قدر دانی، زبانی برای روح مهربان

دوازدهمین جلسه از دوره پنجاه و سوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی مسافران کنگره ۶۰ نمایندگی شفا مشهد، به استادی مسافر محمد، نگهبانی مسافر رضا و دبیری مسافر داریوش با دستور جلسه "در کنگره 60 چگونه قدر دانی کنیم؟" روز سه‌شنبه 25 آذر ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷  آغاز به کار نمود

سخنان استاد:

سلام دوستان. محمد هستم، یک مسافر. از خداوند شاکر و سپاسگزارم که این توفیق را به من داد تا خدمت کنم و بتوانم، ان‌شاءالله، از شما آموزش بگیرم. دوم، از راهنمای عزیزم تشکر می‌کنم که به من اعتماد کردند و این فرصت خدمت را به ما دادند. همچنین از اِیجنت محترم و مرزبانان تشکر می‌کنم.

می‌خواهم خلاصه‌ای از سخنان آقای مهندس را با شما در میان بگذارم. ایشان می‌فرمایند: قدردانی فقط محدود به کنگره نیست. این‌طور نیست که ما فقط باید در کنگره قدردان باشیم یا فقط اینجا آموزش ببینیم که چگونه در جامعه قدردانی کنیم. ایشان تأکید می‌کنند که «شکر نعمت، نعمتت افزون کند؛ کفر نعمت از کفت بیرون کند».

همان‌طور که در جامعه وقتی کسی به ما غذا یا آب می‌دهد، از او تشکر می‌کنیم (هرچند آن یک لحظه است)، در کنگره هم باید بسیار بیشتر قدردان باشیم. باید ببینیم چه نعمت‌های بزرگی به ما داده شده و بابت آن‌ها سپاسگزار باشیم. همه انسان‌ها شکرگزاری و تشکر را دوست دارند. ما باید شکرگزاری را از خودمان شروع کنیم: اول از خودمان، سپس از خداوند، از جهان هستی، از زیبایی‌ها و از این‌که زنده هستیم و زندگی می‌کنیم.

ایشان می‌فرمایند تشکر و قدردانی باید در سه مرحله انجام شود:

1. در قلب: باید امروز در قلبم از انسان‌ها، اطرافیانم و هر کس که به من نعمتی داده تشکر کنم.
2. در زبان: کافی نیست فقط در دل تشکر کنم؛ باید به زبان بیاورم. اگر کسی کاری برایم کرد یا کسی را دوست دارم، باید با زبان بیان کنم (مثلاً بگویم «دوستت دارم»).
3. در عمل: کافی نیست فقط در دل و زبان؛ باید در عمل هم قدردانی‌ام را نشان دهم.

قدردانی عملی در کنگره چگونه است؟ وقتی سبد حمایت از جلوی‌ام رد می‌شود و من آن را حمایت می‌کنم، این قدردانی است. وقتی ماشینم را در جای نامناسب پارک نمی‌کنم، قدردانی است. متأسفانه در بعضی جلسات دیده‌ام که برخی خودرو را در جاهای نامناسب، مثلاً جلوی پل، پارک می‌کنند. یک کار اشتباه، کل شعبه را زیر سؤال می‌برد. اگر من این موارد را رعایت نکنم، همان ناسپاسی است. باید به مرزبانان، اِیجنت و راهنمایمان احترام بگذاریم. همین احترام گذاشتن، خودش شکرگزاری است.

ایشان می‌گویند وقتی ما به دیگران خدمت می‌کنیم (مثل من، محمد)، به آرامش می‌رسیم. خدمت کردن به دیگران، در واقع خدمت کردن به خودمان است. آقای مهندس بارها فرموده‌اند: اگر نمای درونی ما خراب باشد، فضای بیرون را هم خراب می‌کنیم و اگر درونمان سالم باشد، فضای بیرون را هم سالم نگه می‌داریم (همان ساکنین آباد و ساکنین خراب). وقتی به کنگره می‌آییم و حمایت مالی می‌کنیم، نباید توقع داشته باشیم. حتی از خداوند هم نباید توقع داشته باشیم. اگر امروز حمایت کنم و فردا در قبال آن انتظار چیزی داشته باشم، این تجارت و کاسبی می‌شود، نه قدردانی.

قدردانی در کنگره یعنی:

· احترام به راهنما
· احترام به هم‌لژیونی‌ها
· احترام به تازه‌واردین

تازه‌وارد مانند خون تازه در رگ‌های مجموعه است و بسیار مهم است که به او احترام بگذاریم و طوری صحبت نکنیم که باعث رنجش او شویم.

من می‌خواهم از کنگره تشکر کنم برای آنچه به من داده است. حدود پنج سال پیش، من مصرف‌کننده بودم. یکی از دوستانم برای چند شب نیامد. بعد از یک، دو و سه ماه پرس‌وجو کردم. فهمیدم که دارد قرص B2 مصرف می‌کند. من آرزو می‌کردم که مثل او، حداقل دو سه ماه فقط قرص مصرف کنم و مواد نزنم. از او راهکار می‌خواستم که چطور توانسته فقط قرص مصرف کند. اما حتی آن راهکار هم برای من جواب نداد و نهایتاً نتوانستم و دوباره به مصرف مواد برگشتم. اما حالا، با نگاه به این دو سال گذشته، خودم هم تعجب می‌کنم که چگونه حتی یک نخ سیگار یا یک قرص هم مصرف نکرده‌ام. این همه، هدیه کنگره به من است.

حالا چگونه قدردانی کنم؟ قدردانی من از کنگره باید چگونه باشد؟ باید به شکل مالی باشد، به شکل خدمت باشد. از خداوند می‌خواهم که به همه‌ی ما همت بدهد تا قدردان کنگره، قدردان زحمات آقای مهندس، قدردان راهنماهایمان و در بیرون نیز قدردان جامعه و خداوند باشیم.

ممنون که به صحبت‌های من گوش دادید.

اعلام رهایی مسافر محمود با راهنمایی راهنمای محترم مسافر اسماعیل 

مرزبان خبری: مسافر علی اصغر
عکاس:مسافران صابر ل11، مجتبی ل16
صوت:مسافران علیرضا ل7 ، رضا ل3
تایپ:مسافران حسین ل1،مهرداد ل18
ارسال خبر:مسافر امیر ل1