بزرگترین صفت خداوند بخشندگی است.

پنجمین جلسه از دوره‌ی سوم سری کارگاه های خصوصی کنگره‌۶۰ ویژه همسفران آقا شعبه شهرری به استادی پهلوان محترم همسفر ابوالفضل،نگهبانی راهنما محترم همسفر حسین و دبیری همسفر علی با دستور جلسه‌ی"جهان بینی در ورزش"پنجشنبه مورخ ۱ آبان‌ ماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۴ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان ابوالفضل هستم یک همسفر.
پروردگار را سپاسگزارم که اکنون در این جایگاه قرار دارم. بار دیگر از علی‌آقا ایجنت تشکر می‌کنم. همچنین از دبیر و نگهبان سپاسگزاری می‌نمایم که این فرصت را دارم تا امروز در خدمت شما باشم. بسیار خوشحالم که در این نمایندگی حضور دارم و به‌ویژه به این دلیل که یک نمایندگی به جمع نمایندگی‌های همسفرِ آقای کنگرهٔ شصت اضافه شد.
در مورد دستورجلسهٔ «جهان‌بینی ورزش»؛ ما در کنگره جایگاه‌های مختلفی داریم و در بخش ورزش نیز جایگاه‌هایی وجود دارد. برای نمونه، نگهبان فوتبال، نگهبان والیبال و در هر رشته‌ای به‌هرحال جایگاه‌هایی تعریف شده است.

در این اندیشه بودم که جهان‌بینی نسبت به یک ورزش چیست؟ من نیز روزی در زمین بازی قرار داشتم پیش از کنگره، به شکل دیگری ورزش می‌کردم و هدفم صرفاً پیروزی در آن بازی بود، بدون توجه به شیوهٔ آن اما امروز که در کنگره این فعالیت را انجام می‌دهم، اولویت اول برایم این است که حالِ من در زمین بازی خوب باشد، خواه برنده شوم خواه بازنده. به تعادلی رسیده‌ام که اگر اشتباهی را ببینم، چه از سوی بازیکن و چه از سوی داور، بتوانم بدون خشم از آن بگذرم. این نشان‌دهندهٔ تعادل است اگر به این جهان‌بینی رسیده باشم، باید به درکی از آگاهی دست یافته باشم و این آگاهی زمانی حاصل می‌شود که در کنگره به صفت بخشندگی رسیده باشم و بتوانم از خطاها درگذرم.
ما در کنگره در هر جایگاهی که باشیم، نسبت به آن جایگاه جهان‌بینی خاصی داریم. جهان‌بینی یعنی نگرش و بینش من نسبت به یک موضوع. اگر دقیق بنگریم در هر جهان‌بینی می‌توان تعادلی یافت و این تعادل از طریق رسیدن به ثروت بخشندگی به‌دست می‌آید. باید بتوانم در این ثروت گام بردارم و از آن جهان‌بینی بهره‌مند شوم.
امروز به این دلیل در خدمت شما هستم که موضوع لژیون سردار مطرح بود. این موضوع به شکلی اتفاقی شکل گرفت و حالا دوستان بیشتر با آن آشنا می‌شوند و عظمت این موضوع را درک می‌کنند.
می‌خواستم کمی در این باره صحبت کنم همچنین در کنار این دستورجلسه، حدود کمتر از بیست روز دیگر، جشن گلریزان را داریم که افراد در آن شرکت می‌کنند. هدف من از این حرکت، ظاهری و باطنی دارد. ظاهر آن این است که در کنگره، واقعیت‌ها و صحنه‌های مختلفی شکل می‌گیرد.

در فضای کنگره و این سالن، جایگاه‌هایی به‌وجود می‌آید؛ جایگاهی به نام لژیون که برخی بر آن قرار می‌گیرند، خواه مسافر و خواه همسفر. در این صحنه، آموزش‌هایی دریافت می‌شود و مسافر با آموزش‌ها، سفر خود را طی می‌کند تا به حقیقت و سلامت جسم و روان دست یابد و من نیز به تعادلی نسبت به آن واقعیت برسم.
در صفحهٔ اول، مطالب بسیاری می‌بینیم و در آن صحنه، آموزش‌های زیادی ارائه می‌شود. در واقع، کنگره هزینه می‌کند تا این صحنه‌ها شکل گیرد. ظاهر قضیه این است که جشنی برگزار می‌شود و من در آن قرار گرفته‌ام و بخشی از هزینه را متقبل شده‌ام، اما باطن آن این است که من خودم درحال پرورش صفت بزرگی به نام بخشندگی هستم، زیرا انسان‌ها به این صفت نیازمندند.
در دعاهای کنگره نیز بارها از این موضوعات سخن گفته‌ایم که  به مکانی برسیم که از آنجا انشعاب یافتیم باید صفات مشترکی داشته باشیم. یک صفت مشترک بین همهٔ انسان‌ها، بخشندگی است زیرا بزرگ‌ترین ثروت است. اگر به این سه جایگاه برسم، دخالت در امور برایم آسان‌تر می‌شود و به جایگاهم نزدیک‌تر می‌شوم.
از اینکه سکوت کرده‌اید و به صحبت‌هایم گوش دادید، بسیار متشکرم.

ویراستاری، تایپ و بارگذاری: همسفر نیما

سایت خدمتگزاران همسفران آقا، شعبه شهرری