مقالهای به قلم راهنمای محترم مسافر حجت، لژیون دوازدهم در رابطه با؛ "جهانبینی در ورزش"
ورزش در فرهنگ کهن ایران همیشه با منش پهلوانی، جوانمردی، راستگویی، ایستادگی و بخشش همراه بوده است. در گذشته معیار برتری ورزشکاران نه صرفاً قدرت جسمانی، بلکه اخلاق و رفتار انسانی آنان بود. نمونهای بارز از این نگاه، داستانِ پهلوان پوریای ولی است که شیرینترین پیروزی خود را همان شکستی میداند که برای حفظ آبرو و جان حریفش آگاهانه پذیرفت.
با گذر زمان و حرفهایتر شدن عرصههای ورزشی، رقابتها شدیدتر و هزینهها سنگینتر شدند در نتیجه، کسب مقام و جایگاه، اولویتی بالاتر از منش پهلوانی یافته و متأسفانه شاهد کمرنگ شدن ارزشهای اخلاقی در میان ورزشکاران هستیم، به صورتی که قهرمانی جای پهلوانی را گرفته است.
در کنگره۶۰ با هدایت و بینش بلند آقای مهندس، ورزش جایگاهی ویژه دارد. ایشان با تأکید بر اصل جهانبینی در ورزش، شعار «یا میبریم یا میآموزیم» را سرلوحه فعالیتهای ورزشی قرار دادند. هدف از ورزش در کنگره، نه صرفاً رقابت، بلکه دستیابی به سلامتی، نشاط و لذت بردن از زندگی است.
در سفر اول، ورزش به روند درمان کمک میکند و در سفر دوم، موجب بازیابی نیروهای درونی، فاصله گرفتن از کرختی و افتادگی و تسریع در دوران نقاحت میشود. آموزش جهانبینی سالم، یکی از اصول بنیادین ورزش در کنگره است، به همین دلیل شخص سفر اولی تا گذشت دو ماه از آغاز سفر خود اجازه شرکت در برنامههای ورزشی را ندارد؛ مگر با صلاح دید راهنما که ممکن است این زمان کمتر یا بیشتر باشد.
اهمیت جهانبینی در ورزش کنگره تا آنجا است که شورایی به نام شورای ورزشی برای رسیدگی به تخلفات احتمالی تشکیل شده است. البته خوشبختانه چنین مواردی بسیار نادر بودند که نشان از موفقیت این ساختار آموزشی دارد.
ورزش در کنگره میدان تمرین جهانبینی است، بستری برای آمادهسازی انسان جهت زندگی سالم، صلحآمیز و اجتماعی. اگر این شعار «یا میبریم یا میآموزیم» را در تمام ابعاد زندگی از روابط خانوادگی و کاری گرفته تا تجارت و تعاملات اجتماعی گسترش دهیم، درمییابیم که زندگی نیز همانند زمین مسابقه، پر از فراز و نشیب است. برد و باخت، سود و زیان و خوب و بد آن میگذرد و آنچه باقی میماند، آگاهی، رشد و لذت ما از مسیر زندگی است.
تهیه و تایپ: مسافر مهدی لژیون هشتم
تنظیم و ارسال: مسافر حجت لژیون شانزدهم
نمایندگی خواجو
- تعداد بازدید از این مطلب :
183