ورزش تمرین قوانین هستی است

سیزدهمین جلسه از دوره شانزدهم سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه همسفران آقای نمایندگی ستارخان با استادی راهنمای محترم مصطفی ، نگهبانی همسفر احمد و دبیری همسفر ایرج با دستور جلسه "نقش جهانبینی در ورزش" پنجشنبه یکم آبان ماه ۱۴۰۴ راس ساعت 14 آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
در جزوه جهانبینی آمده: «آنچه که ما نسبت به کلِ هستی، جهان درون و جهان بیرون برداشت، ادراک، دریافت و احساس می‌کنیم جهانبینی نام دارد.» به‌عبارت دیگر، جهان‌بینی، نقشهٔ درونیِ ماست برای فهمِ خود و جهان پیرامون. وقتی جهان‌بینیِ فرد روشن و منقّح باشد، نیروها و احساساتِ درونِ او سمت و سو می‌گیرند و کاربردی و سازنده می‌شوند.
در کنگره همیشه بر «مثلث درمان» تأکید شده است: جسم، روان و جهان‌بینی. بسیاری در آغاز، تنها جسم را هدف می‌گیرند و از ضرورت کار بر روان و اصلاح جهان‌بینی غافل‌اند. جهان‌بینی همان ضلعِ حیاتی است که سایر اضلاع را پیوند می‌دهد؛ تا وقتی برداشتِ آدمی از خود و جهان اصلاح نشود، بازسازیِ کاملِ زندگی ممکن نیست.
ما دو شاخهٔ اصلی ورزش داریم: «ورزش همگانی» و «ورزش قهرمانی». هرچند که من تمرکزم بر ورزش همگانی است، اما تجربه نشان داده آنانی که قوانینِ بازی، انضباط و اصولِ اخلاقی را رعایت می‌کنند، به قهرمانی‌های واقعی می‌رسند، قهرمانی‌ای که از سلامتِ جسمی فراتر رفته و به تسلطِ درونی، خویشتن‌داری و فروتنی منجر می‌شود.»
ورزش به من کمک کرد «مبدا» را بیابم؛ اینکه بدانم از کجا می‌آیم و به کجا می‌خواهم بروم. بسیاری از ضعف‌هایی که در زندگی شخصی داشتم، در میدان ورزش نمایان شد و فرصت اصلاح پیدا کرد. مسابقات و تمرین‌ها محملی شدند برای مواجههٔ مستقیم با خشم، خودبزرگ‌بینی و رقابت ناسالم؛ و آموزشِ کنترلِ این احساسات، بخشی از جهان‌بینیِ عملی را برایم فراهم آورد.
در طول سال‌های حضورم در میدان ها و پارک های ورزشی کنگره، شاهدِ نکته‌ای ارزشمند بوده‌ام: در محیط‌های ورزشی کنگره، حتی میان کسانی که سال ها مصرف‌کننده بوده اند، برای اینکه درگیری فیزیکی یا نزاع جدی رخ ندهد مراقبتِ ویژه‌ای صورت می‌گیرد. این نتیجهٔ رعایتِ اصول، حرمت‌ها و آموزشِ جهان‌بینی است؛ یعنی انسان‌هایی که آموخته‌اند چگونه خشم و اختلاف را به سازندگی بازگردانند.
من در ورزش، همان قوانینِ هستی را تمرین می‌کنیم: انضباط، مسئولیت‌پذیری، احترام متقابل و رعایتِ قانون. این قواعد فقط برای بردنِ مدال نیست؛ برای تربیتِ انسانی است که بتواند در خانواده و جامعه نقش سازنده‌ای ایفا کند. ورزش قهرمانی در کنگره، هنگامی ارزش‌مند است که همراه با سلامتِ اخلاقی و خدمت به دیگران باشد.
اگر تازه به کنگره آمده‌اید و احساس می‌کنید در تاریکی بوده‌اید، ورزش می‌تواند یکی از ابزارهای عملی برای روشن‌تر شدنِ مسیر شما باشد. ورزش به‌مثابهٔ ویتامینی است که انرژی، نظم و اراده را افزایش می‌دهد و در کنار درمان جسم و کار بر روان، به تثبیتِ جهان‌بینی کمک می‌کند.
کنگره ساختاری انسانی و جامع آفریده است که درمانِ اعتیاد را از منظرِ سه‌گانهٔ جسم، روان و جهان‌بینی دنبال می‌کند. ورزش بخشی جدایی‌ناپذیر از این ساختار است؛ مکانی عملی برای آزمونِ نظریه‌ها، اصلاحِ صفات و تقویتِ بنیان‌های رفتاری. به شما پیشنهاد می‌کنم تا با حضور مداوم در جلسات ورزشی جمعه ها در پارک و رعایتِ اصول، هم خود را بسازید و هم برای دیگران الگو باشید.

تصویربرداری: همسفر علیرضا
مسئول سایت: همسفر محمد