش می‌گیریم تا بتوانیم خدمت‌گزاران خوبی باشیم. خدمت کردن، شکل عملی و عینی قدردانی در کنگره۶۰ است؛ البته به شرط آنکه خواسته و نیاز خدمت، همراه با ظرفیت لازم در فرد وجود داشته باشد. از این منظر، قدردانی و سپاسگزاری نشان‌دهنده‌ میزان دانایی انسان است. این دانایی همان دانشی است که از طریق آموزش‌های عمیق و بی‌نظیر جهان‌بینی کنگره۶۰ و با تلفیق تفکر، تجربه و آموزش به‌دست می‌آید و آثار آن به‌صورت ملموس در زندگی فرد نمایان می‌شود. انسانی که بتواند شکرگزاری را در درون خود نهادینه کند، کمتر دچار آشفتگی‌ها و مشکلات متعدد می‌شود؛ زیرا نگاه او به زندگی آگاهانه‌تر و متعادل‌تر است.

از دیدگاه آموزش‌های کنگره۶۰، ما باید همواره از خداوند، هستی، مخلوقات و حتی از خودمان قدردانی کنیم. تمرین روزانه‌ قدردانی در زندگی سبب می‌شود انسان‌ها کمتر دچار مشکلات روحی و روانی شوند؛ چراکه قدردانی، میزان امید، انگیزه و انرژی مثبت را در زندگی افزایش می‌دهد و این خود نشانه‌ای روشن از رشد جهان‌بینی است.

بی‌توجهی به اصل قدردانی چه آسیب‌هایی می‌تواند به مسیر درمان و آموزش وارد کند؟

طبق آموزش‌های جهان‌بینی کنگره۶۰، انسان برای خروج از تاریکی اعتیاد و ضدارزش‌ها، ابتدا باید ساختارهای درونی خود را بازسازی کند. یکی از مهم‌ترین این ساختارها، توانایی «دیدن» است؛ یعنی دیدن محبت‌ها، زحمات، خدمات و آموزش‌هایی که دریافت می‌کنیم. اگر فردی نسبت به این خدمات و محبت‌ها بی‌تفاوت باشد و آن‌ها را نبیند، حال او به‌تدریج بدتر می‌شود و حتی داشته‌های خود را نیز از دست می‌دهد.

از دیدگاه کنگره۶۰، نشانه‌ واقعی شکرگزاری از خداوند، قدردانی از انسان‌ها است. این دستور جلسه آینه‌ای در برابر ما قرار می‌دهد تا ابتدا قدر خودمان را بدانیم. هرچه شکرگزارتر باشیم، حال بهتری خواهیم داشت. نباید فراموش کنیم که پیش از ورود به کنگره۶۰ چه شرایطی را تجربه می‌کردیم؛ مسافر در اثر مصرف مواد، عقل و احساس خود را از دست داده و بی‌حس شده بود و همسفر نیز به‌دلیل غرق شدن در ضدارزش‌ها، شرایط مشابهی را تجربه می‌کرد. فراموشی، یکی از حقه‌های نفس است. این دستور جلسه به‌صور پنهان به ما می‌آموزد که خوبی‌های دیگران را فراموش نکنیم؛ چه اعضای خانواده باشند، چه کنگره۶۰ و چه افرادی که در مسیر درمان و آموزش به ما خدمت کرده‌اند. کسانی که خوبی‌ها و خدمات دیگران را نمی‌بینند و همواره طلبکار هستند، نه‌تنها از مسیر درمان دور می‌شوند؛ بلکه ممکن است دچار انواع مشکلات روحی و بیماری‌های روان‌تنی گردند. نتیجه‌ این حالت، ناامیدی و تجربه‌ زندگی همراه با رنج و ناآرامی است. در مقابل، افرادی که شکرگزار هستند و قدر نعمت‌ها و خوبی‌های دیگران را می‌دانند در آزمون‌های الهی سربلند می‌شوند و به آرامش می‌رسند. این افراد به‌نوعی «شاگرد اول» مسیر آموزش و درمان هستند که با قدردانی آگاهانه زندگی خود را به سمت تعادل، آرامش و رشد هدایت می‌کنند.

منابع: سی‌دی شکرگزاری/ سی‌دی کمک کنگره به من/ سی‌دی خدمت/ سخنان آقای مهندس در کارگاه‌های آموزشی چهارشنبه‌ها و سایت‌ کنگره۶۰
طرح سوال و مصاحبه کننده: همسفر سهیلا رهجوی راهنما همسفر صدیقه (لژیون چهاردهم)
عکاس: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون هفدهم)
ویرایش و ارسال: همسفر شهناز رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون چهارم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی سهروردی اصفهان