شاگرد از استاد سؤال می‌کند: چون من نمی‌توانم افکارم را متمرکز کنم، گاهی تصور می‌کنم برای بهتر شدن افکار و کارهایم باید دست به اقداماتی بزنم؛ برای مثال اگر چله‌نشینی کنم یا روزها روزه بگیرم و شب‌ها را به عبادت بپردازم، موفق خواهم شد. نظر شما چیست؟ آیا لازم است این کارها را انجام دهم؟ استاد: در مورد بالا و پایین بودن افکارتان باید بگویم، گاهی این حالت در اثر مسائلی به وجود می‌آید که خود شما عامل آن هستید و گاهی از قوه‌ای دیگر است و تحت کنترل شما نیست. اگر احساس می‌کنید این حالت باعث خلل در تمرکزتان می‌شود، باید از اندیشه برانید. برای بررسی بیشتر خود، طبق قراری که قبلاً عرض شده بود، رفتار نمایید. آیا پاسخ قانع‌کننده بود؟ شما خود در بعضی مسائل که می‌دانید رعایت نمایید. لازم نیست بیش از حد معمول، خود را به سختی بیندازید؛ چه در روزه و چه در نماز شبانه. سایر مطالبی هم که به عرض شما رسیده و در اقدام به آن‌ها تعللی شده است، در اجرای حکم، عمل نمایید.
حکم قاضی اگر مبنی بر گرسنگی و بدون قوت باشد، تفکر شما چند روز بیشتر دوام نخواهد آورد. انسان گاهی اوقات در مخمصه می‌افتد؛ در شرایطی قرار می‌گیرد که همه درها بسته است و درگیر مشکلات متعددی می‌شود. در چنین حالی به دنبال گریزگاه می‌گردد و به این ترتیب فکر می‌کند اگر چله‌نشینی کند، روزه سکوت بگیرد یا نزد دعانویس برود از مشکلات خلاص می‌شود؛ درحالی‌که هیچ‌کدام از این کارها برای بهتر شدن، جواب نمی‌دهد. مشکلات را باید حل کرد و هیچ راه میان‌بری وجود ندارد. صراط مستقیم، راه درست و نزدیک‌ترین مسیر است. اگر از هر خطی حرکت کنیم، هیچ‌یک به اندازه صراط مستقیم، راه درست‌تر و نزدیک‌تر نخواهد بود. در مسائلی که به وجود می‌آید، خود ما مسبب آن هستیم. چند مورد از عواملی که باعث درگیری انسان با مشکلات می‌شوند: اگر درگیر مشکلات هستیم، با رفتن پیش دعانویس یا روزه گرفتن، آن مسائل حل نمی‌شوند. شما اگر بدهکار هستید، با روزه گرفتن مشکلتان حل نمی‌شود؛ باید درصدد حل واقعی مشکل باشید.
عنان مال خویش به دست غیر مده، که طلبیدن آن کم از گدایی نیست. اختیار مال و اموال خود را به کسی ندهید؛ زیرا ممکن است به این دلیل دچار مشکلات شوید. کسانی که کلیه اموالشان را به نام دیگری می‌کنند، در ادامه برایشان مشکل‌ساز خواهد شد و چه‌بسا آن فرد بعداً اموال را تصاحب کرده و مالکیت آن را حق خود بداند. مسئله بعدی، رفتار و کردار خود ماست. با انسان‌ها باید به اندازه‌ی ظرفیتشان رفتار کنیم؛ در انتقال اموال و حتی در محبت و دوست داشتن اشخاص نیز باید ظرفیت طرف مقابل را در نظر داشت، چون ممکن است فرد از این موارد سوءاستفاده کند. این مسائل باید با دقت بیشتری مورد بررسی قرار گیرد. افراد برای حل مشکلات خود، در جست‌وجوی دعانویس خوب هستند، اما موجودات زیادی (شیاطین و اجنه) در جهان وجود دارند و بین ما و آن‌ها حریمی است که نباید از آن عبور کنیم. وقتی به دعانویس مراجعه می‌کنیم، در واقع به آن‌ها اجازه داده‌ایم که وارد حریم ما شوند و همین امر ممکن است زندگی ما را نابود کند.
