اُتی،دی‌اِس‌تی و معجزه‌ی آگاهی

جلسه پنجم از دوره چهارم لژیون سردار ویژه همسفران آقا کنگره۶۰، شعبه شیخ‌بهایی با استادی پهلوان همسفر ماهان،نگهبانی همسفر دانیال و دبیری همسفر ساسان شنبه ۱۴۰۴/۰۸/۰۳ رأس ساعت ۱۵:۳۰ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

در آغاز،لازم می‌دانم از جناب آقای دانیال عزیز سپاسگزاری کنم که با لطف و محبت خود مرا به نشستن در جایگاه استاد دعوت کردند.همچنین از اعضای محترم گروه مرزبانی تشکر می‌کنم که فرصت خدمت را فراهم کردند.
موضوع دستور جلسه‌ی این هفته، «اُتی و دی‌اِس‌تی» است.شاید برخی به خاطر داشته باشند که در سال‌های گذشته عنوان این دستور جلسه «اُتی و شکرگزاری» بود.زمانی که شنیدم امسال عنوان به «اُتی و دی‌اِس‌تی» تغییر یافته،با‌خود اندیشیدم چرا چنین تغییری صورت گرفته است.تا اینکه در یکی از جلسات چهارشنبه،آقای بابک لطفی به‌روشنی توضیح دادند:داروی اُتی، زمانی در سیستم پزشکی کشور دارویی شکست‌خورده محسوب می‌شد؛اما به‌واسطه‌ی جهان‌بینی مهندس دژاکام و روش دی‌اِس‌تی،از مسیر نابودی نجات یافت و به دارویی مؤثر و مقدس در درمان اعتیاد تبدیل شد.
در حقیقت،اگر جهان‌بینی و روش درمانی کنگره ۶۰ وجود نداشت،شاید امروز هیچ نامی از اُتی در حوزه‌ی درمان باقی نمی‌ماند و معجزه‌ی روش دی‌اِس‌تی در همین‌جاست،از دل تریاک،که زمانی نماد تخریب و وابستگی بود،دارویی ساخته شد نجات‌بخش انسان از اعتیاد.
من به چشم دیده‌ام که اگر این روش نبود،شاید امروز بسیاری از ما در این جایگاه نبودیم.یکی از پیشکسوتان نقل می‌کرد که در روزهای اول سفر،اعضا برای ورزش به پارک طالقانی می‌رفتند. راننده‌ی مینی‌بوسی که آنان را جابه‌جا می‌کرد،باور نداشت که این افراد دیگر مصرف‌کننده نیستند.اما همین انسان‌ها،با روش دی‌اِس‌تی،به آرامی از وادی تاریکی بیرون آمدند و اکنون هرکدامشان نمونه‌ی روشن انسان‌های سالم و مفید جامعه‌اند.
در طول قرن‌ها،علم پزشکی نتوانسته بود راهی مؤثر برای درمان اعتیاد بیابد.هفتاد سال است که حتی در زمینه‌هایی چون چاقی نیز روش تازه‌ای ابداع نشده است.اما روش دی‌اِس‌تی نه تنها در عرصه‌ی علمی،بلکه در عرصه‌ی انسانی و اخلاقی معجزه آفرید. همان‌گونه که مهندس فرمودند: «علم باید به ثمر بنشیند؛ علم بی‌عمل، بار ندارد.»
در همین معناست که مهندس تأکید دارند بودجه‌های کلان برای تحقیقاتی که هیچ نتیجه‌ی عملی ندارند، بیهوده‌اند؛چراکه علم باید میوه دهد و میوه‌ی علم، انسان درمان‌شده است.
اما اُتی فقط دارو نیست؛ نمادی است از تغییر نگرش.زمانی جامعه از تریاک می‌ترسید،بدون آنکه آن را بشناسد.مهندس دژاکام با شناخت عمیق انسان،از ترس به آگاهی رسید و نشان داد که رهایی از شناخت می‌گذرد نه از نفرت.اگر ما از چیزی می‌ترسیم،هرگز نمی‌توانیم آن را اصلاح کنیم.
در بخش دوم گفتار،مایلم به لژیون سردار بپردازم؛جایی که بخشش،معنا پیدا می‌کند. مهندس و جهان‌بینی کنگره به ما آموختند که شکست‌ها را می‌توان به فرصت تبدیل کرد.
در لژیون سردار، انسان می‌آموزد از خواسته‌های شخصی بگذرد و در مسیر عشق و بخشش گام بردارد.شاید امسال از خرید یک وسیله دلخواه صرف‌نظر کنیم،اما همان مبلغ در مسیر تحقیق و درمانِ بیماری نوری می‌شود که جان انسانی را نجات می‌دهد.
آقای حکیمی به‌زیبایی گفتند:
> «هرکس که پهلوان می‌شود، چون هزینه‌ی پهلوانی‌اش صرف تحقیقات کنگره می‌گردد، برکت آن تا هستی هست، باقی خواهد ماند.»
در حقیقت، بخشش همان حلقه‌ی اتصال جهان درون و بیرون ماست.
وقتی می‌بخشیم، ظرف وجودمان پر می‌شود. گاهی بخشش گذشت از دارایی‌های بزرگ نیست،بلکه چشم‌پوشی از خواسته‌های کوچک است؛از لذتی ساده،از خریدی جزئی،همین گذشت‌های کوچک روح را بزرگ می‌کند.
مهندس دژاکام،از پدر بودن خود گذشت تا پدر معنوی هزاران انسان شود.او از آسایش و زمان شخصی‌اش چشم پوشید تا ما بستری برای رشد و خدمت داشته باشیم.در مسیر بخشش نیز ما می‌آموزیم از خود عبور کنیم تا به «ما» برسیم.
همان‌گونه که روزه‌ی ماه رمضان با لذتی روحانی همراه است، بخشش در زمان سختی نیز لذتی معنوی دارد.زیرا ارزش واقعی بخشش،در زمانی است که توان مالی یا آرامش کامل نداریم،اما باز هم می‌بخشیم.
در پایان، باید گفت:
کنگره ۶۰، مدرسه‌ی عشق، علم و انسان‌سازی است. جایگاهی که در آن می‌آموزیم چگونه از ضعف، قدرت بسازیم و از درد، معنا.
بخشش، تمرین رهایی است؛ و رهایی، هدف نهایی انسان در مسیر تکامل.
باشد که همه‌ی ما، در سایه‌ی محبت مهندس و آموزش‌های ناب کنگره، بتوانیم در مسیر نور، بخشش و خدمت گام برداریم.
با احترام و سپاس از آقای دانیال و اعضای محترم گروه مرزبانی و ایجنت شعبه شیخ بهایی،همسفران آقا

تنظیم‌ و ارسال: همسفر هادی (لژیون دوم)

نمایندگی شیخ بهائی، همسفران آقا