در مسیر مستقیم حرکت کنیم

گاهی اوقات در زندگی در شرایطی قرار می‌گیریم که احساس می‌کنیم تمام درها به روی ما بسته شده است. مشکلات یکی پس از دیگری ظاهر می‌شوند، افکارمان آشفته می‌شود و هیچ راهی برای عبور از این وضعیت نمی‌یابیم. در چنین لحظاتی، بسیاری از ما به دنبال راهی سریع و میان‌بُر برای نجات هستیم. بعضی‌ها با دعا و روزه گرفتن، عده‌ای با نذر و وهله‌نشینی، و برخی دیگر با مراجعه به دعا‌نویس‌ها و رمال‌ها سعی می‌کنند مشکلاتشان را حل کنند. اما واقعیت این است که هیچ‌کدام از این میان‌بُرها پاسخ واقعی نیستند. چون مسائل و مشکلات، با راه‌های ساده و سطحی حل نمی‌شوند. برای عبور از تاریکی، باید مسیر درست را شناخت و با صبر و ایمان از آن گذر کرد. بهترین و کوتاه‌ترین راه، همان صراط مستقیم است؛ راهی که پروردگار برای هدایت انسان‌ها مشخص کرده است. آقای مهندس مثالی زیبا در این‌باره می‌زنند: یک خط مستقیم، کوتاه‌ترین فاصله بین دو نقطه است. اگر بخواهیم از مسیرهای پیچ‌در‌پیچ، از راست و چپ یا حتی از آسمان و زیرزمین برویم، نه‌تنها زودتر به مقصد نمی‌رسیم، بلکه مسیر را طولانی‌تر و دشوارتر می‌کنیم.

تنها زمانی به مقصد خواهیم رسید که در مسیر مستقیم حرکت کنیم؛ مسیری که همان راه حق و راستی است. درک این حقیقت، ما را به قانون مهمی در جهان هستی می‌رساند: همه چیز در جهان، بر پایه‌ی انرژی بنا شده است. چه در بعد مادی و چه در بعد معنوی هر حرکت، اندیشه و گفتاری، حامل انرژی است. دعا و نفرین نیز از همین جنس‌اند. هر دو نیرو دارند، اما تفاوتشان در جهت حرکتشان است. دعا، انرژی نوری و مثبت دارد. دعا یعنی ارتباط مستقیم با خداوند، یعنی خواستن هدایت، آرامش و نجات از منبع اصلی عشق و نور. اما دعا‌نویسی، استفاده از نیروهای تاریک و منفی برای رسیدن به اهداف شخصی است. دعای واقعی از نور الهی گرفته می‌شود، ولی دعانویسی از جهل و تاریکی سرچشمه می‌گیرد. دعا زمانی اثرگذار است که از ایمان و نیت خالص برخاسته باشد. اگر سخن از دهان خارج شود اما در دل ایمان نباشد، آن سخن تنها صداست نه نیرو؛ و نه‌ تنها راهی را نمی‌گشاید بلکه گاه مانع  می‌شود. اما اگر کسی با نیت خیر و قلبی پاک دعا کند، انرژی مثبت او هم به خودش بازمی‌گردد و هم بر اطرافیانش تأثیر می‌گذارد.

برخی انسان‌ها تصور می‌کنند طلسم یا جادو شده‌اند؛ درحالی‌که در بیشتر موارد، این پدیده چیزی جز تلقین ذهنی نیست. وقتی انسان باور کند که آسیب دیده یا نیرویی او را محدود کرده است، ذهنش همان شرایط را در دنیای واقعی می‌آفریند. این همان ایمان منفی است؛ باوری که انسان را به سمت نیروهای تاریک سوق می‌دهد. آقای مهندس به‌درستی اشاره می‌کنند که نیروهای خیر و شر، در درون هر انسانی وجود دارند. هر فرد، با رفتار، گفتار و اندیشه‌اش، به یکی از این دو نیرو متصل می‌شود. اگر درون انسان پر از دروغ، نفرت و بدخواهی باشد، خود او به نوعی دعا‌نویس منفی تبدیل می‌شود که بی‌آن‌که بداند، انرژی تاریکی را در جهان پخش می‌کند. برای رهایی از نیروهای منفی و بازگشت به مسیر روشنایی، باید به چند اصل اساسی پایبند باشیم: ۱. ایمان و توکل به خداوند؛ باور کنیم که تنها منبع قدرت و نجات، ذات الهی است. ۲. دوری از ترس و خرافات؛ ذهنی که گرفتار ترس است، توان درک حقیقت را ندارد. ۳. محبت به دیگران؛ عشق، بالاترین شکل انرژی مثبت در جهان است. ۴. خدمت به انسان‌ها؛ کمک بی‌چشم‌داشت، روح را از تاریکی می‌رهاند. ۵. اصلاح درون؛ تا درون تغییر نکند، بیرون تغییر نخواهد کرد. ۶. پایبندی به صراط مستقیم و فرامین الهی مانند نماز، شکرگزاری و صداقت در گفتار و رفتار. اگر این اصول را در زندگی جاری کنیم، دیگر نیازی به دعا‌نویس، طلسم و میان‌برهای بی‌فایده نخواهیم داشت. در واقع، ایمان و عمل صالح بهترین دعاست؛ دعایی که مسیر را روشن می‌کند و ما را به آرامش حقیقی می‌رساند.

نویسنده: همسفر راضیه رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر ماهرخ رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
عکاس: همسفر الهام رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول)
ارسال: همسفر سولماز دبیر سایت
همسفران نمایندگی پردیس آن