شیاطین و اجنه دشمن انسان هستند؛ در برابر او قرار دارند و با انسان در تضادند. در کائنات، پدیده‌ها و نیروهای بسیاری وجود دارند و ما وجود آن‌ها را انکار نمی‌کنیم؛ اما در برخی موارد، همین نیروها ایجاد مشکل می‌نمایند. توهم در یک فرد عارف با فردی که از مواد مخدر (مانند شیشه) استفاده کرده، تفاوت بسیاری دارد. عارف به دلیل کار کردن بر روی حس‌های خود و تزکیه نفس، در مسیر سیر و سلوک قرار می‌گیرد و به ابعاد بالاتر سفر می‌کند؛ اما فرد شیشه‌ای حس‌هایش از طریق مصرف مواد مخدر باز می‌شود و به جهان‌های پایین‌تر و تاریک‌تر سفر می‌کند؛ تعادل ندارد و آثار مخربی برای او به همراه دارد. در جهان هستی هیچ‌چیز مجانی به کسی تعلق نمی‌گیرد. استاد: در مورد انرژی‌درمانی، باید نتیجه کار را سنجید، یعنی بررسی کرد که آیا فرد به تعادل رسیده‌است یا نه. این روش‌ها، شیوه درستی برای درمان همه بیماری‌ها نیستند. دخالت یا فضولی در کار دیگران مشکل‌ساز است و انسان در نهایت درمی‌یابد بسیاری از گرفتاری‌ها را خود سبب شده‌است. روش‌هایی، مانند چله‌نویسی، دعانویسی، خام‌خواری، روزه‌های طولانی یا شتاب در پرداخت بدهی‌ها پاسخ‌گو نیستند.
لازم است با تلاش و اندیشه، راه‌حل عملی یافت. از عوامل ایجاد مشکل می‌توان به نداشتن آداب معاشرت، نادیده‌گرفتن ظرفیت افراد، انتقال نادرست مالکیت و نیز کوشش برای انجام کارها صرفاً با روزه یا چله‌نشینی اشاره کرد. این موارد مسئله‌سازند و باید با دقت به آن‌ها نگریست. در برخی موقعیت‌ها وجود مشکلات نتیجه تقدیر است و باید آن‌ها را پشت سر گذاشت. کابوس‌ها زاییده رفتار، کردار و واکنش‌های انسان‌اند؛ «کابوس پیش‌پرده جهنم است.» این حالت را نمی‌توان با قرص یا روش‌های سطحی متوقف کرد؛ زیرا مانند آتش زیر خاکستر بازمی‌گردد. تنها راه عبور، تزکیه و تغییر در رفتار و گفتار برای اصلاح سیستم عصبی است. القائات منفی همواره وجود دارند. باید خود را از وسواس درباره‌ی مسائل تمام‌شده رها کنیم و تمرکزمان را بر اصلاح زندگی و پالایش درونی بگذاریم. بدخواه دیگران نباشیم، چون بدخواهی سرانجام موجب نابودی خود انسان می‌شود. رعایت نظم و حریم خصوصی ضروری است. باید به دیگران احترام گذاشت، وارد حریم شخصی آنان نشد (مانند سرک‌کشیدن در گوشی همراهشان) و آداب رفتار اجتماعی را رعایت کرد.
