رشد تدریجی یعنی حرکت واقعی

در نگاه من، وادی نهم یکی از زیباترین آموزش‌های کنگره است، چون به ما یاد می‌دهد همه چیز در هستی بر اساس تدریج و نظم پیش می‌رود. هیچ نیروی ناگهانی به نقطه قدرت و پایداری نمی‌رسد. همان‌طور که رودخانه آرام‌آرام مسیر خود را پیدا می‌کند و زمین با گذر زمان دانه را به ثمر می‌رساند، انسان هم برای رسیدن به تعادل باید از نقطه‌ای کوچک شروع کند و کم‌کم بالا برود.

پیش از آشنایی با وادی، همیشه وقتی در مسیر تغییر قرار می‌گرفتم، از سختی‌ها دل‌زده می‌شدم. تصورم این بود که باید یکباره خوب شوم، یکباره صبور شوم و یکباره تغییر کنم، اما این وادی به من یاد داد که رشد تدریجی یعنی حرکت واقعی. چون اگر نیرویی ناگهانی بالا برود، همان‌قدر سریع هم سقوط می‌کند، اما نیرویی که از کم شروع می‌کند، پایه‌های محکمی می‌سازد.

نقطه تحمل برای من یعنی توانایی ادامه دادن در مسیر درست، حتی وقتی شرایط بر وفق مراد نیست. این قدرت با گذشت زمان، تفکر سالم و تغییر حس درونی شکل می‌گیرد. تا وقتی حس من آلوده باشد، نمی‌توانم تحمل داشته باشم. اما وقتی حس پاک شود، صبر و آرامش جای بی‌قراری را می‌گیرد. در کنگره آموختم که صبر و تحمل دو واژه‌ ساده نیستند، بلکه نتیجه‌ ایمان و عمل سالم هستند.

انسان وقتی به دانایی برسد، می‌فهمد که هر مشکلی در زندگی درسی دارد و باید از آن بیاموزد، نه اینکه فرار کند. برای تغییر صفت‌های گذشته‌ام لازم بود حس درونم را پالایش کنم، وقتی حس تغییر کند، همه چیز تغییر می‌کند: گفتار، کردار و حتی نوع نگاه من به زندگی. پالایش یعنی دور کردن آلودگی‌ها و رسیدن به وضوح و آرامش، این مسیر شاید کند باشد، اما مطمئن است.

هر بار که با مشکلی روبه‌رو می‌شوم، به یاد وادی نهم می‌افتم و از خودم می‌پرسم: «آیا این سختی آمده تا مرا متوقف کند یا قوی‌تر بسازد؟» پاسخ همیشه یکی است، اگر در مسیر درست باشم، هیچ سختی نمی‌تواند مانع رشد من شود. این وادی به من یاد داد که برای رسیدن به عشق، باید از عقل عبور کنم و برای رسیدن به عقل، باید از حس سالم عبور کنم. همه چیز از تفکر آغاز می‌شود، تفکری که به ایمان، عمل و در نهایت عشق ختم می‌شود.

در پایان، برداشت من این است که وادی نهم فقط درباره تحمل نیست، بلکه درباره‌ ساختن است. یعنی هرکس می‌تواند با حرکت از نقطه‌ای کوچک، به جایگاه بزرگی برسد، به شرطی که عجله نکند و به مسیر ایمان داشته باشد. امروز باور دارم اگر در مسیر تزکیه و پالایش قدم بردارم، نیروهای الهی مرا حمایت می‌کنند. همان‌طور که خورشید هر روز آرام طلوع می‌کند، من هم می‌توانم هر روز اندکی بهتر، آرام‌تر و با تحمل‌تر شوم. «تحمل یعنی عبور از سختی‌ها با لبخند ایمان، نه با دندان خشم.»

نویسنده و تایپ: راهنما همسفر فرشته ( لژیون هشتم)
ویرایش:  همسفر رویا رابط خبری (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر فرنوش رهجوی راهنما همسفر مهین (لژیون ششم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی حکیم هیدجی