گروه خانواده - نقطه تحمل؛ مسیر آرام رشد و رهایی در وادی نهم

هشتمین جلسه از دوره اول کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره60 نمایندگی اردبیل به استادی راهنما همسفر مهریر، نگهبانی همسفر نوش‌آفرین و دبیری همسفر لیلا با دستور جلسه «وادی نهم و تاثیر آن روی من» روز دوشنبه 12 آبان ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

وقتی نیرویی از نقطه‌ای کم آغاز شود و به‌تدریج افزایش یابد، «نقطه‌ی تحمل» ظاهر می‌شود.

برای هر کاری باید از ذره‌ذره آغاز کرد؛ مانند یادگیری زبان که نیاز به سال‌ها تمرین و آموزش دارد.

ما هرکدام ضد‌ارزش‌هایی در وجود خود داریم؛ مانند اضطراب. هر فرد برای رهایی از اضطراب تلاش می‌کند — به دکتر مراجعه می‌کند، دارو مصرف می‌کند یا خوددرمانی می‌کند — اما می‌خواهد یک‌باره خوب شود، در حالی‌که چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. باید ذره‌ذره روی خود کار کنیم تا به‌تدریج درمان شویم.

در وادی نهم آمده است که ضد‌ارزش‌ها را نمی‌توان به‌صورت شاخه‌ای و یک‌باره از بین برد؛ بلکه باید به‌تدریج روی هرکدام کار کرد. مثلاً امسال روی «دروغ» تمرکز کنیم و سال آینده روی «غیبت». ضد‌ارزش‌ها را می‌توان مانند درختی در نظر گرفت که هر شاخه‌ی آن نمایانگر یک ضد‌ارزش است و باید روی همه‌ی شاخه‌ها کار کرد، نه فقط یک مورد خاص.

در مسئله‌ی ضد‌ارزش‌ها، موضوع این نیست که من انسان فاسدی هستم؛ بلکه همین کارهای کوچک روزمره اهمیت زیادی دارند.
وقتی غیبت می‌کنم، باید بدانم علتش چیست؛ زیرا تا زمانی که نفهمم چرا این کار بد است، نمی‌توانم روی آن کار کنم. غیبت انرژی من را تخلیه می‌کند و باعث می‌شود نتوانم نقاط ضعف و قوت خود را ببینم؛ چون دوربین ذهنم را به‌جای خود، روی دیگران تنظیم کرده‌ام.
در کنگره یاد می‌گیریم که دلیل هر رفتار را پیدا کنیم و آن را اصلاح کنیم.

در وادی نهم به «نقطه‌ی تحمل» همه‌ی موجودات اشاره می‌شود؛ از انسان گرفته تا اشیا. مثلاً اگر به لیوان بیش از اندازه فشار بیاوریم، خرد می‌شود. انسان نیز چنین است: اگر یک‌باره تحت فشار شدید قرار بگیرد، دچار تخریب و دگرگونی می‌شود.

در اینجا به «نقطه‌ی آشوب» نیز پرداخته می‌شود؛ اینکه چرا برخی افراد زود از کوره در می‌روند و حرف‌هایی می‌زنند که نباید بزنند — چون در نقطه‌ی آشوب قرار گرفته‌اند. در این وادی می‌آموزیم چگونه نقطه‌ی تحمل خود را بالا ببریم.
اما چگونه؟ پاسخ، «با اختیار و تمرین» است.

من، به‌عنوان انسان، تنها موجود دارای اختیار هستم. می‌توانم خوبی یا بدی را انتخاب کنم. باید بدانم اگر خوبی را انتخاب کنم، به‌صورت خودکار همان خوبی‌ها در زمان و مکان دیگری به من بازمی‌گردد؛ و اگر بدی را انتخاب کنم، دیر یا زود همان بدی به خودم برمی‌گردد.

ما هم‌سفران نیز باید نقطه‌ی تحمل خود را بالا ببریم، به‌ویژه در مورد «سفر اولی‌ها». کسانی که در سفر اول هستند، چون دارو مصرف می‌کنند، گاهی حالشان خوب نیست، تعادل ندارند یا بهانه‌گیر می‌شوند. در این مواقع، منِ هم‌سفر باید همه‌ی این موارد را در نظر بگیرم، چون ممکن است یک رفتار یا واکنش اشتباه من، باعث خراب شدن سفر او شود.
من باید کمکش کنم، پشتیبانش باشم و بال پروازش شوم.

تایپ متن: همسفر نوش‌آفرین
عکس: همسفر تینا
ویراستاری و ارسال گزارش: همسفر لیلا مرزبان خبری