محور همه‌چیز خود انسان است

در زندگی، زمانی که با مشکلات و افکار آشفته روبه‌رو می‌شویم و احساس می‌کنیم تمام درها بسته‌اند، اغلب به دنبال راهی سریع برای رهایی می‌گردیم؛ مانند چله‌نشینی، روزه‌های طولانی، دعا و گاهی مراجعه به دعانویس؛ اما این‌ها تنها مسکن‌هایی موقتی‌ هستند و هرگز ریشه‌ی درد را درمان نمی‌کنند. حقیقت آن است که سرچشمه‌ی بسیاری از سختی‌ها در درون خود ما و در رفتار، گفتار و کردار ما است و هیچ‌کس از بیرون نمی‌آید تا ما را نجات دهد؛ این خود ما هستیم که باید مسئولیت زندگی‌مان را بپذیریم و جوینده‌ی راه‌حل باشیم، با اصلاح رفتار و گفتار نظام فکری‌ ما به‌تدریج از آشفتگی خارج می‌شود و آرامش جای اضطراب را می‌گیرد؛ اگر زندگی‌ ما از تعادل خارج‌شده، مراجعه کردن به دعانویس و جستجوی جادو، تنها دخالت دیگران را در حریم خصوصی ما بیشتر می‌کند و ما را از مسیر شناخت خویشتن دور می‌سازد.

دعانویسی، درواقع نوعی اجازه‌ ورود موجودات دیگر به حریم شخصی انسان است که می‌تواند به نابودی زندگی او برسد. کابوس‌ها، زاییده‌ی رفتار و کردار خود ما هستند و انسان باید از دروازه‌ی کابوس‌ها عبور کند؛ اما با دعانویسی یا دارو نمی‌توان آن‌ها را متوقف کرد. در آن صورت تنها آتش را زیر خاکستر پنهان کرده‌ایم و کابوس‌ها دوباره بازمی‌گردند و تنها با تزکیه و اصلاح رفتار می‌توان سیستم عصبی را بهبود داد تا کابوس‌ها از بین بروند. یکی از بدترین بیماری‌ها، بدخواهی نسبت به دیگران است که باعث نابودی شخصیت انسان می‌شود و آشفتگی افکار معمولاً به دلیل تعلل در کارهاست. کم‌خوابی نیز باعث برهم خوردن تعادل فکری و جسمی می‌شود و می‌تواند به بیماری‌هایی مانند پارکینسون، سرطان، لرزش، فراموشی و ... منجر گردد.

گاهی لازم است مسئله‌ای را موقتاً رها کنیم تا ذهنمان فرصت بازسازی پیدا کند؛ گاهی باید با دقت بیشتری به نشانه‌های اطراف، به سخنان انسان‌ها و به تجربه‌های زندگی گوش دهیم تا مسیر درست خود را بیابیم؛ همان‌طور که در نبردهای واقعی بدون سلاح نمی‌توان پیروز شد درنبرد زندگی نیز بدون سلاح اندیشه‌ی درست، دانش و صبر نمی‌توان به نتیجه رسید؛ باید با مشکلات با آمادگی، آگاهی و حمایت دیگران روبه‌رو شد. باید به‌فرمان الهی راضی باشیم و در برابر مشکلات، با تفکر و یافتن راه‌حل مناسب به نتیجه برسیم؛ همچنین باید به حس‌های خود توجه کنیم؛ زیرا هنگامی‌که حس‌های بیرونی درست عمل کنند، حس‌های درونی نیز قدرت می‌گیرند.

درنهایت، محور همه‌چیز خود انسان است و افراد آگاه هرگز دیگران یا سرنوشت را مقصر نمی‌دانند؛ بلکه می‌دانند که کلید گشایش در دستان خودشان است؛ وقتی انسان به این درک برسد که رهایی از درون آغاز می‌شود؛ دیگر هیچ نیروی بیرونی قادر نخواهد بود او را از مسیر رشد و روشنایی بازدارد. درنتیجه، دعا و توکل باید در کنار حرکت و تلاش باشد و دعا کردن بدون عمل بی‌ثمر است. نباید از دعانویسی به‌عنوان ابزاری برای رفع مشکلات استفاده کرد؛ زیرا این کار ریشه در جهل دارد و از حقیقت دور است. بهترین دعا، رفتار صحیح و تزکیه و پالایش درونی است؛ اگر انسان در مسیر عقل و دانایی گام بردارد، نیازی به دعانویسی و طلسم نخواهد داشت.

منبع: سی‌دی دعا‌نویس
تایپیست: راهنما همسفر لیلی رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون چهارم)
رابط خبری: همسفر منصوره رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون چهارم)
ارسال: راهنما همسفر مهتاج نگهبان سایت

همسفران نمایندگی اردستان