فضولی انسان را بی‌اعتبار می‌کند و خود سرچشمه مشکلات است. در استفاده از القاب باید دقت داشت؛ القاب طولانی و رسمی بیش از حد، مانند «جناب آقای مهندس» ذهن را مشوش و ارتباط را سنگین می‌کند. تعلل در انجام کارها موجب پیچیدگی افکار می‌شود. به‌ویژه تنظیم ساعت خواب شب بسیار اهمیت دارد؛ اگر کارها در زمان مقرر انجام نشوند، این بی‌نظمی بر جسم اثر می‌گذارد و کیفیت خواب را کاهش می‌دهد و همین امر مستقیماً بر افکار و آرامش روانی اثر می‌گذارد. اضافه‌وزن بالا نیز خود نوعی مشکل است؛ الگوی رفتاری و جسمی انسان باید تا حد ممکن بی‌نقص باشد. وقتی قاضی حکمی صادر می‌کند، آن حکم باید قابل اجرا باشد. فرمان‌های ناگهانی مانند قطع یک‌باره مواد مخدر، کاهش سریع وزن یا قطع ارتباط خانوادگی، عملی نیستند و اگر بر آن‌ها پافشاری شود، خود موجب آسیب و اختلال خواهند شد. در هر مشکل، اگر با تمرکز و اندیشه در پی راه‌حل باشیم، مسیر گشوده می‌شود و به نتیجه می‌رسیم. استمرار در انجام کارها در زمان مشخص نشان‌دهنده آرامش سیستم عصبی است. اگر در زمان مقرر کاری را نتوانیم انجام دهیم، یعنی آن لحظه، سیستم عصبی ما آرام نیست.
باید به خود فرصت دهیم تا در محیطی آرام و بی‌شتاب، با در نظر گرفتن جنبه‌های فیزیولوژیک، مسائل را حل کنیم. توجه به حس‌های ظاهری باعث تقویت حس‌های باطنی می‌شود. در گفت‌وگو با دیگران باید مراقب کلام، رفتار و نگاه خود باشیم. تأثیر سخنمان را بسنجیم، و هوشیار باشیم که در پیرامونمان چه می‌گذرد. این یعنی استفاده درست از حس‌های ظاهری. در همه تعامل‌ها به واکنش دیگران دقت کنیم تا گفتار و رفتارمان آزاردهنده نباشد؛ چنین هوشیاری موجب هماهنگی بین حس‌های درونی و بیرونی خواهد شد. زمانی که در کار دچار رکود یا نپذیرفته‌شدن سخن می‌شویم، به این معناست که اندیشه گرفتار و ذهن خسته است. باید به خود استراحت دهیم تا دریچه‌های اندیشه باز شوند و القائات لازم صورت گیرد. گاه با در خود فرورفتن و خودخوری می‌کوشیم مشکلات را تنها حل کنیم؛ اما این کار دشوار است.
در برخی موارد نیاز به یاری و نیروهای کمکی داریم؛ بدون ابزارهایی چون اندیشه، بیان، قلم یا سرمایه، پیشبرد کار ممکن نیست. هر کار پیش از شروع، باید امکانات خود را داشته باشد. چیزی که باعث ادامه حیات می‌شود، وجود مشکلات است. ما این مشکلات را حل می‌کنیم تا بیاموزیم و در مسیر زندگی رشد کنیم. اگر همه‌چیز بی‌دغدغه و یکنواخت بود، وجود حیات‌های متعدد چه معنایی داشت؟ این سختی‌ها و مشقت‌ها هستند که انسان را برای مراحل بعدی حیات آماده می‌کنند. در همه مسائل، محور و شاه‌کلید، خود انسان است. انسان جاهل، دیگران را مقصر می‌داند؛ اما انسان آگاه درمی‌یابد که خود محور اصلی است و مهم‌ترین نقش را در حل تمامی مشکلات دارد. تمام تمرکز باید بر این حقیقت باشد.
منبع: سی‌دی «دعانویس»
رابط خبری: همسفر شکوفه رهجوی راهنما همسفر ندا (لژیون پنجم)
نویسنده: همسفر الهه رهجوی راهنما همسفر ندا (لژیون پنجم)
ویرایش و ارسال: همسفر زینب رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون سوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی وحید
- تعداد بازدید از این مطلب :
185