تمامی انسان‌ها دارای نقطه تحمل هستند

یازدهمین جلسه از دوره پنجم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ نمایندگی محمدی پور قم، با استادی مسافر علی اکبر، نگهبانی مسافر محمدرضا و دبیری مسافر  رضا، با " با دستور جلسه « وادی نهم و تاثیر آن روی من (وقتی نیرویی از کم شروع شود و به درجه بالا و بالاتری برسد، نقطه تحمل پیدا می شود.) » روز سه‌شنبه سیزدهم آبان ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد

سلام دوستان، علی‌اکبر هستم، یک مسافر.

زمانی که نیرویی از نقطه‌ای کم آغاز شود و به درجات بالاتر برسد، مفهوم «نقطه تحمل» پدیدار می‌گردد. تمامی انسان‌ها دارای نقطه تحمل هستند. اگر بخواهم از تجربه‌ی شخصی خود سخن بگویم، در آغاز سفرم، پس از گذشت دو ماه، طبق فرمان راهنمای خود، پیاده‌روی را آغاز کردم. در ابتدا، روزانه تنها می‌توانستم حدود چهارصد متر پیاده‌روی کنم. اما پس از سه ماه، روزی با خودم حساب کردم و متوجه شدم که در طول یک روز، هفت هزار متر، معادل سه و نیم کیلومتر پیاده‌روی کرده‌ام.

در گذر زمان، نقطه تحمل من در پیاده‌روی افزایش یافته بود، بدون آنکه دچار تنگی نفس یا درد پا شوم. در واقع، نقطه تحمل در همه‌ی زمینه‌ها برای انسان امری اکتسابی است. البته لازم است اشاره کنم که تمامی موجودات، اعم از نباتات، جمادات، گیاهان، حیوانات و انسان‌ها، دارای نقطه تحمل هستند. نقطه تحمل در سایر موجودات تا حدی ثابت است، اما در انسان می‌تواند تغییر یابد؛ زیرا انسان موجودی صاحب اختیار و دارای روح می‌باشد.

ارزش والای انسان در این است که قادر به «بخشش» است. من نیز باید بتوانم به اندازه‌ی توان خود، عمل بخشش را انجام دهم. به قول استاد امین، «مهم نیست چقدر عمر می‌کنیم؛ مهم این است که چقدر زندگی می‌کنیم». به باور من، انسان می‌تواند به وسیله‌ی بخشش، نقطه تحمل خود را افزایش دهد.

اگر بخواهم صحبت‌های خود را به دستور جلسه‌ی هفته‌ی آینده، یعنی «گلریزان» ارتباط دهم، باید بگویم در گذشته، در زورخانه‌ها معمول بود که پارچه‌ای به‌صورت لُنگ پهن می‌کردند و تماشاچیان یا ورزشکاران، هر مقدار که در توانشان بود، مبلغی را زیر آن قرار می‌دادند، بدون آنکه کسی بداند چه کسی چه مبلغی گذاشته است؛ در پایان نیز پول جمع‌آوری‌شده را به فردی نیازمند می‌دادند.

به‌نظر من، چه کسانی مستحق‌تر از افرادی هستند که مانند من در یازده یا دوازده ماه گذشته به کمک کنگره ۶۰ از تاریکی‌ها رهایی یافتند؟ واقعاً شایسته است در گلریزان پیشِ رو با همت و مشارکت جمعی، حضوری مؤثر داشته باشیم. اما چگونه می‌توان گلریزان موفقی برگزار کرد؟ پاسخ ساده است: هر فرد به اندازه‌ی توان خود خدمت کند. یکی شاید بتواند صد تومان، دیگری پانصد تومان، و فردی دیگر دو میلیون تومان کمک نماید. مهم آن است که هرکس به اندازه‌ی توانش سهم خود را ادا کند.

این کمک‌ها در نهایت صرف گسترش کنگره ۶۰ خواهد شد؛ شاید شعبه‌ای جدید بنا شود تا انسان‌هایی که همچون گذشته‌ی من یا نزدیکانم در تاریکی گرفتارند، به لطف خداوند نجات یابند. خداوند بر هر چیزی تواناست. بعضی از افراد انتظار دارند که ابتدا خداوند عطا کند و سپس آنان بخشش کنند، در حالی که سنت الهی این است که ابتدا بنده گامی بردارد، تا لطف الهی شامل حالش گردد.

جناب مهندس مثالی زیبا بیان می‌کنند: در گذشته، قرعه‌کشی‌هایی در بانک‌ها برگزار می‌شد. شخصی به مشهد مقدس می‌رود و از امام رضا (ع) درخواست می‌کند که در این قرعه‌کشی برنده شود، اما پس از انجام قرعه، نام او در نمی‌آید. شب در خواب امام رضا (ع) را می‌بیند و می‌گوید: «یا امام رضا، من به شما متوسل شدم و نیازمند این قرعه بودم.» امام در پاسخ می‌فرمایند: «فرزندم! ابتدا باید حسابی در بانک باز می‌کردی، سپس انتظار داشتی که قرعه به نام تو درآید. وقتی حسابی به نام تو وجود ندارد، چگونه ممکن است قرعه به نام تو بیفتد؟»

این مثال نشان می‌دهد که ما نیز ابتدا باید گامی در مسیر نیکی برداریم تا الطاف خداوند شامل حالمان گردد. خداوند، آسمان‌ها، کهکشان‌ها و زمین را آفرید و هیچ‌گاه به خود تبریک نگفت، جز زمانی که انسان را خلق کرد و فرمود: «فتبارک الله احسن الخالقین».

از اینکه به سخنان من گوش دادید، صمیمانه سپاسگزارم.

گروه خبری مسافران نمایندگی محمدی پور قم